Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To kolejna pozycja autorki, którą bardzo lubię czytać. Niezależnie od tego, dla jakiej grupy czytelniczej książka lub opowiadanie jest przeznaczone, uważam, że spokojnie wszystko wychodzące spod pióra Barbary jest warte lektury. Tak jest i z "Latarnią umarłych", która mocno osadzona jest w realnym świecie, początkowo mocno ocierając się o zwykłą obyczajówkę.
Akcja niespiesznie i w nieoczywisty sposób się rozkręca, wprowadzając czytelnika w życie głównej bohaterki Igi, w jej rodzinne relacje, marzenia i walkę o ich realizację. Niejako streszczona codzienność wkraczającej w dorosłe życie nastolatki wciąga, a każda następna strona, pełna klimatu i często wionąca grozą coraz dziwniejszych zdarzeń, tylko utrzymuje czytelnika przy książce. Nie da się jej czytać na raty. Tak przynajmniej było ze mną :)

To kolejna pozycja autorki, którą bardzo lubię czytać. Niezależnie od tego, dla jakiej grupy czytelniczej książka lub opowiadanie jest przeznaczone, uważam, że spokojnie wszystko wychodzące spod pióra Barbary jest warte lektury. Tak jest i z "Latarnią umarłych", która mocno osadz...

Rozwiń Zwiń

Całkiem żywo napisana przygodówka, z wartką akcją. Może miejscami łatwo pewne zdarzenia przewidzieć, ale i tak kilka zaskoczeń było. Mimo że fabułę dominuje awanturnicza misja tytułowego Goratha, to jest ona elementem całkiem poważnej - jak się okazuje pod koniec tomu - intrygi.

Główny bohater jest taki, jakich lubię - ma zalety i wady, potrafi wkurzyć, ale i stoi się za nim murem. Gdy nie ma innego wyjścia, daje się nieść prądowi wydarzeń, ale gdy tylko może działa wedle własnych zasad i przekonań, samodzielnie decydując o swoim losie.

Z kapci może nie wyrywa, ale to całkiem przyjemna, rozrywkowa lektura i z chęcią sięgnę po kolejny tom przygód Goratha.

Całkiem żywo napisana przygodówka, z wartką akcją. Może miejscami łatwo pewne zdarzenia przewidzieć, ale i tak kilka zaskoczeń było. Mimo że fabułę dominuje awanturnicza misja tytułowego Goratha, to jest ona elementem całkiem poważnej - jak się okazuje pod koniec tomu - intrygi.

Główny ...

Rozwiń Zwiń

"Brnąc przez kosodrzewinę" to podróż przez różne zakątki wyobraźni autora. Ten zbiór opowiadań zawiera przeróżne historie. Przeróżne pod wieloma względami - tematycznie, stylistycznie, klimatycznie.
Nie wszystkie opowiadania podobały mi się jednakowo. Warsztat pisarski autora jest cały czas na jednakowo wysokim poziomie, ale głównie tematyka niektórych historii po prostu do mnie nie przemawia. Dlatego dla mnie ten zbiór nie jest równy.

Dla mnie najlepszymi tekstami w tym zbiorze są ewidentnie fantastyczne opowieści, jak pełne klimatu tytułowe opowiadanie, "Black Isle Inn", wionące grozą "Znalezisko z Blackwood", czy "Pożóg". Wspomnienia Pyteasza z Massali w jego "Peregrynacjach..." zabrały mnie w niezwykłą morską wyprawę.
Na osobne wyróżnienie zasługuje "Dziewczynka z granatami". To wzruszająca, uniwersalna historia, która tak naprawdę pasuje do każdego zbrojnego konfliktu. Opowieść niby niezwykle prosta, a mocno chwytająca za serce.

Najmniej do gustu za to przypadły mi opowiadania takie jak "Patostreamer", "Maximum Carnage", "Przesłuchanie", czy "Pierwotne instynkty". Dla mnie zbyt brudne, zbyt brutalne.

Taki przekrój pokazuje jednak, że Artur Grzelak potrafi pisać różnorodnie, nie da się go zaszufladkować w jednym stylu.

"Brnąc przez kosodrzewinę" to podróż przez różne zakątki wyobraźni autora. Ten zbiór opowiadań zawiera przeróżne historie. Przeróżne pod wieloma względami - tematycznie, stylistycznie, klimatycznie.
Nie wszystkie opowiadania podobały mi się jednakowo. Warsztat pisarski autora je...

Rozwiń Zwiń

W trakcie lektury miałam mieszane uczucia. Tym razem jednak to dobrze, bo oznacza to, że cały czas coś się działo. Nie tylko w sensie fabuły, ale i w moich odczuciach. Te zmieniały się wraz ze zmianami zachodzącymi w bohaterze, w jego podejściu do życia.
Niby to nieco zwariowana opowieść (zwariowana, bo kto to widział japońskiego kitsune szalejącego w Kielcach), ale ma drugie dno. Bogata w wydarzenia noc niesie ze sobą nie tylko niezwykłe spotkania, ale i zadaje poważne pytania o nasze tu i teraz, o naszą rzeczywistość, o marzenia, przyszłość.
Autor prowadzi czytelnika przez czas i przestrzeń bardzo sprawnie, w ciekawy sposób i plastycznym językiem, pozwalającym poczuć zimowy klimat swojskiego podwórka zmieszanego z odległą egzotyką i sprawnie tkaną magią iluzji.

Pewna refleksja mi się jednak nasunęła w trakcie czytania - gdzie podziały się nasze rodzime demony? Na magicznej świętokrzyskiej ziemi panoszy się przybysz z drugiego końca świata, a nasze demony nie istnieją. Trochę szkoda.

W trakcie lektury miałam mieszane uczucia. Tym razem jednak to dobrze, bo oznacza to, że cały czas coś się działo. Nie tylko w sensie fabuły, ale i w moich odczuciach. Te zmieniały się wraz ze zmianami zachodzącymi w bohaterze, w jego podejściu do życia.
Niby to nieco zwariowana opowieść ...

Rozwiń Zwiń