Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wszyscy, którym ufam", podobnie jak "Kłamstwo i jak to robimy", jest przede wszystkim komiksem o relacjach. Trochę mi się te historie kojarzą z filmami Almodovara, ale Parrish nie poświęca tyle miejsca samej fabule; całość opiera raczej na bardzo naturalnych dialogach i tym, co dzieje się pomiędzy poszczególnymi postaciami. Graficznie jest wspaniale, ale gdyby było zupełnie inaczej, sens zawsze pozostałby ten sam, bo cała ta opowieść stoi właśnie na wzajemnych zależnościach bohaterów. Delektuję się przestrzenią, którą autor zostawia odbiorcy, co sprawia, że czytelnik wiele kwestii musi sam uzupełnić i dookreślić. To świetnie oddaje rzeczywistość powiązań, do opisania których język nie wystarcza. Pociąga mnie niejednoznaczność postaci, fakt, że ostatecznie nie wiesz, kto tak naprawdę jest pozytywnym, a kto negatywnym bohaterem. Cenię za odcienie szarości i to coś, co każe mi do tej lektury wracać

"Wszyscy, którym ufam", podobnie jak "Kłamstwo i jak to robimy", jest przede wszystkim komiksem o relacjach. Trochę mi się te historie kojarzą z filmami Almodovara, ale Parrish nie poświęca tyle miejsca samej fabule; całość opiera raczej na bardzo naturalnych dialogach ...

Rozwiń

Zwiń

Trochę się na tym przejechałem. W założeniu to był wymarzony dla mnie komiks. Gdy oglądałem przykładowe plansze, zachwycałem się grafikami, psychodelicznymi kolorami oraz mnogością stylów i pomysłów. To wszystko zostaje, Musturi faktycznie popisuje się tu wszechstronnością, odwołując się z jednej strony do amerykańskiego undergroundu z pod znaku Crumba czy Garego Pantera, a z drugiej do klasyków francuskiego komiksu jak Moebius czy Caza. Całość niemal narkotyczna, zachwycająca feerią barw i stylów.

Co z tego skoro czuję się przytłoczony treścią. „Future” oszałamia mnogością alternatywnych światów. Od utopii w stylu New Age, po katastroficzne futurystyczne wizje rodem z „Incala”. Autor serwuje całe ściany tekstu o specyfice przyszłych światów, w których człowiek jest nic nieznaczącym trybikiem, rządzi „Firma”, rzeczywistość kreuje sztuczna inteligencja, a największym zagrożeniem staje się artysta. Odwrót od natury na rzecz zgubnego kapitalizmu, materializmu, hedonizmu i innych izmów staje się przyczyną całkowitej dehumanizacji i ekologicznej katastrofy. W efekcie nasze wybory nie mają już żadnego sensu i znaczenia.

Niestety to, co być może nieźle działało w formie pojedynczych zinów, zebrane razem zmienia się w bardzo ciężkostrawną, przegadaną i nużącą całość. Naprawdę nie chcę pisać banałów o przyjemności płynącej tekstu, bo nie tego oczekuję od komiksu, ale „Future” mnie pokonało. Chciałem ciekawego czytelniczego wyzwania, dostałem nudne, ciągnące się w nieskończoność kosmiczne wodolejstwo, w którym zbytnie nagromadzenie wszystkiego, osłabia siłę przekazu

Trochę się na tym przejechałem. W założeniu to był wymarzony dla mnie komiks. Gdy oglądałem przykładowe plansze, zachwycałem się grafikami, psychodelicznymi kolorami oraz mnogością stylów i pomysłów. To wszystko zostaje, Musturi faktycznie popisuje się tu wszechstronnością, odwołując się z...

