CK Monogatari

Jedyny zarzut: korekta.

Jedyny zarzut: korekta.

Pokaż mimo to

Mocno zakręcona historia, ale czyta się znakomicie.

Mocno zakręcona historia, ale czyta się znakomicie.

Pokaż mimo to

Nie wiem czy ocenia nie jest na wyrost, ale nie chciałam dawać oceny "przeciętna". Powieść ta nie jest przeciętna. Jest ciekawa i wydaje mi się, że jak na prozę polską bardzo oryginalna.
Niewątpliwie sięgnę po inne publikacje tego wydawnictwa.

Nie wiem czy ocenia nie jest na wyrost, ale nie chciałam dawać oceny "przeciętna". Powieść ta nie jest przeciętna. Jest ciekawa i wydaje mi się, że jak na prozę polską bardzo oryginalna.
Niewątpliwie sięgnę po inne publikacje tego wydawnictwa.

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna książka, choć moim zdaniem nie wyczerpała tematu, pozostała trochę powierzchowna.
Minus za redakcję - dramat.

Bardzo przyjemna książka, choć moim zdaniem nie wyczerpała tematu, pozostała trochę powierzchowna.
Minus za redakcję - dramat.

Pokaż mimo to

Autor wydaje się nie mieć zbyt wiele pojęcia na temat środowiska, które tak stara się opisywać. Kiedy wie się trochę więcej, bardzo ciężko przymknąć oko na popełniane przez niego błędy.

Autor wydaje się nie mieć zbyt wiele pojęcia na temat środowiska, które tak stara się opisywać. Kiedy wie się trochę więcej, bardzo ciężko przymknąć oko na popełniane przez niego błędy.

Pokaż mimo to

http://asafewarmplacewithbooks.blogspot.com/2016/03/korporacyjna-bajka-o-krolewiczu-zym.html

Praca w dużej korporacji ma swoje plusy i minusy. Jednym z tych pierwszych jest z całą pewnością możliwość nauczenia się wielu rzeczy w bardzo krótkim czasie. To samo można uznać za minus, jeśli dysponuje się niewielką odpornością na presję i konieczność bycia na pełnych obrotach przez długi czas, by nie narobić sobie zaległości. To sprawia, że taka robota nie jest dla każdego – utrzymają się tylko ci, którzy niewrażliwość i naturalną zdolność do przyswajania informacji łączą z zamiłowaniem do szybkiego życia w ciągłym stresie, lub… z brakiem innego wyboru. Jednak nawet tak szczególne jednostki przyznają, że praca w takim miejscu jest męcząca i wymaga często poświęcania sporej części życia prywatnego. Jeszcze bardziej specyficzną odmianą wielkich koncernów są te pochodzenia azjatyckiego, z japońskimi i koreańskimi na czele. W nich panują, oprócz wyżej wspomnianych warunków, szczególna obyczajowość, do której trzeba po prostu się dopasować, jeśli chce się żyć dobrze z przełożonymi. No cóż, tak czy inaczej, w korpo można znaleźć wiele rzeczy, ale nigdy nie spodziewałabym się tam magii. Artur Laisen udowodnił mi, że byłam w błędzie.

Piotr Jaskulski jest idealnym kandydatem na stanowisko dyrektora finansowego. Dokładny, skrupulatny, o analitycznym umyśle i świetnej pamięci, a ponadto: samotny. Jego życie kręci się wokół firmy KZDM-Nagita, przedsiębiorstwa, będącego polskim oddziałem japońskiej marki. Dostosował się idealnie do panujących tam warunków: dzięki wrodzonej uprzejmości i zdolności do nauki języków, stojących w opozycji do klasycznie polskiej jowialności i bezpośredniości, zdobył szybko sympatię i poważanie szefostwa, a co za tym idzie, także ich zaufanie. Cała ta wypracowana równowaga zaczyna się chwiać, kiedy do firmy przybywa Sho Kyubimori. Nowy wiceprezes wydaje się łamać swym zachowaniem wszelkie standardy japońskiej obyczajowości, jednak na tym nie kończy: jego plany budowy Europejskiego Centrum Nagity stawiają Piotra przed wyborem: bezpieczeństwo finansowe firmy czy niesamowicie kosztowna zachcianka członka zarządu? Wydaje się, że reszta japońskiej rady nadzorczej jest kompletnie bezwolna wobec jednego człowieka, a chociaż popierają stanowisko Polaka, nie robią nic, by się sprzeciwić temu szaleństwu. Na jawny protest prezes Ozawa odpowiada metaforyczną, ale jednak pełną zastanawiających potknięć opowieścią - tymczasem w Kielcach zjawiają się nowe, intrygujące osoby: tajemnicza Yuki Yamada oraz... dwóch przedstawicieli Yakuzy!

