Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy człowiek potrzebuje w życiu małego sukcesu, bierze w rękę książkę, którą można przeczytać na raz.

I tak wylądowałam w kawiarni w Tokio.

W życiu zawsze czegoś żałujemy. Najczęściej tego, czego nie zrobiliśmy, nie powiedzieliśmy, nie zdążyliśmy... a potem nie mamy już szansy.
A gdyby...? Gdyby dało się cofnąć w czasie i inaczej pokierować rozmową? Powiedzieć wszystko, czego baliśmy się lub byliśmy zbyt dumni, żeby powiedzieć?
Teraźniejszości nie da się zmienić, ale możemy wpłynąć na przyszłość. Uwolnić się z klatki nieuwolnionych emocji. Możemy zmienić siebie.

Ta książka oferuje to wszystko. Kawiarnia nie ma wielu gości. Sama też nie jest duża. Przychodzą tu stali bywalcy, którzy doceniają jej tajemnice i Ci, którzy błądząc trafili dokładnie tam, gdzie trafić mieli.

Cztery osoby, cztery różne historie, nadzieje... I mnóstwo zasad, by zmienić swoje życie, nim wystygnie kawa... Mamy tylko jedną szansę.

Czytało mi się tę książkę przyjemniej niż "Fotografa utraconych wspomnień". Sympatyzowałam z bohaterami, kibicowałam ich wyborom, jednocześnie będąc pewna, że na swój sposób wszystko skończy się szczęśliwie, ale wciąż... to chyba po prostu nie jest moja wrażliwość. Albo jestem jedną z tych osób, które potrzebują większej podbudowy, by finał wycisną z niej emocje. Tu znów się za bardzo nie udało.

Podobał mi się motyw kobiety w białej sukience. Zawsze przy tym samym stoliku, zawsze z książką. I motyw nieopisanej, dziwnej więzi pomiędzy nią a Kei.

No i cały czas się zastanawiam... naprawdę nie można było dolać wrzątku lub po prostu świeżej, gorącej kawy do tej, która już była w filiżance...? Szukam luk w prawie...

Kiedy człowiek potrzebuje w życiu małego sukcesu, bierze w rękę książkę, którą można przeczytać na raz.

I tak wylądowałam w kawiarni w Tokio.

W życiu zawsze czegoś żałujemy. Najczęściej tego, czego nie zrobiliśmy, nie powiedzieliśmy, nie zdążyliśmy... a potem nie mamy już szansy.
A gdyb...

Rozwiń Zwiń

Z całą pewnością zdjęcia mają moc. Jednak z całą pewnością nie mają jej w tej książce...

Sam zamysł spodobał mi się bardzo. Zmarli trafiają po śmierci do studia fotograficznego, gdzie dostają plik zdjęć-kadrów ze swojego życia (po jednym na każdy dzień) i mają z nich wybrać po jednym zdjęciu na każdy rok swojego życia, by utworzyć z nich kalejdoskop, żeby ucieleśnić znane powiedzenie "całe życie przeleciało mi przed oczami" i odejść spokojnie w zaświaty. Jeśli na jakimś zdjęciu wyjątkowo zmarłemu zależy, a jest ono wyblakłe (tak, jak blakną wspomnienia, tak mogą blaknąć zdjęcia) może przenieść się do tego dnia, by wykonać fotografię ponownie. Nie wiem, jak wy, ja ten pomysł kupiłam.

A potem zaczęłam czytać.

W krótkiej, 170+ stron książeczce mamy trzy opowiadania, które w żaden sposób mnie nie ruszyły. Poznajemy historię 92-letniej przedszkolanki z poczuciem misji, nad wyraz wrażliwego, jak na swoją profesję, gangstera z yakuzy, a także dziewczynki, której życie skończyło się zanim się zaczęło. Każda z tych opowieści jest potraktowana płytko. Nie ma tu żadnych emocji, głębi, wrażliwości... Nie ma tu nic. Opowiadania są ładne i kompletnie nic niewnoszące. Tak, jak zakończenie, które chyba miało nas uwrażliwiać, podnosić na duchu i w ogóle wytłumaczyć, że nie wolno się w życiu poddawać. Nie pykło.

