Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadko kiedy trafiam na książkę, której autor postanowił zohydzić ją swoim czytelnikom. "Hatszepsut. Kobieta, która została królem" jest taką właśnie książką.

Część poświęcona Hatszepsut i dynastii Totmesydów jest rewelacyjnie napisana, przedstawia bardzo interesujący obraz rządów zarówno samej "Najznamienitszej z Kobiet", jak i jej ojca i bratanka. W równie świetny sposób uzupełniony zostaje on informacjami o innych "dramatis personae" tej historii - z Senenmutem i Neferure na czele - oraz o samym starożytnym Egipcie z czasów XVIII dynastii.

Niestety, autorka postanowiła zepsuć swoje dzieło. Ze wstępu i zakończenia wylewa się czysta mizandria. "Faceci są źli i boja się silnych kobiet". Taki jest przekaz Kary Cooney. Co gorsza, Hatszepsut obrywa od niej rykoszetem. Genialna polityk, reformatorka, teolog i władczyni, której przyświecał jeden cel - zapewnienie władzy swojej dynastii. Taki obraz królowej wyłania się z książki. A co pisze we wstępie Cooney? "Historia Hatszepsut powinna nas nauczyć, że kobiety mogą sprawować władzę jedynie pod warunkiem, że ukryją swoje prawdziwe intencje". Brak słów.

Gdyby książka zaczęła się na stronie 23., a skończyła na 25. wierszu strony 338., z czystym sumieniem dałbym jej 10/10. Niestety książka zaczyna się na stronie 11. i kończy na 339. Dlatego musiałem obniżyć ocenę.

Rzadko kiedy trafiam na książkę, której autor postanowił zohydzić ją swoim czytelnikom. "Hatszepsut. Kobieta, która została królem" jest taką właśnie książką.

Część poświęcona Hatszepsut i dynastii Totmesydów jest rewelacyjnie napisana, przedstawia bardzo interesujący obraz rządów zarówno samej "Najznamienitszej z Kobiet", jak i jej ojca i bratanka. W równie świetny sposób...

Jeśli zastanawialiście się co się stało z superbohaterskim uniwersum Jakuba Ćwieka, odpowiedź brzmi: zabił je "Zawisza Czarny".
Mimo peanów ku czci książki w recenzjach, okazała się ona być paszkwilem na konkretną grupę społeczną mającym na celu jedynie dać upust niechęci odczuwanej przez autora wobec tejże grupy. Ćwiek stara się to ukryć pod przekomplikowaną fabułą z absurdalną wręcz liczbą postaci pobocznych tak niewiele wnoszących do historii, że gdyby usunąć fragmenty, w których się pojawiają, nie zmieniłaby się ona nawet o jotę.
Intryga ciągnie się w nieskończoność, a sposób w jaki zostaje rozwiązana czyni punkt kulminacyjny wręcz antyklimatycznym. Nie wspominając już o zwrocie akcji w epilogu, mającym, dość nieudolnie, położyć podwaliny pod sequel.
Zdecydowanie jest to najsłabsza książka Ćwieka jaką czytałem.

Jeśli zastanawialiście się co się stało z superbohaterskim uniwersum Jakuba Ćwieka, odpowiedź brzmi: zabił je "Zawisza Czarny".
Mimo peanów ku czci książki w recenzjach, okazała się ona być paszkwilem na konkretną grupę społeczną mającym na celu jedynie dać upust niechęci odczuwanej przez autora wobec tejże grupy. Ćwiek stara się to ukryć pod przekomplikowaną fabułą z...

Czytałem zbiór z mieszanymi uczuciami. W porównaniu z historiami ze "Zgrozy w Dunwich" te zawarte w "Przyszła na Sarnath zagłada" wypadały często bardzo słabo. Niektóre zdawały się być niedopracowane czy wręcz niedokończone. Aczkolwiek, część z nich była nawet dobra, zwłaszcza "Reanimator Herbert West". Aż wreszcie ruszyłem z Randolphem Carterem do Kadath... Tak jak nie da się objąć rozumem "niewyobrażalnej, bluźnierczej zgrozy", tak słowami nie da się opisać tej historii. To absolutny majstersztyk! Moim skromnym zdaniem to opus magnum Lovecrafta. I, naprawdę, wyrządzono mu ogromną krzywdę umieszczając je w tym tomie. Jednak liczę na to, że Vesper wyda jeszcze jeden zbiór historii Samotnika z Providence. Muszę sie dowiedzieć co stało się z Carterem! Poza tym zostało jeszcze wiele miejsc na Ziemi i w Krainie Snów, o których istnieniu musimy się dowiedzieć, by móc ich unikać.

Czytałem zbiór z mieszanymi uczuciami. W porównaniu z historiami ze "Zgrozy w Dunwich" te zawarte w "Przyszła na Sarnath zagłada" wypadały często bardzo słabo. Niektóre zdawały się być niedopracowane czy wręcz niedokończone. Aczkolwiek, część z nich była nawet dobra, zwłaszcza "Reanimator Herbert West". Aż wreszcie ruszyłem z Randolphem Carterem do Kadath... Tak jak nie da...