Czynnikiem budującym klimat w „CK Monogatari” są stylizowane na japońskie zwyczaje panujące w KZDM. Stylizowana – ponieważ wydarzenia rozgrywające się w siedzibie firmy oraz w ogóle wtedy gdy w otoczeniu przebywają przedstawiciele Kraju Kwitnącej Wiśni zostały w wielu miejscach „spolszczone”, wzięto jedynie część z tego, co buduje warstwę obyczajową w tego typu miejscach, pozostawiając pole dla większej swobody, typowej już dla Polaków. Prawie nie odczujemy tu tak typowego dla tej tradycji kultu firmy i jej „prezydenta”, ten brak, z czystej dbałości o to, by imersja w świat przedstawiony nie została zakłócona, był jednak przeze mnie bardzo mile widziany. Autor bardzo zgrabnie złączył tę odmienność z realiami polskimi, dając nam w efekcie książkę będącą jednocześnie łatwą w odbiorze i przystępną, ale posiadającą bardzo intrygujący, orientalny smaczek. Dodać do tego można szczegółowość opisów dotyczących zachowania, nastroju czy też wszelkich niuansów zachowania postaci, które zazwyczaj pomijane są jako zbędne, tu jednak sprawdzają się znakomicie – dzięki temu wszystkiemu bardzo łatwo jest się wczuć w klimat chwili.

Pięknym uzupełnieniem pozornie sztywnych pragmatycznych realiów azjatyckiego korpo jest wpleciony w nie element japońskiego mistycyzmu. Odstająca od innych postać Kuybimoriego stanowi element tajemnicy, która ujawniona zostaje w sposób stopniowy, począwszy od wspomnianej już historii Ozawy. Co planuje, czego chce od Piotra, dlaczego trzyma go blisko siebie, zamiast się go w łatwy sposób pozbyć, skoro stanowi dla niego jedyną przeszkodę? Trzeba powiedzieć, ze im dalej, tym dziwniej, w bardzo pozytywnym znaczeniu: intryga się pogłębia, a lisia magia wdraża kolejne, coraz bardziej zaawansowane iluzje, z których trudno się wyplątać. Fani azjatyckich filmów grozy ucieszą się też pewnie z obecności yurei, kobiecego ducha, któremu Kyubimori obiecał zemstę w zamian za pilnowanie jego biura – jej historia, choć opisana jedynie w krótkiej scenie, jest mocno nacechowana emocjonalnie i robi wrażenie, stając w opozycji z prostotą i porządkiem miejsca, w którym się pojawia.

Bohaterowie w „CK Monogatari” wydają się dzielić na „realnych” i „zmyślonych”, z wyraźną tendencją do nagłych zmian kategorii. Piotr jest archetypem korposzczura: z pozycją i zarobkami pozwalającymi mu na spełnianie każdej życiowej zachcianki, a mimo to pozostaje samotny, ze zbyt dużym mieszkaniem i samochodem, rodziną, od której odciął się po śmierci rodziców, zniechęcony kolejnymi prośbami o przysługi i pożyczki, oraz snami o dawnej miłości. W tym obrazku brakowało mi tylko kota, który witałby swojego człowieka każdego dnia na progu, czekając na nakarmienie; i ten brak autor mi wynagrodził, chociaż sporo później (za tego kota zresztą pana uwielbiam, panie Laisen). Kyubimori jest „nierealny” od początku do końca, chociaż bardzo chce realnym zostać; podobnie jest z Dawną i Niezapomnianą Katarzyną, pomimo wszystko. Na specyficznej pozycji jest Yuki: ją zaliczyłabym do skrajnie nierealnych, chociaż bardzo chciało by się, żeby przeszła do drugiego obozu, od początku stała się też moją ulubioną postacią, zostawiając zaszczytne drugie miejsce dla dwóch dość niefortunnych członków Yakuzy (oni są po prostu kawaii!). Podobny do wspomnianego wyżej podział można zastosować do miejsc akcji: same w sobie Kielce są realne, siedziba Nagity połowicznie, natomiast wszystko to, co łączy z przeszłością Piotra – kompletnie nie. Czy to nie dziwi, że właśnie miejsca i osoby, które powinny być swojskie i znane, oklepane wręcz, tu należą bardziej do świata iluzji? Dziwi, ale do czasu, gdy uświadomimy sobie, jaki jest cel lisa i jego intryg. A wszystko to tworzy monogatari – opowieść z morałem, że na życzenia trzeba uważać, bo mogą się spełnić, a polowanie i pościg są często lepsze niż cel, który czeka na ich końcu.

