Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez pierwsze sto stron trochę się męczyłam. Niby dużo się działo i nie było czasu na nudę, ale jakoś mnie akcja nie porwała. Za to potem zadziałała z siłą trąby powietrznej i już do końca nie chciała wypuścić.

Urzekł mnie barwnie opisany ludowy folklor, z miejscowym kolorytem podlanym bimbrem i tradycjami niczym z trylogii Sienkiewicza. Ojciec każe, trzeba się żenić, mus to mus.
Co prawda nie wiem, czy chciałabym to wszystko na własne oczy oglądać, bo ja jednak jestem mieszczuchem z lasu, ale czytanie o tym było bardzo przyjemną odskocznią.

Wszystkie postaci są naprawdę fajnie zarysowane, gamoniowaty Filip, męski Michał, nieco nieporadny, ale jak trzeba to zdecydowany Jasiek, stanowcza Dagmara, przyjacielska Kinga i nawet kompletnie przerysowana, ale urokliwa Angelica, zwana czasem Różową Pindzią.

Osobny pakiet to miejscowe kumoszki. Kusiakowa sama jedna mogłaby wypełnić niejedną powieść.

Dziadek, zwany Generałem, to taki typ wojskowy, co to wszystkie kobity we wsi się go boją i żadna u niego pracować nie chce. W gruncie rzeczy to jednak uroczy staruszek. Na pewno go polubicie.

Pełna recenzja → https://wrolimamy.pl/ksiazka/klatwa-utopcow-iwona-banach/

Przez pierwsze sto stron trochę się męczyłam. Niby dużo się działo i nie było czasu na nudę, ale jakoś mnie akcja nie porwała. Za to potem zadziałała z siłą trąby powietrznej i już do końca nie chciała wypuścić.

Urzekł mnie barwnie opisany ludowy folklor, z miejscowym kolorytem podlanym b...

Rozwiń Zwiń

Białe kłamstwa to książka, którą najłatwiej scharakteryzować nieco szablonowym stwierdzeniem, że nic tu nie jest takie, jakie może się wydawać. Autor kilkukrotnie dokonał prawdziwej wolty i do samego końca bawił się z czytelnikami niczym kot z próbującą uciekać żabą (wiem, co piszę, widziałam, jak to wygląda 😉 )


Pełna recenzja → https://wrolimamy.pl/ksiazka/biale-klamstwa-piotr-borlik/

Białe kłamstwa to książka, którą najłatwiej scharakteryzować nieco szablonowym stwierdzeniem, że nic tu nie jest takie, jakie może się wydawać. Autor kilkukrotnie dokonał prawdziwej wolty i do samego końca bawił się z czytelnikami niczym kot z próbującą uciekać żabą (wiem, co piszę, widzia...

Rozwiń Zwiń

Jak się czyta Materiał ludzki?
Błyskawicznie! Naprawdę wartka akcja (no wiem, oklepany zwrot, ale adekwatny do treści), błyskotliwe dialogi, cięte riposty, niespodzianki niemal na każdej stronie – tak powinno się pisać dobre kryminały. Autor nie zdradza za dużo, ale podsuwa sporo teorii, za którymi można podążyć. Oczywiście tylko jedna okaże się słuszna, a wybór wcale nie jest oczywisty.

Prywatnego plusa muszę dać za „dyskomulstwo” – dawno temu używane słowo, które jakoś wyleciało mi z głowy. Fajnie wrócić do liceum, choćby we wspomnieniach 😉

Pełna recenzja → https://wrolimamy.pl/ksiazka/material-ludzki-piotr-borlik/

Jak się czyta Materiał ludzki?
Błyskawicznie! Naprawdę wartka akcja (no wiem, oklepany zwrot, ale adekwatny do treści), błyskotliwe dialogi, cięte riposty, niespodzianki niemal na każdej stronie – tak powinno się pisać dobre kryminały. Autor nie zdradza za dużo, ale podsuwa sporo teorii, z...

Rozwiń Zwiń

Jeśli umiem liczyć, a wydaje mi się, że umiem, Incognito to 14. książka w dorobku Pauliny Świst. 12 napisała samodzielnie, jedną wspólnie z Lilką Płonką. Niemniej nie boję się napisać, że mamy do czynienia z literackim debiutem.

Nowa książka jest wyraźnie inna, mocno odcina się od poprzednich zarówno stylem, jak i zawartością. Owszem, nie zabrakło charakterystycznych dla Pauliny Świst powiedzonek, ale konstrukcja fabuły, jak i sama tematyka dobitnie udowodniają, że przyszło nowe. To już nie ta sama Paulina Świst, która wypełniała kolejne strony scenami pikantnego seksu. Wreszcie udowodniła, że potrafi napisać naprawdę soczysty i trzymający w napięciu kryminał, o co zresztą od dawna ją podejrzewałam.

