Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mogłam się oderwać od tego reportażu. Wcześniej nie znałam historii tej sprawy, nawet nie obiła mi się ona o uszy, więc kolejne wątki w sprawie i jej zakończenie były dla mnie niespodzianką - dla mnie książka budowała napięcie. Wątki psychiatryczne były dla mnie szczególnie interesujące (jednak piszę to z pozycji nie-laika). Polecam.

Nie mogłam się oderwać od tego reportażu. Wcześniej nie znałam historii tej sprawy, nawet nie obiła mi się ona o uszy, więc kolejne wątki w sprawie i jej zakończenie były dla mnie niespodzianką - dla mnie książka budowała napięcie. Wątki psychiatryczne były dla mnie szczególnie interesujące (jednak piszę to z pozycji nie-laika). Polecam.

Sięgnęłam po tę pozycje po przeczytaniu "Cokolwiek powiesz, nic nie mów" Keefe'a, więc czytając "Belfast", nie mogłam uciec od mimowolnych porównani. W "Cokolwiek powiesz..." temat przedstawiony jest dogłębnie, przeanalizowany, prezentowane jest wiele faktów i zastanawiających informacji. "Belfast" to właściwie zbiór migawek, a historie znane mi z "Cokolwiek powiesz..." są tam tylko krótko streszczone, więc trudno mi powiedzieć czy byłoby to dla mnie tak samo interesujące gdybym ich wcześniej lepiej nie poznała.
Jednak książkę czyta się bardzo przyjemnie i ma w sobie to coś.

Sięgnęłam po tę pozycje po przeczytaniu "Cokolwiek powiesz, nic nie mów" Keefe'a, więc czytając "Belfast", nie mogłam uciec od mimowolnych porównani. W "Cokolwiek powiesz..." temat przedstawiony jest dogłębnie, przeanalizowany, prezentowane jest wiele faktów i zastanawiających informacji. "Belfast" to właściwie zbiór migawek, a historie znane mi z "Cokolwiek...

Przede wszystkim, i to trzeba tutaj mocno zaznaczyć, ta książka nie jest reportażem, moim zdaniem jest to krótka powieść. Sięgając po nią miałam już jakiś skąpy zarys wiedzy o wydarzeniach, które będą tam opisywane (Katowice, huta, dzieci, ołowica, PRL) i niestety wiele więcej się z tej książki nie dowiedziałam. Szkoda, bo temat jest szalenie ciekawy, a z tego co wiem nie ma dobrej książki non-fiction o tej sytuacji.
Nie powiedziałabym, że "Ołowiane dzieci" były nudne, czasem czytając je nawet uśmiechnęłam się pod nosem, mam jednak wrażenie, że temat został jedynie "liźnięty", a czasem trochę tam wypełniaczy, które nic nie wnoszą.

Przede wszystkim, i to trzeba tutaj mocno zaznaczyć, ta książka nie jest reportażem, moim zdaniem jest to krótka powieść. Sięgając po nią miałam już jakiś skąpy zarys wiedzy o wydarzeniach, które będą tam opisywane (Katowice, huta, dzieci, ołowica, PRL) i niestety wiele więcej się z tej książki nie dowiedziałam. Szkoda, bo temat jest szalenie ciekawy, a z tego co wiem nie...