Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba nie ma osoby, która nie zna najpopularniejszej bohaterki powieści Lucy Maud Montgomery. Rudowłosa dziewczynka skradła nie jedno serce a jej losy śledził nie jeden czytelnik. Urokowi całej tej historii dodaje świetna ekranizacja, którą sama oglądam ilekroć pojawi się na ekranie. I oczywiście koniecznie muszę dodać, że Gilbert skradł moje nastoletnie serce.

Biografia napisana przez Mary Henley Rubio należy do tych nieodkładalnych, które koniecznie trzeba przeczytać i mieć w swojej biblioteczce. Czyta się ją niesamowicie dobrze pomimo objętości, która może być jedynym czynnikiem zniechęcającym do niej. Od pierwszych stron wciągamy się w życie Maud.

Wierzcie mi jej życie nie było nudne a wszystko opisała sama w swoich dziennikach, które prowadziła większość swojego życia. Do tego dochodzą artykuły, wspomnienia i wywiady, które z niezwykłą starannością i dbałością autorka tej biografii zebrała. Wszytko to oprawione jest w fotografie Maud, jej rodziny oraz miejsc, w których przebywała.

Wszystko to co tak pięknie i poetycko opisywała Maud w swych książkach, widoczne jest w fascynującej przygodzie jaką dzięki odkrywaniu tych wszystkich elementów życiowej układanki zebrała i wyselekcjonowała oraz przelała na 700 stron autorka.

Gorąco polecam.

Chyba nie ma osoby, która nie zna najpopularniejszej bohaterki powieści Lucy Maud Montgomery. Rudowłosa dziewczynka skradła nie jedno serce a jej losy śledził nie jeden czytelnik. Urokowi całej tej historii dodaje świetna ekranizacja, którą sama oglądam ilekroć pojawi się na ekranie. I ocz...

Rozwiń Zwiń

Dwójka artystów, on fotograf, ona tancerka, Londyn i stopniowe budzenie się uczucia od przyjaźni do miłości. Wątek ten stanowił jakby tło do szerszych i ważniejszych rozważań autora na temat dyskryminacji rasowej a historia miłosna jakby była na doczepkę, pretekstem do właściwych istotnych przemyśleń autora.

Te rozważania stanowią drugą połowę książki i ona bardziej przypadła mi do gustu. Rozterki młodego chłopaka, który z powodu niesprawiedliwości jaka go spotyka ze względu na kolor skóry odcina się powoli od otaczającego go świata. Próbuje pogodzić się ze stanem rzeczy, z rasizmem, brutalnością policji jednak nie okazuje przy tym emocji, które byłyby oznaką słabości. Kontrolowanie swoich uczuć i emocji jest też oznaką męskości, w której przyjęte ogólne zasady nie zawierają w swoim słowniku połączeń mężczyzna i płacz.

Świetnie się to czyta, płynny język, bardzo naturalny. Świetna narracja w drugiej osobie. Autor w umiejętny sposób odzwierciedla powolne i stopniowe budowanie niepewności, rozterek i dezorientacji bohatera. Mało w tej historii dialogów, brak imion głównych bohaterów a niekiedy rozwlekłe opisy prostych zdarzeń czy gestów mogą irytować. Dużo tu również odwołań do muzyki, książek i płyt.

"Otwarte wody" to proza liryczna, która porywa swoją wrażliwością. Mnie osobiście pozostawia z mieszanymi uczuciami.

Dwójka artystów, on fotograf, ona tancerka, Londyn i stopniowe budzenie się uczucia od przyjaźni do miłości. Wątek ten stanowił jakby tło do szerszych i ważniejszych rozważań autora na temat dyskryminacji rasowej a historia miłosna jakby była na doczepkę, pretekstem do właściwych istotnych...

Rozwiń Zwiń

"Przekleństwo homo sapiens. Dlaczego myślenie zabija" przewrotne pytanie prawda?

Każdy rozdział książki rozpoczyna myśl Nietzschego, z którą autor polemizuje. Gregg stawia pytania co czyni nas wyjątkowymi i w czym jesteśmy od zwierząt lepsi? Umiejętnie ukazuje dlaczego to inteligencja typu ludzkiego nie rozpowszechniła się wśród zwierząt. Stawia również argumenty, że pomimo naszej inteligencji ludzkość popełnia nieodwracalne błędy.