Pełna recenzja → https://wrolimamy.pl/ksiazka/incognito-paulina-swist/

Jeśli umiem liczyć, a wydaje mi się, że umiem, Incognito to 14. książka w dorobku Pauliny Świst. 12 napisała samodzielnie, jedną wspólnie z Lilką Płonką. Niemniej nie boję się napisać, że mamy do czynienia z literackim debiutem.

Nowa książka jest wyraźnie inna, mocno odcina się od poprzed...

Rozwiń Zwiń

No widać, że to debiut, nie ma się co oszukiwać. Fajnie pomyślana historia, z pomysłem, ale warsztat w tamtym czasie trochę kulał. Bardzo mało dialogów, za to mega dużo opisów i właściwie chwilami miałam wrażenie, że czytam jakiś scenopis filmu albo scenariusz pisany na raty. Są już wszystkie wydarzenia, tylko dialogów jeszcze nie ma.
Każda scena opisana ze szczegółami: poszedł, skręcił, przeszedł tyle a tyle metrów, wyglądał tak i tak, drobiazgi, które fajnie robią klimat. Gdyby ktoś kiedyś chciał zekranizować Kod Himmlera, to wszystko ma podane na tacy, ale scenarzysta się naprawdę napoci. Brakuje dialogów, bo to one tworzą dynamikę akcji. Przez ich brak chwilami jest zbyt statycznie.

Pełna recenzja https://wrolimamy.pl/ksiazka/kod-himmlera-przemyslaw-piotrowski/

No widać, że to debiut, nie ma się co oszukiwać. Fajnie pomyślana historia, z pomysłem, ale warsztat w tamtym czasie trochę kulał. Bardzo mało dialogów, za to mega dużo opisów i właściwie chwilami miałam wrażenie, że czytam jakiś scenopis filmu albo scenariusz pisany na raty. Są już wszyst...

Rozwiń Zwiń

Jak się czyta Boską proporcję?
Zdecydowanie szybko. Po pierwsze dlatego, że to bardzo dynamiczna książka, po drugie – wydana chyba dla takich osób jak ja – nie pożałowano miejsca na większą czcionkę 😉 Ale muszę być sprawiedliwa – mniejszą też bym przeczytała, bo to naprawdę wyśmienita lektura. Autor całkowicie w swoim stylu zadbał, żeby nie zanudzić czytelników, serwując im wciąż nowe niespodzianki i podsuwając tropy, które czasem wiodą na manowce, czasem nie.

Doskonale zachowane proporcje między opisami a dialogami pozwalają wczuć się w akcję i przeżycia bohaterów, niemniej nie ma mowy o tym, że książka jest przegadana. Nie jest.

Pełna recenzja https://wrolimamy.pl/ksiazka/boska-proporcja-piotr-borlik/

Jak się czyta Boską proporcję?
Zdecydowanie szybko. Po pierwsze dlatego, że to bardzo dynamiczna książka, po drugie – wydana chyba dla takich osób jak ja – nie pożałowano miejsca na większą czcionkę 😉 Ale muszę być sprawiedliwa – mniejszą też bym przeczytała, bo to naprawdę wyśmienita lekt...

Rozwiń Zwiń

Mieczysław Gorzka w Poszukiwaczu zwłok przełamał jakieś tabu, bo w literaturze układ jest jasny: policja to ci dobrzy, jak łamią prawo, to tylko w słusznej sprawie. Tym razem dostajemy na tacy związki wrocławskich komisarzy z „ludźmi z miasta”. Za związkami idzie duża kasa, ale też wymagania, które z czasem tylko rosną. Zaczyna się niewinnie, od fałszowania lub ukrywania dowodów, co ostatecznie da się przełknąć, no ale zabić kogoś na zlecenie ze służbowej broni? Bagno jak rzadko, tyle Wam powiem. A żeby za fajnie nie było, to powiem jeszcze, że ten najbardziej umoczony policjant mimo wszystko daje się lubić, co jest bardzo irytujące.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Mieczysław Gorzka w Poszukiwaczu zwłok przełamał jakieś tabu, bo w literaturze układ jest jasny: policja to ci dobrzy, jak łamią prawo, to tylko w słusznej sprawie. Tym razem dostajemy na tacy związki wrocławskich komisarzy z „ludźmi z miasta”. Za związkami idzie duża kasa, ale też wymagan...

