Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo lekka i pozytywna powieść, odrywa od codzienności i przywraca wiarę w ludzi.

Bardzo lekka i pozytywna powieść, odrywa od codzienności i przywraca wiarę w ludzi.

Bardzo podobała mi się barwność postaci. Każdy czymś się wyróżniał, byli ciekawi i niecodzienni. Cała historia też była fajnym pomysłem, przyjemna i lekka, jednak w wielu wątkach zbyt przewidywalna.

Bardzo podobała mi się barwność postaci. Każdy czymś się wyróżniał, byli ciekawi i niecodzienni. Cała historia też była fajnym pomysłem, przyjemna i lekka, jednak w wielu wątkach zbyt przewidywalna.

Przeczytałam "Jądro ciemności" jako lekturę szkolną. Uważam, że porusza ciekawy temat kolonizacji, w tym również segregacji rasowej. Do matury na pewno może okazać się przydatna. Szkoda tylko, że niektóre wątki nie były bardziej rozwinięte.

Przeczytałam "Jądro ciemności" jako lekturę szkolną. Uważam, że porusza ciekawy temat kolonizacji, w tym również segregacji rasowej. Do matury na pewno może okazać się przydatna. Szkoda tylko, że niektóre wątki nie były bardziej rozwinięte.

Jeśli chodzi o lekture szkolną - jest jedną z najlepszych. Jednak sama w sobie delikatnie ciągnęła się jak przysłowiowa "Moda na sukces".

Jeśli chodzi o lekture szkolną - jest jedną z najlepszych. Jednak sama w sobie delikatnie ciągnęła się jak przysłowiowa "Moda na sukces".

Bardzo wciągająca. Mimo, że na początku wydawała się całkiem przewidywalna wcale aż taka nie była. Bohaterowie również bardzo do siebie przeciągali, odróżniali się na tle innych książek. Od razu zabieram się na drugą część!

Bardzo wciągająca. Mimo, że na początku wydawała się całkiem przewidywalna wcale aż taka nie była. Bohaterowie również bardzo do siebie przeciągali, odróżniali się na tle innych książek. Od razu zabieram się na drugą część!

Książka jest wręcz czarująca, jednak trzeba przeczytać pierwszą część żeby dokłanie wiedzieć o co chodzi. Jestem w niej zakochana, tak jak w przypadku tomu I. Jedyne co czasami dawało mi się we znaki, było ciągłe użalanie się nad sobą, chociaż teraz rozmyślając nad tym - wszystko było do zrozumienia.

Książka jest wręcz czarująca, jednak trzeba przeczytać pierwszą część żeby dokłanie wiedzieć o co chodzi. Jestem w niej zakochana, tak jak w przypadku tomu I. Jedyne co czasami dawało mi się we znaki, było ciągłe użalanie się nad sobą, chociaż teraz rozmyślając nad tym - wszystko było do zrozumienia.

Na samym początku opowieść wydała mi się dziwna, okropnie mi się ciągnęła i nudziła. W pewnym momencie nastąpiła całkowita zmiana i chyba tak naprawdę dostrzegłam o co w niej chodzi. Nie jest to zbyt lekka książka, na pewno zainteresuje ludzi w jakiś sposób związanymi z końmi. Po przeczytaniu doszłam do wniosku, że to piękna opowieść o uczuciach.

Na samym początku opowieść wydała mi się dziwna, okropnie mi się ciągnęła i nudziła. W pewnym momencie nastąpiła całkowita zmiana i chyba tak naprawdę dostrzegłam o co w niej chodzi. Nie jest to zbyt lekka książka, na pewno zainteresuje ludzi w jakiś sposób związanymi z końmi. Po przeczytaniu doszłam do wniosku, że to piękna opowieść o uczuciach.

Mimo, że książka mi się podobała uważam, że każde z tych opowiadań mogłoby tworzyć dłuższą, osobną historię. Denerwowały mnie szybkie zakończenia i nie dociągnięte wątki.

Mimo, że książka mi się podobała uważam, że każde z tych opowiadań mogłoby tworzyć dłuższą, osobną historię. Denerwowały mnie szybkie zakończenia i nie dociągnięte wątki.