Czekałam na zakończenie, które zrobi ze mną cokolwiek, wyjaśni pewną zagadkę, która jest w tej książce, zostawi z jakimikolwiek emocjami i wynagrodzi wcześniejszy ich brak. Tak się nie stało.

Nie marnujcie czasu. Są lepsze książki na tym świecie

Z całą pewnością zdjęcia mają moc. Jednak z całą pewnością nie mają jej w tej książce...

Sam zamysł spodobał mi się bardzo. Zmarli trafiają po śmierci do studia fotograficznego, gdzie dostają plik zdjęć-kadrów ze swojego życia (po jednym na każdy dzień) i mają z nich wybrać po jednym zdję...

Rozwiń Zwiń

"Śmierć to przedziwna sprawa. Ludzie przez całe życie zachowują się tak jakby nie istniała, a jednak przeważnie jest jednym z ważniejszych powodów, dla których żyją."

Ove jest zgorzkniały, pragmatyczny, czarno-biały. Nie rozumie dzisiejszego świata, a świat zdaje się nie rozumieć jego. Wiedzie swoje uporządkowane życie, w którym co rano parzy porządną kawę i idzie na obchód osiedla. Do czasu, gdy do domu obok wprowadzają się nowi sąsiedzi i nagle, krok po kroku, życie Ovego niepostrzeżenie zaczyna znów nabierać kolorów.

Książka napisana jest świetnym językiem, balansuje na granicy śmiechu i goryczy, niczym w "Dniu świra": śmiejemy się, śmiejemy, a potem dociera do nas, że może jednak cała ta historia nie jest tak zabawna, jak się na pierwszy rzut wydawało. Ze strony na stronę dowiadujemy się, co ukształtowało Ovego, skąd wzięły się jego przekonania, jego postawa, zaczynamy go rozumieć, a potem coraz bardziej lubić i rozumieć, jak można go było pokochać.

Jestem człowiekiem sentymentalnym, ale niekoniecznie wrażliwym, a jednak na koniec tej książki poczułam łzy na policzku. To chyba powinno być całkiem niezłą rekomendacją.

"Śmierć to przedziwna sprawa. Ludzie przez całe życie zachowują się tak jakby nie istniała, a jednak przeważnie jest jednym z ważniejszych powodów, dla których żyją."

Ove jest zgorzkniały, pragmatyczny, czarno-biały. Nie rozumie dzisiejszego świata, a świat zdaje się nie rozumi...

Rozwiń Zwiń

Wnikliwa, przepełniona szczegółami książka o mordercy, którego ofiarą padło co najmniej kilkadziesiąt kobiet. Ann Rule prowadzi nas przez tę sprawę od samego początku. Przedstawia nam sylwetki ofiar, które miały pecha w życiu trafiając (w znacznej liczbie) na ulicę, a potem spotykając Gary'ego Ridgwaya. Niewyróżniający się niczym szczególnym mężczyzna sprawiał wrażenie niegroźnego, przez co kobiety nie miały większych oporów, by wsiąść z nim do auta. To była ich ostatnia droga. I to one są najważniejsze w tej książce. Ann Rule oddaje im hołd, ocala je od zapomnienia.
Jeśli lubicie tematykę true crime, sięgajcie po "Mordercę znad Green River" bez zastanowienia. Przy okazji polecam również książkę, którą Rule napisała o Tedzie Bundym, którego znała osobiście.
Jedna uwaga, przez natłok dat, nazwisk, szczegółów tej książki ciężko się słucha, łatwo może coś umknąć, a ciężko się cofnąć. Polecam czytać klasycznie.

Wnikliwa, przepełniona szczegółami książka o mordercy, którego ofiarą padło co najmniej kilkadziesiąt kobiet. Ann Rule prowadzi nas przez tę sprawę od samego początku. Przedstawia nam sylwetki ofiar, które miały pecha w życiu trafiając (w znacznej liczbie) na ulicę, a potem spotykając Gar...

Rozwiń Zwiń