Rozwiń Zwiń

Nie ukrywam, to książka tematycznie trudna i nie każdemu będzie z nią po drodze. Dotyka bowiem jednego z najcięższych tematów – gwałtów i morderstw dokonywanych na dzieciach. W tym przypadku ofiarami są dziewięcioletni chłopcy, którzy nocą wymykają się z domu, by pójść naprzeciw przeznaczeniu. Co prawda autor oszczędził czytelnikom drastycznych szczegółów, jednak charakter następujących po sobie wydarzeń nie ma prawa być nazwany lekkim, łatwym i przyjemnym. Podobnie zresztą jak życie tych dzieci na pewno nie było pasmem niekończących się radości. Można by wręcz założyć, że zostali wybrani właśnie ze względu na trudną sytuację w domu. Niemniej nie były to sytuacje określane mianem patologicznych, raczej coś z pogranicza.

Smaczku historii dodaje fakt, iż do zbrodni dochodzi w okolicach pierwszej Komunii, co niemal automatycznie kieruje podejrzenia w stronę duchownych.

Pełna recenzja → https://wrolimamy.pl/ksiazka/pieklo-niebo-pawel-fleszar/

Nie ukrywam, to książka tematycznie trudna i nie każdemu będzie z nią po drodze. Dotyka bowiem jednego z najcięższych tematów – gwałtów i morderstw dokonywanych na dzieciach. W tym przypadku ofiarami są dziewięcioletni chłopcy, którzy nocą wymykają się z domu, by pójść naprzeciw przeznacze...

Rozwiń Zwiń

To naprawdę fantastycznie skonstruowana powieść, pełna niespodzianek, nagłych wolt, które każą po raz kolejny zastanowić się, czy na pewno wszystko jest takie, jak się wydaje, z misternie zaplanowaną i poprowadzoną akcją. Nie ma tu żadnych dłużyzn, pisania na metry, niepotrzebnych szczegółów i ubarwiaczy, które miałyby za zadanie przedłużyć treść i zachęcić do czytania na przykład miłośników romansów. Stacey Abrams jest politykiem i nie zawraca sobie głowy niepotrzebnymi bzdurami. To się czuje i bardzo chwali. Życzę sobie więcej tak napisanych powieści.

Głównej bohaterce, Avery, towarzyszymy praktycznie przez cały czas, więc jest go dość, by tę kobietę dobrze poznać i polubić. Na odmianę sędziego, zanim zapadnie w śpiączkę, jest raczej mało, a mimo to można bardzo szybko wyrobić sobie opinię na jego temat. Stacey Abrams ma prawdziwy dar do tworzenia pełnokrwistych i trójwymiarowych postaci. Oczywiście w książce znajdziecie ich więcej, ale nie jest moim celem spojlerowanie, więc nic dodatkowo nie zdradzę. No, może poza tym, że zarówno agent FBI, jak i narkomanka zostali stworzeni z taką samą pieczołowitością.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

To naprawdę fantastycznie skonstruowana powieść, pełna niespodzianek, nagłych wolt, które każą po raz kolejny zastanowić się, czy na pewno wszystko jest takie, jak się wydaje, z misternie zaplanowaną i poprowadzoną akcją. Nie ma tu żadnych dłużyzn, pisania na metry, niepotrzebnych szczegół...

Rozwiń Zwiń

Dla kogo jest La Bestia?
True crime to specyficzny gatunek, nie każdy go lubi, więc nie będę nikomu usiłowała wmówić, że La Bestia jest dla wszystkich. Nie jest. Żeby ją przeczytać, trzeba mieć w sobie gotowość do zobaczenia prawdziwego, a nie fikcyjnego, okrucieństwa w najgorszej możliwej postaci. I przyznam się Wam, że nie jest to proste. Myślałam, że dam radę, ale kilka razy zablokowałam obrazy w głowie. Nie chciałam tego widzieć. Na pewno dla fanów gatunku i dla osób ze sporą odpornością psychiczną. Absolutnie nie dla młodzieży, a i studentom też bym chyba nie dała. To pozycja, do której trzeba dorosnąć.

pełna recenzja → https://wrolimamy.pl/ksiazka/la-bestia-przemyslaw-piotrowski/

Dla kogo jest La Bestia?
True crime to specyficzny gatunek, nie każdy go lubi, więc nie będę nikomu usiłowała wmówić, że La Bestia jest dla wszystkich. Nie jest. Żeby ją przeczytać, trzeba mieć w sobie gotowość do zobaczenia prawdziwego, a nie fikcyjnego, okrucieństwa w najgorszej możliwej...

Rozwiń Zwiń