Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna część! Rincewind ponownie uciekając przed kłopotami trafi w ich epicentrum, czyli tym razem w środek fabuły "Czarodziciela". Na pierwszy rzut oka po książce już widać, że jest o wiele masywniejsza od większość dzieł Pratchetta i to czuć. Jednak długość nie nanosi się pejoratywnie na jakość (nie licząc paru lekko naciąganych wątków) i taka dawka Pratchetta w końcu uświadomiła mi, że muszę to przyznać. Tego autora się nie czyta, Terrego się ćpa!

Jednak wracając stricte do książki to trzeba wspomnieć, że to książeka z dość cięższkim brzmnieniem czego pozornie nie spodziewalibyśmy się po „szalonym” fantasy. Jeszcze mocniej niż wcześniej jesteśmy w stanie dostrzec ogromne filozoficzne pokłady złóż świata dysku którego nawet satyryczna, śmieszna i absurdalna, fantastyczna powłoka nawierzchnia nie była tym razem w pełni przykryć i całość pod koniec zalewaa nas (jak i 4 jeźdzców) pokładami podświata.

Będąc jeszcze w trakcie czytania tej książki odbyłem rozmowę która dość dobrze podsumowuje potęgę tego dzieła.
"- wydaje mi się czasem, że filozofia dzisiaj nie trzyma się za dobrze.
- Też dość długo tak uważałem. Wszystkie te dawne odkrycia, wielcy myśliciele i idee w których dziś potrafimy tworzyć jedynie drobne zmiany czy inne interpretacje.
Lecz to nie prawda. Filozofia jest i ma się jak każda nauka coraz lepiej każdego dnia, po prostu jej nie zauważamy bo zawiera się w pół prawdach i jeszcze nie opracowanych metaforach nie czekając na odkrycie a na to aż świat do nich dojrzeje."
Kończąc więc już ten patetyczny monolog. Nie muszę wam powtarzać, że Prattchett to humor, zabawa i mądrość etc, etc. Ja po prostu czekam, aż zaczną tego nauczać na uniwersytetach! Bo póki co takie są mi niewidoczne!

Kolejna część! Rincewind ponownie uciekając przed kłopotami trafi w ich epicentrum, czyli tym razem w środek fabuły "Czarodziciela". Na pierwszy rzut oka po książce już widać, że jest o wiele masywniejsza od większość dzieł Pratchetta i to czuć. Jednak długość nie nanosi się pejoratywnie na jakość (nie licząc paru lekko naciąganych wątków) i taka dawka Pratchetta w końcu...

"Prawdziwe zaskoczenie" to pierwsze słowa które przychodzą mi namyśl. Naprawdę, sięgając po tą książkę nie spodziewałem tak szerokiego wachlarzu tematów i zagadnień które porusza to dzieło. Przyznam, że nie znałem wcześniej ani osoby Ericha Fromma ani tym bardziej jego twórczości... jakże wielkim grzechem była ta ignorancja!

Teraz mogę powiedzieć, że "Patologia normalności" to idealna książka do rozpoczęcia przygody z twórczością autora. Jest napisana niezwykle wręcz prostym językiem i jak już to poruszyłem wcześniej dotyczy sporego wachlarzu tematów z dziedziny psychologii, filozofii i socjologii. Niezwykle treściwa mimo niewielkich rozmiarów, tłumaczy po krótce (lecz wystarczająco wyczerpująco) wiele zagadnień męczących nie jednego człowieka, bo w końcu o tym jest książka. Nie wiem dlaczego na okładce nie zamieszczono pełnego tytułu ucinając "Przyczynek do nauki o człowieku" który jest najpełniejszym określeniem czym owa książka jest. (No dobra, przyznam, że dość oczywistym jest, że "Patologia normalności" brzmi po prostu bardziej chwytliwo)

Niezwykle ciekawym doświadczeniem które zapewnia książka jest możliwość własnego przełożenia czytanej treści na to co realnie się wydarzyło i co się dzieje. Erich Fromm wyraźnie pisze o problemach społecznych swoich czasów, lat 50, jakże trafne były jego spostrzeżenia które w dzisiejszych czasach osięgają apogeum! Skoro "patologiczna" była "normalność" w jego czasach to czym nazwać to z czym mamy do czynienia dziś? Tutaj autor też zostawia nam furtkę, bowiem stawia czytelnikowi nieśmiałą propozycję opisując "co jego zdaniem powinno się zrobić". Erich Fromm zaprasza wręcz czytelnika by nie tylko zaczął interesować się problemami społecznymi ale by i zaczął je badać i poszerzać wiedzę oraz tworzyć nowe idee które mogły by być lekarstwem na problemy z którymi się stykami.

Wydaje mi się, że powinna być to pozycja obowiązkowa dla każdego kogo interesuje psychologia i socjologia. Nie by na siłę kogoś edukować, po prostu warto to przeczytać!

"Prawdziwe zaskoczenie" to pierwsze słowa które przychodzą mi namyśl. Naprawdę, sięgając po tą książkę nie spodziewałem tak szerokiego wachlarzu tematów i zagadnień które porusza to dzieło. Przyznam, że nie znałem wcześniej ani osoby Ericha Fromma ani tym bardziej jego twórczości... jakże wielkim grzechem była ta ignorancja!

Teraz mogę powiedzieć, że "Patologia...

Krótki opis osoby Zygmunta Froda, bo tym jest ta książka, pozytywnie mnie zaskoczył. Nie przepadam za biografiami, nie przepadam za samym Froydem i myślałem, że niezwykle się wynudzę, mimo nawet nie za dużych gabarytów książki. Niestety faktycznie zdarzały się takie momenty, szczególnie gdy autor silił się na nawiązania i opisy zawierające elementy psychoanalityczne.

Ostatecznie jednak książkę skończyłem z tym uczuciem które tkwi we mnie po skończeniu jednej z części cyklu powieści (tych ciekawych powieści), gdy ręka świerzbi przy blasku nocnej lampki by łapać za kolejną część i zignorować sen na jeszcze chwilę. Erich Fromman ponownie pokazał swój krytycyzm który ostatecznie mimo całościowej formy odrzucił psychoanalityczne postrzeganie świata i zdobył się na wciąż przyćmioną lecz istotną krytykę działań Froyda, czego przez dłuższy czas mi brakowało.

Jestem wdzięczny Erichowi Frommanowi, że w tak skrótowy i rzetelny sposób (często powołując się cytaty z listów i relacji bliskich Froyda) przedstawił losy tak (mimo mojej nie chęci) ciekawej i ważnej persony jak Zygmunt Froyd. Nie zdawałem sobie dotychczas sprawy z tego jak bardzo niezwykłe były działania Froyda, a przede wszystkim struktura i charakter tworzonych przez niego struktur które przynoszą na myśl tajne organizacje z tak zwanych "teorii spiskowych".

Krótka, mała, nie droga książka na pewno godna polecenia dla człowieka ciekawego świata nauki.

Krótki opis osoby Zygmunta Froda, bo tym jest ta książka, pozytywnie mnie zaskoczył. Nie przepadam za biografiami, nie przepadam za samym Froydem i myślałem, że niezwykle się wynudzę, mimo nawet nie za dużych gabarytów książki. Niestety faktycznie zdarzały się takie momenty, szczególnie gdy autor silił się na nawiązania i opisy zawierające elementy psychoanalityczne....