Rozwiń

Zwiń

Nic mi to nie zrobiło. Niby jestem wyrozumiały dla idei całego tego ewolucyjno-rewolucyjnego chaosu i ciągu wypływających z siebie przypadkowych zdarzeń, ale ani nie poczułem się tym dotknięty, ani mnie to w żadnym momencie nie zadziwiło błyskotliwością, za to momentami drażniło nagromadzeniem nieczytelnych rozwiązań fabularnych. Lubię przybrudzone grafiki z tego zbioru, ale na tym się moja sympatia niestety kończy

Nic mi to nie zrobiło. Niby jestem wyrozumiały dla idei całego tego ewolucyjno-rewolucyjnego chaosu i ciągu wypływających z siebie przypadkowych zdarzeń, ale ani nie poczułem się tym dotknięty, ani mnie to w żadnym momencie nie zadziwiło błyskotliwością, za to momentami drażniło nagromadze...

Rozwiń

Zwiń

Coś mnie przyciągało do "Alacka Sinnera". Być może dlatego, że Munoz wśród swoich mistrzów wymienia tak cenionych przeze mnie Hugo Pratta i Alberto Breccię, a może zadziałał marketing, status artystów, samego tytułu i jego znaczenie dla współczesnego komiksowego kryminału. Strona graficzna kusiła niejednoznacznością. Z jednej strony całość zachwyca grą czerni z bielą, której źródeł faktycznie warto szukać w twórczości autora „Corto Maltese”, z drugiej widać ciągoty w kierunku karykatury, które nadają całości nieco satyrycznego wydźwięku, często kolidującego z samopoczuciem bohatera i przygnębiającym kontekstem Nowego Jorku lat 70. Te niejednoznaczności stają się wyzwaniem, jakie w komiksie uwielbiam.

Co na mnie najbardziej działa w całym zbiorze? Możliwość obserwowania rozwoju bohatera, który z detektywa działającego w paradygmacie noir, przeobraża się w postać tragiczną, targaną wewnętrznymi rozterkami, niosącego za sobą ciężar własnej przeszłości i borykającego się z depresją. Śmiem twierdzić, że ostatnie historie z tej części cyklu to bardziej rzecz o upadku głównej postaci, niż stricte kryminalne opowieści. Towarzyszy temu odpowiednia forma. Z przyziemnych fabuł, przechodzimy w bardziej lakoniczne, poszatkowane i momentami oniryczne. Za tym podążają również przesunięcia akcentów w samej grafice.

Dodajcie do tego tło. Tak naprawdę historie z Sinnerem w roli głównej są pretekstem do pokazania barwnego, ale również pełnego niebezpieczeństw i grozy Nowego Jorku lat 70 i 80. Autorom udaje się znakomicie uchwycić poetykę tamtych dni i otoczenia, poruszając jednocześnie ważne kwestie społeczne związane z rasizmem, nierównościami społecznymi i asymilacją imigrantów na czele. Mafia, jazz, boks, hippisi, mniejszości seksualne i religijne, śmierdzące ulice i zdemoralizowani mieszkańcy...

Przy tym wszystkim autorzy świetnie pogrywają z czytelnikiem, gdy wprowadzają siebie, jako bohaterów jednego z opowiadań, gdzie odwiedzają Alacka w poszukiwaniu inspiracji dla swojej postaci. Ale te mrugnięcia okiem uwidaczniają się również w nawiązaniach do popkultury. Ja wyłapałem kadr z bohaterem „Taksówkarza”, gwiazdę rocka do złudzenia przypominającą Davida Bowiego z jego kreację Starmana, postać nawiązującą do Corto, czy saksofonistę Gato Barbieri. Wydaje się, że różnych odniesień jest znacznie więcej i wszystko zależy od kompetencji czytelnika.

W „Alacku Sinnerze” na równych prawach funkcjonuje naturalizm związany z trudną codziennością amerykańskiej metropolii, jak i jakaś forma szaleństwa, łącząca dzieło Argentyńczyków z twórczością ich mistrzów. Zdecydowanie jedno z najważniejszych wydawnictw w tym roku nad Wisłą

Coś mnie przyciągało do "Alacka Sinnera". Być może dlatego, że Munoz wśród swoich mistrzów wymienia tak cenionych przeze mnie Hugo Pratta i Alberto Breccię, a może zadziałał marketing, status artystów, samego tytułu i jego znaczenie dla współczesnego komiksowego kryminału. Strona...