Ta książka pozostawia duże pole do niesamowitej dyskusji. Wartościowe ukazanie tematu, który nigdzie wcześniej pod tym kątem nie był przedstawiany. Wciąga, prowokuje, uczy i bawi.
Polecam.

"Przekleństwo homo sapiens. Dlaczego myślenie zabija" przewrotne pytanie prawda?

Każdy rozdział książki rozpoczyna myśl Nietzschego, z którą autor polemizuje. Gregg stawia pytania co czyni nas wyjątkowymi i w czym jesteśmy od zwierząt lepsi? Umiejętnie ukazuje dlaczego to inteligencja typ...

Rozwiń Zwiń

"Heaven" to dosadna i wstrząsająca proza o codzienności szkolnego życia widziana oczami dziecka. Autor serwuje nam niewygodny i dosadny realizm.

Młody chłopak jest narratorem, opowiada swoją historię, której doświadcza będąc prześladowany w szkole. Cierpienie niewinnego dziecka, znęcanie się nad nim jest okropne. Samotność, która mu doskwiera jest odczuwalna i namacalna tak samo jak smutek i ból, którego doświadcza. Pewnego dnia otrzymuje wiadomość od dziewczyny z prośbą o spotkanie, przezorny i przeczulony chłopak myśli, że to pułapka i kolejny sposób, żeby go podnębić. Przyjaźń jaka nawiązuje się między tym dwojgiem pozwala im wytrwać w szkolnej społeczności. Oboje są outsiderami, obcymi i nieakceptowanymi.

"Heaven" to historia o międzyludzkich relacjach, znaczeniu przyjaźni i miłości do samego siebie.
"Heaven" wywoła w czytelniku wiele emocji.
Polecam.

"Heaven" to dosadna i wstrząsająca proza o codzienności szkolnego życia widziana oczami dziecka. Autor serwuje nam niewygodny i dosadny realizm.

Młody chłopak jest narratorem, opowiada swoją historię, której doświadcza będąc prześladowany w szkole. Cierpienie niewinnego dziecka, znęcanie ...

Rozwiń Zwiń

Zdarza Wam się ten moment gdy po przeczytaniu książki stwierdzasz fakt, że to nie było to na co liczyłaś? Ja miałam właśnie tak przy tej książce.

Forma jak i fabuła nie do końca mi tu zagrała. Zabrakło szerszych przemyśleń, mocniejszego nakreślenia postaci. Krótkie rozdziały, mała ilość stron oraz brak przysłowiowej kropki nas i, która stanowiłaby mocny akcent wpłynęło całościowo na moją niezbyt pozytywną opinię.

Czarnoskóra Brytyjka, córka emigrantów pnie się po szczeblach kariery, ma narzeczonego z artystokracji. Wydawać by się mogło, że ma wszystko. Jednak zmaga się z określeniem własnej tożsamości i przynależności w otaczającym ją świecie. A wszystko co ją spotyka uważa, że jest podyktowane polityczną poprawnością.

Wszystkie jej przemyślenia krążą wokół jej koloru skóry i szeroko pojętej dyskryminacji i nietolerancji.

"Przyjęcie" Natashy Brown to debiut zmuszający do myślenia, zadaje pytania, na które sami musimy odpowiedzieć. Historia do przeczytania w jeden wieczór także koniecznie przekonajcie się jakie u Was wywoła wrażenia.

Zdarza Wam się ten moment gdy po przeczytaniu książki stwierdzasz fakt, że to nie było to na co liczyłaś? Ja miałam właśnie tak przy tej książce.

Forma jak i fabuła nie do końca mi tu zagrała. Zabrakło szerszych przemyśleń, mocniejszego nakreślenia postaci. Krótkie rozdziały, mała ilość s...

Rozwiń Zwiń

Mówcie co chcecie ale poradniki trafiają w nasze ręce nie bez powodu tak samo jak i nie bez powodu je czytamy i oceniamy. Odpowiedni czas, ludzie i sytuacje zmuszają nas do odczytywania tych myśli w odpowiedni w danym czasie dla nas sposób.

Na plus: szata graficzna, okładka, cytaty, które aż proszą się o to aby je zapisać. Język autorki płynny i przystępny powoduje, że przez tą książkę przysłowiowo się płynie przez kolejne strony.
Minus: zdjęcia autorki spokojnie można je było pominąć przez co książka uważam nabrałaby więcej mocy i przekazu.