Jak to jednak mówią, ideałów nie ma, tak więc i „CK Monogatari” ideałem nie jest. W trakcie czytania można wychwycić pewną niekonsekwencję przy budowaniu dialogów, dotyczącą języka postaci. W przypadku wypowiedzi Japończyków autor pokusił się o dodanie charakterystycznej cechy ich języka do zdań przełożonych na polski: problemy z wymówieniem litery „l”. Dlatego właśnie w książce nie występują lisy, a „risy”, co powoduje początkowo zmieszanie głównego bohatera, wynikające z trudności zrozumienia części opowieści Ozawy. Ta maniera nie jest jednak stosowana stale, a szkoda – wybiórcze podmienianie literek wygląda odrobinę sztucznie, całość zyskałaby, gdyby rzecz pociągnąć z większą dokładnością, dodałoby to tylko wiarygodności postaciom. Drugą rzeczą, o wiele bardziej błahą, ale i zabawną, jest skłonność głównego bohatera do wzruszania ramionami – potrafi to robić niemal przy każdej wypowiadanej kwestii! – aż czytając, zdałam sobie sprawę, że liczę, ile razy podczas jednej rozmowy Piotr wzruszy ramionami, wyobrażając sobie, jak musiałoby to wyglądać. Pewna dość dosadnie zaznaczona obojętność jest jak najbardziej na miejscu, jednak tutaj doprowadzona została do ostatecznej groteski.

Muszę przyznać, że do tej książki nabrałam stosunku dość osobistego już po paru stronach, gdy zorientowałam się, że nie będzie to kolejna gangsterską opowieść w orientalnym klimacie. Praca w warunkach nieco zbliżonych do tych opisanych u Laisena jest mi dobrze znana, bawiłam się więc dobrze już przy wyszukiwaniu podobieństw i różnic. Mój wniosek z tego polowania jest następujący: „CK Monogatari” to korporacyjna bajka o królewiczu, złym lisie i dobrej, skośnookiej wróżce, nie należy więc jej traktować jak wyznacznik tego, jak się w podobnym miejscu pracuje. Powieść przedstawiła azjatyckie korpo od bardzo ładnej, pochlebnej strony, zupełnie pomijając te ciemnie, jest to jednak sprawa oczywista, jako że nie o to w całym przedsięwzięciu chodziło. Dlatego też ten lekki firmowy smaczek pozwolił mi na świetne wczucie się w świat przedstawiony, a ubarwienie całości magią, tak niespodziewane i pozornie sprzeczne z przedstawionymi realiami, kupiło mnie całkowicie. Jestem pewna, że do „CK Monogatari” jeszcze wrócę, polecam je też każdemu, kogo choć trochę interesuje kultura dalekiego wschodu w jej bardziej ezoterycznym wydaniu. Poza tym, ludzie, lisy i magia! Tego nie da się nie uwielbiać.

http://asafewarmplacewithbooks.blogspot.com/2016/03/korporacyjna-bajka-o-krolewiczu-zym.html

Praca w dużej korporacji ma swoje plusy i minusy. Jednym z tych pierwszych jest z całą pewnością możliwość nauczenia się wielu rzeczy w bardzo krótkim czasie. To samo można uznać za minus, jeśli dysponuje się niewielką odpornością na presję i konieczność bycia na pełnych obrotach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie czytałam tej książki z zachwytem, ale z niesłabnącym zainteresowaniem. Podoba mi się to, jakie wątki autor porusza w książce. Jak przedstawia Piotra, który jest zwykłym menadżerem, wydawałoby się: nudnym i powierzchownym szczurem korporacyjnym - to rodzaj ludzi, których naprawdę nie lubię, a jednak bohater z czasem zyskał moją sympatię. Jest bardzo ludzki, ale nie w złym tego słowa znaczeniu. I oczywiście podobają mi się trafne spostrzeżenia odnośnie kultury japońskiej.
Bardzo dobre zakończenie. Autor nie zapomniał nawet o kocie - i za to dodatkowa gwiazdka ;)