Rozwiń

Zwiń

Opasłe tomisko, które być może niewiele nowego wnosi, jako kolejne odczytanie dzieła Lovecrafta, ale prezentuje je w bardzo strawnej i dynamicznej formie. Dodatkowo rzecz ciekawa graficznie. Bez zobowiązań, w ramach popołudniowej rozrywki

Opasłe tomisko, które być może niewiele nowego wnosi, jako kolejne odczytanie dzieła Lovecrafta, ale prezentuje je w bardzo strawnej i dynamicznej formie. Dodatkowo rzecz ciekawa graficznie. Bez zobowiązań, w ramach popołudniowej rozrywki

Cała ta seria jest trochę taka, jakby nas ktoś zaprosił do obrazu Chagalla, a w tej części widać to chyba najbardziej. Praktycznie brak tu fabuły, większość rozgrywa się w sferze rozterek duchowych. Miłość jako główny temat okraszony tak charakterystycznym dla serii nostalgiczno-marzycielskim tonem. Więcej tu całostronicowych malarskich kadrów i wrażenia zatrzymanego czasu. Oczko niżej niż poprzedniczki, ale lepiej patrzeć na cykl całościowo, a ten nadal prezentuje się znakomicie.

Cała ta seria jest trochę taka, jakby nas ktoś zaprosił do obrazu Chagalla, a w tej części widać to chyba najbardziej. Praktycznie brak tu fabuły, większość rozgrywa się w sferze rozterek duchowych. Miłość jako główny temat okraszony tak charakterystycznym dla serii nostalgiczno-marzyciels...

Rozwiń

Zwiń

Żałuję, że póki co nikt u nas nie pokusił się o wydanie komiksów Rupperta i Mulota. Wcześniej czytałem „Portrait of a Drunk” zobrazowany przez Oliviera Schrauwena i był znakomity. Coś co mogłoby pogodzić fanów historii marynistycznych i miłośników nieco bardziej niezależnych produkcji. Wierzę, że ten komiks przyjąłby się u nas bez problemu. Z „Perineum Technique” jest trochę inaczej. Czytam o nim bardzo różne opinie, ale zdecydowanie ustawiam się po stronie entuzjastów.

On jest uznanym artystą, ona nie chce ujawniać swej profesji. Łączą się zdalnie poprzez aplikację, by uprawiać wirtualny sex. Już w tym momencie jest ciekawie, bo autorzy mają dosyć oryginalną wizję, jak taka apka mogłaby wyglądać i umieszczają parę w dosyć nietypowych przestrzeniach. Siłą rzeczy musi się to skończyć w realu, ale i tu wydarzenia nie toczą się gładko, bo on nalega na spotkanie, a ona stawia mu dosyć nietypowy warunek związany z seksualnością

”The Perineum Technique” to trochę romans, a trochę jego zaprzeczenie. Mówi sporo o świecie, w którym do prawdziwego uczucia trzeba się przebić z poziomu nowych technologii, ale robi to w sposób zabawny i pomysłowy. Metafory związane z aktem seksualnym i wplątanie w całość awangardowej sztuki tworzonej przez bohatera przenoszą czytelnika na trochę wyższy poziom odbioru, ale w żadnym momencie nie miałem poczucia przekroczenia granicy smaku czy artystowskiej przesady. Mam za to wielką ochotę, by zostać przy bibliografii obu artystów trochę dłużej

Żałuję, że póki co nikt u nas nie pokusił się o wydanie komiksów Rupperta i Mulota. Wcześniej czytałem „Portrait of a Drunk” zobrazowany przez Oliviera Schrauwena i był znakomity. Coś co mogłoby pogodzić fanów historii marynistycznych i miłośników nieco bardziej niezależnych produkcji. Wie...

