Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to świetny przykład jak celebryci i ludzie gdzieniegdzie rozpoznawalni mogą napisać książkę o 10 dniowej podróży w biegu po krainie, o której mają mgliste pojęcie. Mimo widocznych umiejętności pisarskich Pana Janusza Wiśniewskiego książka jest lekko żenująca.

Ta książka to świetny przykład jak celebryci i ludzie gdzieniegdzie rozpoznawalni mogą napisać książkę o 10 dniowej podróży w biegu po krainie, o której mają mgliste pojęcie. Mimo widocznych umiejętności pisarskich Pana Janusza Wiśniewskiego książka jest lekko żenująca.

W ostatnim miesiącu przeczytałem trzy książki z szeroko pojętej literatury podróżniczej, w tym właśnie tę Pana Piotrowskiego. Moja opinia więc to zwyczajne porównanie jej z tym co napisał Pan Janusz L. Wiśniewski oraz E. Wojdyło w książce "Nowa Zelandia. Podróż przedślubna" oraz T. Gorazdowski w "Obietnicy Tiaki".

Można powiedzieć, że wszystkie trzy traktują o podróży w obrębie Pacyfiku, od Nowej Zelandii, poprzez wyspy Polinezji Fr., skończywszy na wyspach Kurylskich. Każdy z autorów to zupełnie inny styl pisania, to osoby z innym wykształceniem, doświadczeniem życiowym, mające inne spojrzenie na świat i odmienne powody, dla których postanowili odwiedzić te, jakże odległe krainy.

Z tych trzech tekstów najwyżej oceniam właśnie książkę Andrzeja Piotrowskiego; z kilku powodów. To facet, który wie o czym pisze. To przyrodnik, muzealnik, podróżnik, fotograf, naukowiec, autor publikacji naukowych i popularno-naukowych na temat paleontologii, muzeologii, historii badań polarnych i geografii. Pozostali to dziennikarz (T. Gorazdowski) oraz przypadkowy człowiek podróżujący po świecie (swoją drogą to świetny przykład jak celebryci i ludzie gdzieniegdzie rozpoznawalni mogą napisać książkę o 10 dniowej podróży w biegu po krainie o której mają mgliste pojęcie. Mimo widocznych umiejętności pisarskich Pana Janusza Wiśniewskiego książka jest lekko żenująca). Mimo, że sceptycznie podchodziłem do tej pozycji to jestem mile zaskoczony, bo w porównaniu z pozostałymi dwoma, skok jakościowy widoczny jest gołym okiem. Jest tam bardzo niewiele prywatnych opinii i odczuć autora, a więcej możemy dostrzec poprzez trafne opisy, celne spostrzeżenia i intrygujące relacje, dzięki czemu mamy do czynienia z rzetelnie i solidnie opisanym kawałkiem mało komu znanego świata.
Czyta się niczym powieść przygodową, krótką acz pasjonującą.

Gdybym miał wybierać między podróżą do Nowej Zelandii, wyspami Pacyfiku i Sachalinem na podstawie tylko tych książek, to w ciemno jadę do Rosji, mimo że prywatnie nadal uważam Nową Zelandię, Australię i Oceanię za o wiele bardziej interesującą.

Po lekturze oraz krótkim researchu nt. autora dowiedziałem się, że Pan Piotrowski zmarł na początku stycznia i mam wrażenie, że świat naukowy stracił bardzo ciekawego człowieka. Dziękuję za tę książkę. RIP.

W ostatnim miesiącu przeczytałem trzy książki z szeroko pojętej literatury podróżniczej, w tym właśnie tę Pana Piotrowskiego. Moja opinia więc to zwyczajne porównanie jej z tym co napisał Pan Janusz L. Wiśniewski oraz E. Wojdyło w książce "Nowa Zelandia. Podróż przedślubna" oraz T. Gorazdowski w "Obietnicy Tiaki".

Można powiedzieć, że wszystkie trzy traktują o podróży w...