Nie czytałam tej książki z zachwytem, ale z niesłabnącym zainteresowaniem. Podoba mi się to, jakie wątki autor porusza w książce. Jak przedstawia Piotra, który jest zwykłym menadżerem, wydawałoby się: nudnym i powierzchownym szczurem korporacyjnym - to rodzaj ludzi, których naprawdę nie lubię, a jednak bohater z czasem zyskał moją sympatię. Jest bardzo ludzki, ale nie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła „CK Monogatari” jest drobiazgowo dopracowana. Widać, że autor włożył w swoją pracę kawał solidnej roboty, bowiem wszystkie elementy japońskiej fantastyki, począwszy od postaci kitsune poprzez specyficzny punkt postrzegania otaczającego bohaterów świata, skończywszy na porządnej deskrypcji zderzenia świata japońskiego i słowiańskiego. I właśnie to zróżnicowanie ze względu na sposób odbioru rzeczywistości między Polakami a Japończykami uderza w powieści najbardziej. Słowem-kluczem łączącym wszystkich bohaterów jest „architektura” w bardzo szerokim ujęciu, bowiem dotyczy nie tylko budynków, ale także pewnej konstrukcji wszystkich elementów, które składają się na ludzkie życie.

„CK Monogatari” to utwór z pogranicza magicznego realizmu, balansujący na granicy jawy i świata duchowego. Czy w powieści faktycznie występują demony, czy jest to jednak sposób postrzegania siebie samych przez poszczególne postaci? Książka Laisena to dzieło, którego głównym tematem jest walka o własną tożsamość kulturową. Wydaje się to nieprzystające do świata XXI wieku, niemniej autor doskonale oddaje bolączkę cywilizacyjnego wyścigu szczurów: jakie elementy kształtują naszą tożsamość; co decyduje o tym, kim tak naprawdę jesteśmy i dlaczego postępujemy w ten, a nie inny sposób? To właśnie z tymi podstawowymi pytaniami dotyczącymi ludzkiej natury zmaga się pisarz na stronach „CK Monogatari”.

Więcej:http://portafortunas.pl/ck-monogatari-artur-laisen-recenzja/

Fabuła „CK Monogatari” jest drobiazgowo dopracowana. Widać, że autor włożył w swoją pracę kawał solidnej roboty, bowiem wszystkie elementy japońskiej fantastyki, począwszy od postaci kitsune poprzez specyficzny punkt postrzegania otaczającego bohaterów świata, skończywszy na porządnej deskrypcji zderzenia świata japońskiego i słowiańskiego. I właśnie to zróżnicowanie ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ulega wątpliwości, że ta opowieść z gatunku literatury fantastycznej zawiera w sobie elementy realizmu wraz ze światopoglądem i japońską filozofią, które Artur Laisen łączy w bardzo ciekawy sposób.

Na plan pierwszy wysuwa lojalnego i oddanego firmie dyrektora finansowego, który ciężko pracuje na swój sukces i jako analityk umie bezbłędnie ocenić prawie każdą sytuację. Z drugiej strony, Piotr jawi się jako człowiek bardzo samotny, oscylujący na granicy jawy i snu o Katarzynie Koneckiej – kobiecie, której dawno temu oddał swoje serce, i o której, mimo upływu lat, wciąż nie potrafi zapomnieć. Nie wie jeszcze, że wspomnienia mogą okazać się zgubne dla niego, jak i dla całej społeczności Kielc.

A wszystko za sprawą Sho Kyubimori’ego – Japończyka otwartego na kielczan, a zarazem skupionego wyłącznie na sobie. Paradoks? Owszem, bo to postać bardzo nietypowa i stworzenie jej zapewne nie było dla pisarza łatwym zadaniem, wziąwszy pod uwagę, że wyposażył tego czarownika i manipulatora w drapieżny wdzięk, elegancję i lisią magię.

Właśnie ona zwróciła moją uwagę, kierując ją, za przyczyną wprawnego pióra i ogromnej wiedzy Autora, w stronę Japonii – kraju, w którym stare legendy, opowieści z epoki Heian i baśnie obfitują w motyw lisa.

Dowiedziałam się także kilku interesujących faktów odnoszących się do społeczeństwa zasadzonego na fundamencie giri, czyli zobowiązania. Ludzi zamieszkujących Kraj Kwitnącej Wiśni cechują: kolektywizm, zabobonny ateizm i wiara we wszystko i w nic, jak również obsesyjne doprowadzanie wszystkiego do perfekcji, lęk przed utratą twarzy oraz trzy cnoty: cierpliwość, wytrwałość i upór, dlatego mówiąc o Sho Kyubimori’m muszę przyznać, że Artur Laisen obdarzył go także i tymi cechami, co sprawia, że mimo iż jest wytworem wyobraźni twórcy to jednocześnie wydaje się bardzo realny.

