Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W opinii baaardzo delikatne spoilery dotyczące "Maasverse" - fuzji światów z dwóch serii Maas.

Echh... Podobnie jak "Dwór Srebrnych Płomieni" to bardzo nierówna książka. Ma niezłe elementy: wartką akcję i fajnych bohaterów drugoplanowych, ale dalej mam wrażenie, że tych wszystkich magicznych i niemagicznych stworzeń, magii, zaklęć itd. jest po prostu za dużo, ja mam przesyt. Może urban fantasy to nie moja bajka, a może to konkretne mnie nie przekonuje. To co mnie nie przekonuje tak bardzo konkretnie to postać Hunta: stulecia na karku, wielki wojownik, niby dojrzały, a wszystko co ma w głowie to rżnięcie i szparki, nawet w sytuacjach absolutnie od czapy (parafrazując: wykrwawiam się i zaraz moi wszyscy przyjaciele mogą umrzeć, ale jAkI oNa Ma TyŁeK, bRaŁbym!).
Chyba jestem trochę zła na Maas, bo czuję się "wrobiona" w "Księżycowe Miasto" z uwagi na chęć kontynuowania Dworów. Kiedy usłyszałam, że te serie się łączą myślałam, że chodzi bardziej o nawiązania, smaczki dla wiernych czytelników i takie tam, a nie o realną fuzję światów i wystąpienie postaci znanych z Dworów. I jako, że to "House of Flame and Shadow" wychodzi przed ACOTAR 5 i jest tam nawet zapowiedziany rozdział bonusowy z bohaterem znanym z "Dworów" to będę kontynuować tę przygodę, śledzić losy Ruhna, którego bardzo polubiłam i kilku innych postaci drugoplanowych i starać się ignorować parę głównych bohaterów i tę seksualność pozbawioną jakiejkolwiek finezji (myślałam, że Kasjanowi zalało mózg w Srebrnych Płomieniach, ale to naprawdę nic w porównaniu z tym co się dzieje w tej książce).

W opinii baaardzo delikatne spoilery dotyczące "Maasverse" - fuzji światów z dwóch serii Maas.

Echh... Podobnie jak "Dwór Srebrnych Płomieni" to bardzo nierówna książka. Ma niezłe elementy: wartką akcję i fajnych bohaterów drugoplanowych, ale dalej mam wrażenie, że ty...

Rozwiń Zwiń

Tak naprawdę bardziej takie 6,5 niż 7, ale wciąga, czyta się szybko, idealna na wyjazd, a ze dwie gwiazdki specjalnie dla Ruhna. Zdecydowanie przyjemniej się czyta niż poprzednią część.

Tak naprawdę bardziej takie 6,5 niż 7, ale wciąga, czyta się szybko, idealna na wyjazd, a ze dwie gwiazdki specjalnie dla Ruhna. Zdecydowanie przyjemniej się czyta niż poprzednią część.

Nie czuję się oszukana, bo dostałam dokładnie to co było reklamowane - cieplutka, podnosząca na duchu książka. Problem polega na tym, że żeby całość zadziałała musiałabym zdążyć poznać bohaterów z innych materiałów. A że tak się nie stało całość jest po prostu nudna, przewidywalna i banalna. To jak różnica między Twoją najlepszą przyjaciółką otwierającą kawiarnię i ekscytującą się każdym wypiekiem oraz przypadkowo napotkaną osobą na ulicy robiącą dokładnie tak samo.

Nie czuję się oszukana, bo dostałam dokładnie to co było reklamowane - cieplutka, podnosząca na duchu książka. Problem polega na tym, że żeby całość zadziałała musiałabym zdążyć poznać bohaterów z innych materiałów. A że tak się nie stało całość jest po prostu nudna, przewidywalna i banaln...

Rozwiń Zwiń

Zupełnie przeciętna książka. Czyta się ją szybko, ale mam wrażenie, że równie szybko o niej zapomnę. Doceniam tempo narracji, bo książka "wciąga" od dosłownie pierwszej strony, nie ma typowych dla fantastyki kilkudziesięciu/kilkuset stron na zapoznanie czytelnika ze światem. Niestety to co na początku intryguje w połowie się kompletnie wypala. Uwielbiam klimaty X-menów i na początku myślałam, że właśnie w tę stronę pójdziemy, ale tutaj mamy walkę zła ze złem, z tym że gdyby nie kilka scen gdzie leją się krew i flaki to bym powiedziała, że to przedstawienie złych charakterów jest na poziomie kreskówek dla dzieci. Jeden jest zły bo zły a drugi zły bo fanatyczny. Nie ma tu żadnych niuansów, napięcie między bohaterami znika gdzieś przed połową książki. Bardzo ważną częścią fabuły i motywów niektórych bohaterów jest fakt, że osoby Ponad Przeciętne są potencjalnie pozbawione "duszy", dlatego są gorsze, niepełne... Tyle, że ja nie widzę absolutnie żadnej różnicy w funkcjonowaniu i sposobie myślenia bohaterów, których poznajemy i jako "zwykłych" ludzi i Ponad Przeciętnych. Wszyscy bohaterowie są emocjonalnie zupełnie płascy i cyniczni.

