Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dom obok" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Klaudii Muniak lecz jak najbardziej udane - i nieprzypadkowo z pytania bijącego z okładki "zrobiłam" zdanie oznajmujące:)
Przedstawiona w tej książce historia mocno odcisnęła się w moim czytelniczym serduchu nie tylko ze względu na brutalną i nietuzinkową fabułę czy zakończenie, które do dzisiaj nie daje mi spokoju.

Spontaniczna niespodzianka, jaką Milenia zamierzała zrobić swoim najbliższym zmieniła się w mroczną i brutalną walką o własne życie. Jednak to nie tylko historia zamkniętej i torturowanej dziewczyny - to także opowieść o jej najbliższych, którzy muszą się mierzyć z jej tajemniczym zniknięciem - różne punkty widzenia budują obraz pełny lecz nie koniecznie kolorowy za to realny i namacalny i żyjący w naszych głowach jeszcze na długo po przeczytaniu.
Czy istnieje granica ludzkiej wytrzymałości? Ile zła jest w stanie wytrzymać człowiek zanim sam stanie się jego nosicielem?

Jestem ogromnie zaintrygowana sposobem snucia opowieści przez Autorkę - z jednej strony mamy brutalność podaną wręcz na talerzu a z drugiej niedopowiedzenia i błędne tropy sprawiają, że z każdej strony czytanej książki spowija nas ten rodzaj mroku, który cenie najmocniej (oblepiający, niespokojny, duszący i nie dający o sobie zapomnieć)

Pomimo ciężkiej tematyki skupionej na przemocy w każdej jej formie na mnie ta historia wpłynęła "budująco" ze względu na nadzieję, którą ze sobą niesie.
To HISTORIA-LUSTRO, w której powinniśmy się przeglądać codziennie ze względu na jej przesłanie- z każdej, nawet najgorszej sytuacji jest wyjście a nasza wewnętrzna siła i determinacja potrafią o wiele więcej niż nam się wydaje. Zastanawiam się tylko, czy cena, która przyjdzie nam za to wszystko zapłacić będzie do uniesienia przez naszą psychikę - ale odpowiedzi na to pytanie nie chciałabym poznać, szczególnie na sobie.

Dom obok" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Klaudii Muniak lecz jak najbardziej udane - i nieprzypadkowo z pytania bijącego z okładki "zrobiłam" zdanie oznajmujące:)
Przedstawiona w tej książce historia mocno odcisnęła się w moim czytelniczym serduchu nie tylko ze wzg...

Rozwiń

Zwiń

"Konsekwencje naszych czynów biegną szybciej, niż my przed nimi uciekamy"

Książki Ewy Przydrygi mają bardzo specjalne miejsce w mojej czytelniczej pościeli - Autorka jak nikt potrafi swoimi historiami poruszyć ukryte we mnie emocjonalne struny i zagrać na nich melodię niezapomnianą, głęboką, mroczną i rezonującą jeszcze na długo po jej przeczytaniu.
Nie inaczej było z najnowszym "dzieckiem" Przydrygi -"Źródliskiem", które jednak delikatnie odbiega od dobrze nam znanego, onirycznego klimatu. Co oczywiście nie jest niczym złym - ogromnie mi imponuje kiedy Autorzy przekraczają swoje utarte literackie drogi by pokazać nieznane nam dotąd horyzonty w ich wykonaniu.

W "Źródlisku" poznajemy Lilę, która niespodziewanie wygrywa w radiowym konkursie pobyt rodzinny w luksusowym, nowoczesnym, oddalonym od miejskiego gwaru domu. Długo się nie zastanawiając zabiera ze sobą męża, dwuletniego synka, ojca i siostrę - wszak nie ma lepszego momentu i miejsca na złapanie oddechu od szarej codzienności. Jednak już następnego ranka po przyjeździe raj staje się koszmarem ponieważ dziecko w tajemniczych okolicznościach znika a pozostali członkowie rodziny zostają wciągnięci w brutalną grę, której stawką jest życie chłopca.
Okazuje się, że nic nie jest w tej historii przypadkowe a wraz z rozwojem tej okrutnej sytuacji odkrywamy głęboko zakopane, rodzinne sekrety, które nigdy tak naprawdę nie dały o sobie zapomnieć.