Niejako dla kontrastu, na kartach książki pojawia się prezes Ozawa – Japończyk mający zadatki na mędrca, który dyskretnie i taktownie stara się podpowiadać Piotrowi, jak ma postrzegać rzeczywistość, w której przyszło mu żyć. Mówi: ,,Pewnych rzeczy nie da się odnaleźć na tym świecie. Lepiej ich więc nie szukać (…). Zrozumienie zawsze przychodzi zbyt późno, by mogło nam się na cokolwiek przydać (…). Od karmy nie uciekniesz (…)”. Ale czy tak jest w każdym przypadku?

Piotr udowadnia, że nie, i podejmuje walkę z nieznanymi mu dotychczas mocami, z iluzją, risimi wizjami i rzeczywistościami, z własnymi lękami i przeszłością, która powraca jak bumerang…

W tym miejscu dodać wypada, że wartka akcja rozgrywa się w Kielcach, które Artur Laisen pokazuje czytelnikowi z fotograficzną precyzją – począwszy od zieleni wzgórz, pól i lasów, na szarości bloków mieszkalnych, cmentarzu i ulicach miasta skończywszy. Właśnie tam mają miejsce niezwykłe zdarzenia.

By jeszcze bardziej wpłynąć na wyobraźnię odbiorcy, pisarz organizuje swym bohaterom pościgi uliczkami miasta, będące zarazem wyścigami z czasem, których nie powstydziliby się nawet scenarzyści mafijnych filmów. Podczas każdej takiej wyprawy za kółkiem Lexusa, Piotr i Yuki zastanawiają się czy zdążą. Czy mężczyzna odzyska swoje zakorzenienie, wspomnienia i tęsknoty, które tak lekkomyślnie oddał Kyubimori’emu?

W moim odczuciu właśnie droga ma w utworze fundamentalne znaczenie – droga życia, którą przebywa każdy z nas. Jeśli w czasie jej trwania, uda się wyzwolić człowieka ze środka nas samych, to staniemy się ciekawsi, lepsi i mądrzejsi. Czy możemy więc uciec od samych siebie? Czy tu i teraz chroni przed przemijaniem? Co w naszym życiu jest tylko lisią iluzją, a co taką czy inną rzeczywistością?

Pytania te pozostawiam Waszemu przemyśleniu. Proszę, zatrzymajcie się przez chwilę i spróbujcie na nie szczerze odpowiedzieć, pamiętając jednak, by w natłoku myśli nie dać się zwieść wszechobecnej lisiej magii.

http://www.pieninyinfo.pl/kultura/ck-monogatari-autorstwa-artura-laisena-w-felietonie-iwony-niezgody-3611

Nie ulega wątpliwości, że ta opowieść z gatunku literatury fantastycznej zawiera w sobie elementy realizmu wraz ze światopoglądem i japońską filozofią, które Artur Laisen łączy w bardzo ciekawy sposób.

Na plan pierwszy wysuwa lojalnego i oddanego firmie dyrektora finansowego, który ciężko pracuje na swój sukces i jako analityk umie bezbłędnie ocenić prawie każdą sytuację....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Okładka idealnie wg mnie oddaje treść i nastrój książki: mamy obraz pozornie jednoznaczny, ale jeżeli spojrzeć uważniej, są to dwie, przenikające się rzeczywistości - ale tylko jeżeli patrzeć głębiej, w odniesienia, w skojarzenia. Do tego szarość i biel, refleksja, melancholia.

Bardzo dobra jako powieść obyczajowa i równocześnie bardzo dobra jako powieść fantastyczna: wątki nadprzyrodzone są niezbędne dla tej historii, a równocześnie obyczajowo i psychologicznie tekst broni się całkowicie, bo właśnie o to toczy się gra: o to, kim jest główny bohater, jak doszło do tego, że jest taki, a nie inny, i jak dalej będzie kształtował swoje życie. Jest to też postać budząca sympatię - z gatunku przytomnych, inteligentnych, ale nie aroganckich, takich, którym można szczerze kibicować. Analityk, nic dodać, nic ująć.

Precyzyjna narracja, szczegółowa, lecz bez żadnych nadmiarowości stylu czy myśli. Dużo Kielc - i dużo Japonii, w Kielcach, w świecie, w magii. I trochę Londynu, bo przecież Londyn to teraz polska Ziemia Obiecana, w zasadzie na prawach symbolu.

Jedna z lepszych książek, które czytałam w tym roku.

Okładka idealnie wg mnie oddaje treść i nastrój książki: mamy obraz pozornie jednoznaczny, ale jeżeli spojrzeć uważniej, są to dwie, przenikające się rzeczywistości - ale tylko jeżeli patrzeć głębiej, w odniesienia, w skojarzenia. Do tego szarość i biel, refleksja, melancholia.

Bardzo dobra jako powieść obyczajowa i równocześnie bardzo dobra jako powieść fantastyczna:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to