Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze.

Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze.

Nic nigdy nie zdarza się tak, jak to sobie wyobrażamy. [...] Z drugiej strony, jeśli sobie niczego nie wyobrażasz, nigdy nic się nie wydarza.

Nic nigdy nie zdarza się tak, jak to sobie wyobrażamy. [...] Z drugiej strony, jeśli sobie niczego nie wyobrażasz, nigdy nic się nie wydarza.

Chwytam jego rękę i ściskam ją mocno, przygotowując się na spotkanie z kamerami. Boję się chwili, w której będę musiała ją puścić..."

Chwytam jego rękę i ściskam ją mocno, przygotowując się na spotkanie z kamerami. Boję się chwili, w której będę musiała ją puścić..."

Ludzie tworzą miejsca, a miejsce tworzy ludzi.

Ludzie tworzą miejsca, a miejsce tworzy ludzi.

Niesamowite co może zrobić Twojemu sercu brzmienie głosu, za którym tak się tęskniło.

Niesamowite co może zrobić Twojemu sercu brzmienie głosu, za którym tak się tęskniło.

-Osobiście staram się zawsze przekuwać emocje na pracę, bo w ten sposób nie krzywdzę nikogo oprócz siebie.

-Osobiście staram się zawsze przekuwać emocje na pracę, bo w ten sposób nie krzywdzę nikogo oprócz siebie.

Nie nazwałbym słabością zamiłowania do tego, co piękne-oświadcza Peeta-Może z wyjątkiem zamiłowania do ciebie.

Nie nazwałbym słabością zamiłowania do tego, co piękne-oświadcza Peeta-Może z wyjątkiem zamiłowania do ciebie.

Powinniśmy cieszyć się chwilą, póki trwa, a nie martwić, że kiedyś przeminie.

Powinniśmy cieszyć się chwilą, póki trwa, a nie martwić, że kiedyś przeminie.

Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała.

Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała.

Nie zrobią mi krzywdy, bo nie grozi mi to, co wam. Nie został już nikt, kogo bym kochała.~Johanna, s. 319

Nie zrobią mi krzywdy, bo nie grozi mi to, co wam. Nie został już nikt, kogo bym kochała.~Johanna, s. 319

Otwieram oczy dopiero wczesnym popołudniem. Leżę z głową na ręce Peety, ale nie pamiętam, kiedy przyszedł wczoraj w nocy. Obracam się ostrożnie, żeby go nie obudzić, ale i tak już nie śpi. - Noc bez koszmarów - odzywa się. - Jak to? - pytam. - Tej nocy cię nie dręczyły - wyjaśnia. Rzeczywiście, pierwszy raz od niepamiętnych czasów spokojnie przespałam noc. - Ale coś mi się śniło - przypominam sobie. - Szłam przez las za kosogłosem, bardzo długo, ale tak naprawdę to była Rue. Kiedy zaśpiewał, usłyszałam jej głos. - Dokąd cię zaprowadziła? - Odgarnia mi włosy z czoła. - Nie wiem, nie dotarłyśmy na miejsce. Ale byłam szczęśliwa. - Spałaś jak szczęśliwy człowiek - przyznaje Peeta. - Jak to możliwe, że nigdy nie wiem, kiedy tobie śnią się koszmary? - zdumiewam się. - Nie mam pojęcia. Chyba nie wrzeszczę, nie młócę rękami i w ogóle jestem spokojny. Po prostu budzę się zdrętwiały ze strachu. - Powinieneś mnie budzić - zauważam i rozmyślam o tym, że w kiepską noc potrafię wyrwać Peetę ze snu nawet dwa albo trzy razy. I o tym, ile czasu niekiedy potrzeba, żeby mnie uspokoić. - To nie jest konieczne. Moje koszmary zazwyczaj wiążą się z utratą ciebie - wyznaje. - Dochodzę do siebie, kiedy sobie uświadamiam, że jesteś przy mnie.

Otwieram oczy dopiero wczesnym popołudniem. Leżę z głową na ręce Peety, ale nie pamiętam, kiedy przyszedł wczoraj w nocy. Obracam się ostrożnie, żeby go nie obudzić, ale i tak już nie śpi. - Noc bez koszmarów - odzywa się. - Jak to? - pytam. - Tej nocy cię nie dręczyły - wyjaśnia. Rzeczywiście, pierwszy raz od niepamiętnych czasów spokojnie przespałam noc. - Ale coś mi się śnił...

- W gruncie rzeczy nikt mnie nie potrzebuje (…) - Nieprawda – sprzeciwiam się. – Ja ciebie potrzebuję.

- W gruncie rzeczy nikt mnie nie potrzebuje (…) - Nieprawda – sprzeciwiam się. – Ja ciebie potrzebuję.

Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała. ~Haymitch, s. 165

Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała. ~Haymitch, s. 165

Staram się, jak mogę, rozmyślam o wszystkich najbliższych po kolei, uwalniam ich z pamięci niczym ptaki z klatek i zamykam za nimi drzwi, żeby przypadkiem nie powrócili.

Staram się, jak mogę, rozmyślam o wszystkich najbliższych po kolei, uwalniam ich z pamięci niczym ptaki z klatek i zamykam za nimi drzwi, żeby przypadkiem nie powrócili.