Rozwiń

Zwiń

Idealny komiks środka. Ze świetną szatą graficzną, oszczędnymi dialogami i sprawdzonym patentem na narracyjnym, w którym bohater u kresu życia opowiada swoją historię dziennikarzowi/synowi/wnukowi (niepotrzebne skreślić). Końcowy twist jest fajny, a całość, mimo delikatnej metaforyki (latające fortepiany, postać kozła, narkotyczne odloty), wydaje się świetnym materiałem na scenariusz filmowy

No i niestety jest to jednocześnie komiks całkowicie jednoznaczny i dookreślony, nie zostawiający czytelnikowi wiele przestrzeni do interpretacji czy wyjaśnienia. Przeczytasz, zachwycisz się, ale nie będziesz miał potrzeby, by do tego wracać

Idealny komiks środka. Ze świetną szatą graficzną, oszczędnymi dialogami i sprawdzonym patentem na narracyjnym, w którym bohater u kresu życia opowiada swoją historię dziennikarzowi/synowi/wnukowi (niepotrzebne skreślić). Końcowy twist jest fajny, a całość, mimo delikatnej metaforyki (lata...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli stawiasz sobie za cel opowiedzenie historii, zawierającej wielkie objawione prawdy o życiu, to masz spore szanse, że wyjdzie z tego taki napuszony i pretensjonalny komiks, który przez 3/4 lektury będzie sprawiał wrażenie patetycznego finału taniej filmowej produkcji z mądrościami cytowanymi przez głównego bohatera na tle obrazów slow motion. Cała ta wędrówka bohatera, od trudnego dzieciństwa, przez sukces i upadek, jest tak przewidywalna i oklepana, że nie pomoże jej nawet coś tak absurdalnego, jak matematyka w służbie szczęścia. Nie rozumiem tych artystycznych wyborów. Nie lubię i nie polecam

Jeśli stawiasz sobie za cel opowiedzenie historii, zawierającej wielkie objawione prawdy o życiu, to masz spore szanse, że wyjdzie z tego taki napuszony i pretensjonalny komiks, który przez 3/4 lektury będzie sprawiał wrażenie patetycznego finału taniej filmowej produkcji z mądrościami cyt...

Rozwiń

Zwiń

Znam literacki pierwowzór, więc w temacie fabuły zaskoczenia nie było, za to Larcenet pięknie rozpracował „Drogę” w kwestii dialogów, które ograniczył do minimum, potęgując grozę i przerażającą ciszę bijącą z kadrów. Ciszę, która nie zwiastuje spokoju i symbiozy z otoczeniem, stanowi raczej główny element nerwowego oczekiwania na kolejną katastrofę. To znamienne, że „Droga”, która u nas wychodzi po mocno naładowanej tekstem „Terapii grupowej”, tak oszczędnie operuje słowem. W obu przypadkach wybór strategii opowiadania ma decydujące wpływ na odbiór.

Ten album uderza rysunkiem i na stronę wizualną kładzie największy nacisk. Manu balansuje między realizmem z wielością detali, a impresją genialnie oddającą grozę otoczenia, z jego mglistym, pełnym pyłu i brudu krajobrazem. Często są to zaledwie cienie sylwetek w deszczowej, śnieżnej czy smogowej aurze. Jako czytelnik lubujący się raczej w tym co karykaturalne, brzydkie i dziwne, muszę jednak przyznać, że w swojej kategorii twórca „Codziennej walki” jest arcymistrzem. W mojej wersji dodatkowe wrażenie robią kolory, bazujące na delikatnych odcieniach beżu i szarości, co w tym przypadku dało kapitalny efekt.

Nie chcę używać wielkich słów, ale ta adaptacja okazała się lepsza, niż oczekiwałem, mimo że możliwości Larceneta znam bardzo dobrze. Myślę, że bez zbędnej przesady można stwierdzić, że ten gość „znowu to zrobił”

Znam literacki pierwowzór, więc w temacie fabuły zaskoczenia nie było, za to Larcenet pięknie rozpracował „Drogę” w kwestii dialogów, które ograniczył do minimum, potęgując grozę i przerażającą ciszę bijącą z kadrów. Ciszę, która nie zwiastuje spokoju i symbiozy z otoczeniem, stanowi racze...

Rozwiń

Zwiń