Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie da się Wiery ocenić w prosty sposób. Jest to literatura, która rzuca czytelnika od jednej emocji do drugiej: można przeżyć fascynację osobą Wiery, niechęć do niej (egotyzm, zmanierowanie), znudzenie, podejrzenia co do prawdziwości jej świadectwa, empatyczne zrozumienie (akceptacja słabości, poszukiwań i błędów).

Nie da się Wiery ocenić w prosty sposób. Jest to literatura, która rzuca czytelnika od jednej emocji do drugiej: można przeżyć fascynację osobą Wiery, niechęć do niej (egotyzm, zmanierowanie), znudzenie, podejrzenia co do prawdziwości jej świadectwa, empatyczne zrozumienie (akceptacja słabości, poszukiwań i błędów).

Niezły kryminał – w mojej opinii lepszy niż pierwsza część trylogii Becketta („Chemia śmierci”). Nie jest to raczej mistrzostwo świata, ale jako lektura tramwajowa pierwszorzędna.
Plusy:
• Urocza Bess
• Drobne podpowiedzi autora – podsuwanie (i mylenie) tropów
• Książka trzyma w napięciu
• Atmosfera: posępna, duszna, małomiasteczkowa, warunki pogodowe sprzyjają lekturze z herbatą i pod kocykiem (co z kolei wyklucza tramwaj ;)
• Lekko szalony epilog (co zaliczam do pozytywów i negatywów jednocześnie)
Minusy:
• Narracja w pierwszej osobie
• Jeśli nie od początku, to przynajmniej od połowy morderca jest jednym z 2-3 osób, które się narzucają jako podejrzani (plus: do końca trudno się domyślić ostatecznej motywacji mordercy)
• Trochę (może jednak zbyt dużo) sytuacji nieprawdopodobnych
• Lekko szalony epilog (j.w.)

Niezły kryminał – w mojej opinii lepszy niż pierwsza część trylogii Becketta („Chemia śmierci”). Nie jest to raczej mistrzostwo świata, ale jako lektura tramwajowa pierwszorzędna.
Plusy:
• Urocza Bess
• Drobne podpowiedzi autora – podsuwanie (i mylenie) tropów
• Książka trzyma w napięciu
• Atmosfera: posępna, duszna, małomiasteczkowa, warunki pogodowe sprzyjają lekturze z...

Przejmująca, porywająca, trochę smutna, ale prawdziwa

Przejmująca, porywająca, trochę smutna, ale prawdziwa