Zupełnie przeciętna książka. Czyta się ją szybko, ale mam wrażenie, że równie szybko o niej zapomnę. Doceniam tempo narracji, bo książka "wciąga" od dosłownie pierwszej strony, nie ma typowych dla fantastyki kilkudziesięciu/kilkuset stron na zapoznanie czytelnika ze światem. Nies...

Rozwiń Zwiń

Bardzo duże pozytywne zaskoczenie, zdecydowanie najlepszy współczesny romans na jaki wpadłam w ostatnim czasie. Nietypowa para, taka, która zazwyczaj robi za tych porzucanych, których się zostawia dla wielkiej miłości. Nora jest wspaniała i chętnie poczytałabym coś więcej o jej losach.

Bardzo duże pozytywne zaskoczenie, zdecydowanie najlepszy współczesny romans na jaki wpadłam w ostatnim czasie. Nietypowa para, taka, która zazwyczaj robi za tych porzucanych, których się zostawia dla wielkiej miłości. Nora jest wspaniała i chętnie poczytałabym coś więcej o jej losach.

DNF. Nie mogę powiedzieć, że to najsłabsza książka jaką przeczytałam w ostatnich latach, bo obiektywnie patrząc językowo jest dość poprawna (stąd te 3 gwiazdki), ale z ręką na sercu nic mnie tak nie wynudziło od czasu niektórych lektur szkolnych. Ma tylko 240 stron dość dużym drukiem więc myślałam, że uda mi się skończyć, ale jak zdałam sobie sprawę, że dosłownie wybieram patrzenie się w sufit zamiast czytania to wywiesiłam białą flagę.
Wrażenie z czytania takie jakby obserwować kogoś grającego w starą platformówkę. Jest główny bohater, o którym wiemy niewiele więcej ponad to o czym informuje nas tytuł. Osobowości nie stwierdzono. Kreacji innych bohaterów również nie - czasami się ktoś pojawi i odegra swoją rolę w queście głównego bohatera po czym zniknie i zmieniamy planszę (rozdział). Tempo jest monotonne, dialogi prawie nie istniejące i całość koszmarnie ślamazarna. Jako jedyne przerywniki tego brodzenia w mule mamy wrzutki bardzo łopatologicznie przedstawionych morałów.
Jestem naprawdę mocno zawiedziona, bo na forach o fantastyce słyszałam, że LeGuin była prawdziwą prekursorką swojego gatunku, że w swojej literaturze poruszała niektóre, na tamten czas, tematy tabu bardzo zręcznie i spodziewałam się kawału dobrej literatury a to było 160 stron męki. I może jestem niesprawiedliwa, ale ciężko mi uwierzyć, że reszta cyklu mogłaby być lepsza bo nawet jeśli wydarzenia później nabierają jakiegoś tempa to nie wyobrażam sobie jaką ewolucję musiałby przejść styl autorki i ile kreacji bohaterów musiałoby się odbyć żeby była to literatura dla mnie.

DNF. Nie mogę powiedzieć, że to najsłabsza książka jaką przeczytałam w ostatnich latach, bo obiektywnie patrząc językowo jest dość poprawna (stąd te 3 gwiazdki), ale z ręką na sercu nic mnie tak nie wynudziło od czasu niektórych lektur szkolnych. Ma tylko 240 stron dość dużym drukiem więc ...

Rozwiń Zwiń

Ciężko mi zebrać myśli po tej lekturze. Potencjał miała przeogromny i jest naprawdę przepięknie napisana i chyba najbardziej żałuję, że autorka poszła w rozwijanie przede wszystkim jednego bohatera, bo bardzo podobał mi się ten początek kiedy w miarę równolegle poznawaliśmy czwórkę przyjaciół i ich losy, które składały się na to małe życie. Widzę nawet po tym jak wygląda moja książka, że najwięcej znaczników fragmentów, do których chcę wrócić mam mniej więcej do 60% książki. Właśnie trochę za połową jest dla mnie ten moment newralgiczny, kiedy powieść w jednej chwili mnie zmęczyła. Dosłownie na jednej stronie byłam jak w transie, przejęta historią Jude'a, a na drugiej... W moim odczuciu autorka przegięła. Poszła o krok za daleko wymyślając jak jeszcze mogłaby skrzywdzić swojego głównego bohatera i w efekcie ta historia zamiast wzruszenia zaczęła wyciągać ze mnie cynizm. Co jest strasznie przykre, bo pierwszą połową książki delektowałam się, wracałam do wielu linijek tekstu, wiele fragmentów zmuszało mnie, żebym zwolniła i zastanowiła się nad tym co czytam...
Mimo tego, myślę, że kiedyś wrócę do "Małego życia" nawet jeśli tylko do tej pierwszej połowy.

Ciężko mi zebrać myśli po tej lekturze. Potencjał miała przeogromny i jest naprawdę przepięknie napisana i chyba najbardziej żałuję, że autorka poszła w rozwijanie przede wszystkim jednego bohatera, bo bardzo podobał mi się ten początek kiedy w miarę równolegle poznawaliśmy czwórkę przyjac...

Rozwiń Zwiń