Tak jak już wyżej wspomniałam - "Źródlisko" odbiega od klimatu, do którego Autorka nas zdążyła przyzwyczaić lecz przyznam szczerze, że na taką książkę w jej wykonaniu czekałam! Ta historia ukazuje nam zupełnie inne spojrzenie na mrok - jest on tu bardziej rzeczywisty, przyziemny, mogący dotknąć każdego z nas w każdym momencie przez co jest niesamowicie silnie odczuwalny, namacalny przez co jeszcze bardziej przerażający. Z dużą łatwością wchodzimy w buty bohaterów i zderzamy się z konsekwencjami ich decyzji przepuszczając je przez filtr naszych doświadczeń i przekonań.
Ta historia doskonale pokazuje jak na pozór słusznie (!) obrana droga potrafi nieść za sobą niszczące efekty, które nie od razu "upomną się o swoje".
Trzeba mieć na uwadze, że nasze wybory nie tylko dotyczą nas samych i naszych najbliższych - więźniów tych konsekwencji jest zawsze o wiele więcej niż nam się wydaje. Czy mamy prawo do szczęścia kosztem innych?

Po przeczytaniu "Źródliska" na świeżo pomyślałam, że wystarczyłoby zrobić jedną rzecz, postąpić inaczej w kluczowym momencie a tej historii w ogóle by nie było -i ta myśl mnie roztrzaskała totalnie. Nie dość, że wpadłam w pułapkę oceniającą z bezpiecznego pryzmatu pościeli to na dodatek zdałam sobie sprawę, że takich "jednych rzeczy" w moich życiu (i w każdym) jest mnóstwo. Podjętych decyzji, których konsekwencje odroczone w czasie mają nad nami władzę.

Jestem tą historią przesiąknięta, nie mogę jej wyrzucić z głowy i finalnie nie do końca chcę - takie książki muszą w nas siedzieć aby uwierać niczym metka od koszulki czy wełniany sweter pytaniami, na które boimy się odpowiedzieć.

"Konsekwencje naszych czynów biegną szybciej, niż my przed nimi uciekamy"

Książki Ewy Przydrygi mają bardzo specjalne miejsce w mojej czytelniczej pościeli - Autorka jak nikt potrafi swoimi historiami poruszyć ukryte we mnie emocjonalne struny i zagrać na nich melodię niezapomn...

Rozwiń

Zwiń

" Potwory istnieją (...). Ale zwykle nie mają kłów ani śrubek w szyi. Potwór to nie ten, który wygląda jak potwór, ale kto postępuje jak potwór."

Powyższy cytat idealnie pasuje do historii Willowbrook State School - miejsca, które w zamyśle miało wspierać i pomagać niepełnosprawnym dzieciom i dorosłym stało się przerażającym piekłem na ziemi.

Książki Ellen Marie Wesemann to moje tegoroczne odkrycie, a historia przedstawiona w "To, co zostawiła" doszczętnie mnie zdruzgotała. Tym razem Autorka wzięła na warsztat karygodne działania placówki w Willowbrook wprowadzając nas w świat ogromnej niesprawiedliwości, bólu i cierpienia jednostek społecznie najsłabszych, pozostawionych w rękach ludzkich potworów.

Trzeba jednak zaznaczyć, że nie jest to książka historyczna - Willowbrook, nieludzkie warunki, eksperymenty i występujące tu miejskie legendy Staten Island (koniecznie sprawdźcie postać Cropseya) to oczywiście realne ramy oparte na dość szczegółowym researchu. Historia Sage, która po latach dowiaduje się, że jej siostra bliźniaczka żyje i przebywa w Willowbrook jest fikcyjna, mająca na celu temu przeogromnym złu wybrzmieć na nowo, ze zdwojoną siłą. Ta warstwa obyczajowo -kryminalna w "Zaginionych z Willowbrook" podobała mi się najbardziej patrząc na pozostałe książki Autorki lecz fabularnie nie jest to równa powieść. Czasami zbyt mocno przeciągnięta, psuła narzuconą dynamikę. Finalnie jednak jestem na tak, szczególnie, że dzięki tej książce sama mogłam zgłębić swoją dotychczasową wiedzę o Willowbrook i otworzyć oczy na fakt, że nadal mamy ogromny problem z pamiętaniem o prawach osób niepełnosprawnych.

