Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystkiego się w życiu spodziewałam, ale tego, że będę stara, to nigdy.

Wszystkiego się w życiu spodziewałam, ale tego, że będę stara, to nigdy.

Mieszkająca w Ameryce Alice Coleman Schelling, pochodząca z łódzkiej kupieckiej rodziny Hechtkopfów, zapamiętała opowieść o tym, jak jej babcia Regina zatrudniała w Łodzi służącą. – Czy masz kawalera? – Ta, proszę pani. – To bardzo dobrze. Cieszę się. Jak ma na imię? Służąca w zakłopotaniu, wiercąc się, podaje imię. – To ładne imię. Możesz mieć wychodne ze swym chłopcem w niedzielę. – Dziękuję pani. – A ty jak masz na imię? – Zosia, proszę pani. – To też ładne imię. Ale jeśli zawołam na ciebie Basiu, Kasiu czy Jasiu, chcę, byś wiedziała, że to chodzi o ciebie, i przyszła, kiedy proszę.

Mieszkająca w Ameryce Alice Coleman Schelling, pochodząca z łódzkiej kupieckiej rodziny Hechtkopfów, zapamiętała opowieść o tym, jak jej bab...

Nie, najpierw muszę psy nakarmić. Psy muszą w porę dostać. Zwłaszcza z rana. Gdybym nawet nie mógł wstać, muszą dostać. Chory, niechory, muszą dostać. Raz z rana dostają, drugi raz późnym popołudniem. Przyjdzie pora, że powinny dostać, to same mi przypominają. Kładą się i patrzą na mnie. Z rana zbudzę się, to już leżą i patrzą na mnie. I jak nie wstać, choćby się nie chciało czy nie widział człowiek celu, dla którego wstać powinien. Oczy ich nie głodem świecą, lecz pewnością, że dostaną zaraz jeść. To jak nie wstać?

Nie, najpierw muszę psy nakarmić. Psy muszą w porę dostać. Zwłaszcza z rana. Gdybym nawet nie mógł wstać, muszą dostać. Chory, niechory, mus...

Widzieliśmy później jeszcze dużo wielorybów, ale żaden nie podpłynął do nas tak blisko jak tamten pierwszy. O ich obecności informowały fontanny wody. Wieloryby wynurzały się niedaleko, czasami po trzy albo cztery naraz - żywy archipelag wysp wulkanicznych. Widok tych olbrzymów zawsze podnosił mnie na duchu. Byłem przekonany, że wiedzą, w jakim jestem położeniu, wyobrażałem sobie, że jeden z nich wykrzykuje na mój widok: "Och! To ten rozbitek z kotkiem, o którym opowiadał mi Bampu. Biedny chłopiec. Mam nadzieję, że nie brakuje mu planktonu. Muszę powiedzieć o nim Mampu, Tompu i Stimpu. Zastanawiam się, czy jest w pobliżu jakiś statek, który mógłbym zaalarmować. Matka na pewno byłaby szczęśliwa, gdyby mały do niej wrócił. Do zobaczenia, chłopcze. Spróbuję ci pomóc. Nazywam się Pimpu." I w ten sposób, pocztą pantoflową, dowiadywały się o mnie wszystkie wieloryby na Pacyfiku i pewnie już dawno zostałbym uratowany, gdyby Pimpu nie szukał pomocy u podłych marynarzy z jakiegoś japońskiego statku, którzy upolowali go harpunem. Taki sam los spotkał Lampu, którego zabiła załoga statku norweskiego. Polowania na wieloryby to potworne zbrodnie.

Widzieliśmy później jeszcze dużo wielorybów, ale żaden nie podpłynął do nas tak blisko jak tamten pierwszy. O ich obecności informowały font...