"Bliżej siebie" to podnosząca na duchu, błoga i otulająca. Niesamowicie optymistyczna i niosąca nadzieję a przede wszystkim ucząca, że każdy z nas popełnia błędy a sztuką życia jest akceptacja siebie. Akceptacja siebie sprzed lat i tej wersji teraźniejszej tak aby stworzyć współgrającą wersję na przyszłość.

Poprawia humor, rozwiewa wszystkie szare chmury i daje uśmiech na twarz wraz z nadzieją, że nawet jeśli teraz jest kiepsko to będzie lepiej i to tylko kwestia czasu.

Polecam.

Mówcie co chcecie ale poradniki trafiają w nasze ręce nie bez powodu tak samo jak i nie bez powodu je czytamy i oceniamy. Odpowiedni czas, ludzie i sytuacje zmuszają nas do odczytywania tych myśli w odpowiedni w danym czasie dla nas sposób.

Na plus: szata graficzna, okładka, cytaty, które...

Rozwiń Zwiń

"Zanim wystygnie kawa" to druga część dobrze znanego motywu cofania się w czasie w celu ponownego spotkania osób, na których nam zależy.

Seria opowiadań powiela schemat z pierwszej części jednak zaopatrzony jest w kilka nowych elementów, między innymi rozwiązuje zagadkę kobiety w białej sukni. Autor w sposób bardzo obrazowy i naturalny opisuje sytuacje z życia wzięte, które tworzą spójne historie. Jedyny minus to notoryczne powtarzanie zasad obowiązujących przy przenoszeniu się w czasie.

Historie bohaterów łączy silna chęć powrotu do przeszłości i możliwość ponownej rozmowy z bliską osobą. Powody są różne od poczucia winy, odkupienia, autorefleksji czy zamknięcia życiowego rozdziału.

"Zanim wystygnie kawa" to książka o straconych szansach, o przyjacielskich relacjach, małżeńskiej codzienności oraz matczynej miłości. O dawaniu drugiej szansy a przede wszystkim o odnajdywaniu siebie. Choć niektóre elementy są powielane z pierwszej części to nie umniejsza w żadnym stopniu ich uroku.

Polecam.

"Zanim wystygnie kawa" to druga część dobrze znanego motywu cofania się w czasie w celu ponownego spotkania osób, na których nam zależy.

Seria opowiadań powiela schemat z pierwszej części jednak zaopatrzony jest w kilka nowych elementów, między innymi rozwiązuje zagadkę kobiety w białej ...

Rozwiń Zwiń

W roku 1912 Edwin St. Andrew w lesie na kanadyjskim pustkowiu słyszy dźwięki skrzypiec w terminalu sterowców…

Dwa stulecia później sławna pisarka Olive Llewellyn odbywa trasę promocyjną. Podróżuje po Ziemi, lecz pochodzi z drugiej kolonii księżycowej. W książce Olive znajduje się dziwny akapit: mężczyzna gra na skrzypcach w terminalu sterowców, a dźwięki odbijają się echem od rosnących wokół drzew…

"Morze spokoju" to zaskakująca i nieszablonowa złożona historia stanowiąca przemyślaną całość. Różne linie czasowe, połączone ze sobą historie i bohaterowie, których losy się splatają.

Mamy tu lata 1912, 2020, 2203, 2401. Minusem według mnie jest stosowanie do każdej z tych przestrzeni czasowych tej samej formy pisania stąd te lata pomimo swej różnorodności są jednolite.

Pomimo powielanego i wydawałoby się banalnego tematu podróży w czasie mamy tu również odniesienia do analizy wartości, przynależności i relacji międzyludzkich oraz zagrażających życiu pandemii.

Historia, w której zaciera się granica między czasem a przestrzenią. Opisy futurystyczne są przedstawione w bardzo realistyczny i prawdopodobny sposób. Autorka dobrze buduje napięcie i tworzy narrację łączącą wszystko w zaskakującą całość.

Polecam.

W roku 1912 Edwin St. Andrew w lesie na kanadyjskim pustkowiu słyszy dźwięki skrzypiec w terminalu sterowców…

Dwa stulecia później sławna pisarka Olive Llewellyn odbywa trasę promocyjną. Podróżuje po Ziemi, lecz pochodzi z drugiej kolonii księżycowej. W książce Olive znajduje się dziwny a...

Rozwiń Zwiń