Dodatkowo poznałam postać Cropseya, który będąc miejską "straszanką" okazał się prawdziwy (Andy Rend, przestępca seksualny i porywacz dzieci, złapany i skazany).
I właśnie za tą warstwę historyczną uwielbiam takie książki - rozbudzają moją ciekawość i zachęcają do samodzielnego zgłębiania wiedzy na dany temat. To także forma przypomnienia o istnieniu zła, tego najgorszego, wywodzącego się z człowieka, od którego często odwracamy oczy, myśląc, że nas nie dotyczy.

" Potwory istnieją (...). Ale zwykle nie mają kłów ani śrubek w szyi. Potwór to nie ten, który wygląda jak potwór, ale kto postępuje jak potwór."

Powyższy cytat idealnie pasuje do historii Willowbrook State School - miejsca, które w zamyśle miało wspierać i pomagać niepełnospraw...

Rozwiń

Zwiń

Na nową historię stworzoną przez Przemysława Żarskiego czekaliśmy rok i trochę już za piórem Autora zaczynałam tęsknić (Robert Kreft 4ever w sercu).Jednak na tak wybitną i dopracowaną książkę jak "Grzęzawisko" warto było czekać!

Już na samym początku tej historii jesteśmy WCIĄGNIĘCI w śledztwo związane ze znalezionymi w podmiejskim grzęzawisku ludzkimi kośćmi. Wszelkie poszlaki zmuszają do zderzenia się z przeszłością tj. nierozwiązaną sprawą sprzed wielu lat dotyczącą zaginięcia nastolatka. Prowadzenie dochodzenia przypada podkomisarz Aleksandrze Lazar, która ma także własne, osobiste powody by prawda nareszcie po latach została odkryta.
Tymczasem jest to dopiero początek, swoiste "zaproszenie do trudnej przygody" nie tylko z małomiasteczkową zmową milczenia i nieubłaganym czasem lecz przede wszystkim z własnymi słabościami, obawami i osobistymi demonami.
Otrzymujemy wiele fabularnych klocków, które dzięki dwóm liniom czasowym (1996 rok i 2019 rok) zaczynają sensownie "wskakiwać" na swoje miejsca tworząc perfekcyjne dopracowaną warsztatowo historię.
Nie ma tu przypadkowości, każda występująca w "Grzęzawisku" postać ma określone zadanie a ich rzetelna, realistyczna kreacja tylko potęguje całościowe emocjonalne rozdarcie.
Lata 90. dzięki, którym mogłam na te kilka godzin przenieść się do swojego dzieciństwa, tak "poza fabularnie" (Magiczny Miecz mam do dzisiaj:) zostały fenomenalnie odwzorowane lecz ta osobista podróż do przeszłości odsłania przede wszystkim ból i cierpienie związane szukaniem własnego miejsca na ziemi.

W tej książce to te ludzkie demony są najważniejsze i to w jaki sposób potrafiły latami dręczyć swoich właścicieli. Macki przeszłości, szczególnie tej ukrywanej, zawsze znajdą sposób na OBLEPIENIE teraźniejszości i nigdy nie pozwolą być tak naprawdę sobą. Mówi się, że prawda, nawet najgorsza, jest najlepsza - ale zabiera złudzenia, dzięki którym brutalna rzeczywistość potrafi być chociaż trochę znośna.

Czym w ogóle jest tytułowe "Grzęzawisko"? Dla niektórych to miejsce, które bezlitośnie pochłania na lata, inni natomiast widzą tu możliwość ucieczki od bolesnej codzienności, oazę gdzie mogą zaznać spokoju, mogą być wreszcie sobą.
Żarski stworzył historię ROZRYWAJĄCĄ każdy element mojego czytelniczego serducha, zderzając mnie z własnymi refleksjami, tymi niewygodnymi, uwierającymi, omijanymi.
"Grzęzawisko" to także hołd wszystkim "PRZEZROCZYSTYM", którzy na co dzień zmagają się, tak jak bohaterowie, z piekłem inności i obcości. Każdy ze swoim, różnym lecz równie mocno palącym i niszczącym.
Potrzebujemy takich książek -literackich hybryd o wspaniałym warsztacie i ogromnym ładunku emocjonalnym.

Panie Autorze, chylę czoła i proszę o drugą część tej historii!

Na nową historię stworzoną przez Przemysława Żarskiego czekaliśmy rok i trochę już za piórem Autora zaczynałam tęsknić (Robert Kreft 4ever w sercu).Jednak na tak wybitną i dopracowaną książkę jak "Grzęzawisko" warto było czekać!

Już na samym początku tej historii jesteśmy WCIĄGN...

Rozwiń

Zwiń