Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna, ciepła opowieść, napisana prostym językiem, traktująca jednak o sprawach bardzo ciężkich, takich jak lęk przed innością.

Piękna, ciepła opowieść, napisana prostym językiem, traktująca jednak o sprawach bardzo ciężkich, takich jak lęk przed innością.

Z Igrzyskami śmierci spotkałam się najpierw w wersji filmowej. Sięgając po pierwowzór filmu zastanawiałam się, czy kolejność w jakiej się do tego zabrałam, była właściwa (cóż, nic już na to nie mogłam poradzić, prawda jest taka, że to dzięki ekranizacji dowiedziałam się w ogóle o takiej pozycji książkowej). Czasem zdarza się, że wersja kinowa jest o niebo lepsza od oryginału, a czasem wręcz przeciwnie – nie dorasta mu do pięt. Muszę jednak przyznać, że w przypadku Igrzysk nie zawiodłam się ani oglądając film, ani czytając książkę. Co więcej, sądzę że się wzajemnie uzupełniają. Chociaż film bardzo dobrze odzwierciedlił treść, książka wniosła odmienną perspektywę, jaką były przemyślenia i odczucia głównej bohaterki. Ponadto sięgnięcie po książkę dopiero po obejrzeniu jej ekranizacji miało ten dodatkowy plus, że miałam już zwizualizowany wygląd bohaterów oraz ich. Zaliczam to na plus wyłącznie dlatego, iż moim zdaniem wybrani aktorzy oraz stworzone przez nich kreacje były naprawdę fenomenalne. Szczególnie Jennifer :) Książka otrzymała ode mnie dość wysoką notę, gdyż czytając ją nie mogłam się od niej oderwać, po zakończeniu lektury wracałam myślami do trudnej sytuacji ludzi mieszkających w dystryktach, do niesprawiedliwości jaka ich otacza, do terroru i strachu, które władza umiejętnie wtłaczała w swoich obywateli pod przykrywką przyjemnej zabawy. Stawianie na szali ludzkiego życia i zabawiania znudzonych obywateli nie jest właściwe. Chociaż prawdę powiedziawszy, pomysł wykorzystany w książce nie jest całkiem nowy, wszak już w starożytności funkcję taką spełniali chociażby gladiatorzy, niemniej jednak osadzenie wszystkiego w takiej konwencji i dodatnie takich bohaterów wpłynęło na stworzenie wciągającej fabuły. Wisienką na torcie było w moim odczuciu wplecenie wątku romantycznego… ach… Gale czy Peeta? Zdecydowanie kibicuję obozowi Gale`a. Zobaczymy czy moje stanowisko pozostanie takie samo po przeczytaniu kolejnych części…

Jeszcze tak na sam koniec, gdybym miała wskazać fragment, który najbardziej wrył się w moją pamięć, byłaby to scena… z Rue. Scena, która wycisnęła z moich oczu łzy zarówno przy oglądaniu filmu, jak i podczas czytania książki.

Z Igrzyskami śmierci spotkałam się najpierw w wersji filmowej. Sięgając po pierwowzór filmu zastanawiałam się, czy kolejność w jakiej się do tego zabrałam, była właściwa (cóż, nic już na to nie mogłam poradzić, prawda jest taka, że to dzięki ekranizacji dowiedziałam się w ogóle o takiej pozycji książkowej). Czasem zdarza się, że wersja kinowa jest o niebo lepsza od...

Wyspy Owcze. Niby nazwa znana, okazało się jednak, że jest inaczej. Bardzo ciekawie opisana społeczność Farerów, ich mentalność, tradycje i podejście do życia. Najciekawszy jednak dla mnie okazał się aspekt globalizacji Wysp. Wydaje mi się, że obecnie obraz ich codzienności byłby dostrzegalnie różny od tego odmalowanego przez Autorów. Niemniej jednak wielki pozytyw, po przeczytaniu książki i oglądnięciu zdjęć w Internecie mam ochotę wybrać się na wyprawę na Wyspy Owcze...

Wyspy Owcze. Niby nazwa znana, okazało się jednak, że jest inaczej. Bardzo ciekawie opisana społeczność Farerów, ich mentalność, tradycje i podejście do życia. Najciekawszy jednak dla mnie okazał się aspekt globalizacji Wysp. Wydaje mi się, że obecnie obraz ich codzienności byłby dostrzegalnie różny od tego odmalowanego przez Autorów. Niemniej jednak wielki pozytyw, po...