Wcale mnie nie zdziwiło, że pochodzący z różnych zakątków świata autorzy wpletli w fabuły swoich książek wydarzenia z tamtych dni. Zrobiła to także jedna z moich ulubionych amerykańskich pisarek Jodi Picoult, która nigdy nie bała się podejmowania w swoich powieściach trudnych, kontrowersyjnych tematów.

„Szkoda, że cię tu nie ma” to historia, której bohaterami jest para młodych ludzi mieszkających w Nowym Jorku. Diana pracuje w domu aukcyjnym i kocha swoją pracę nad życie. Jej partner jest lekarzem rezydentem na oddziale chirurgii. W ich życiu wszystko jest poukładane i zaplanowane. Ślub, za kilka lat dzieci, kariera i własny dom. Najszybciej mają być wymarzone wakacje, podróż na piękną wyspę Galapagos, bajkowa sceneria i oświadczyny, które mają być pięknym, szczęśliwym początkiem oficjalnej wspólnej drogi. Tuż przed datą wylotu świat zostaje sparaliżowany przez wiadomość o koronawirusie. Nikt tego nie przewidział, nikt tego nie zaplanował. Wszyscy muszą wziąć go pod uwagę. Finn nie może wziąć urlopu, bo jest bezwzględnie potrzebny w szpitalu jako lekarz na specjalnie otworzonym oddziale dla chorych na COVID-19. Jego dziewczyna postanawia jechać sama, by nie przepadły wpłacone wcześniej pieniądze. Czy dotrze na rajską wyspę i czy jej samotne wakacje będą udane? Czy uda jej się umknąć z piekła, w którym liczba chorych rośnie z szaloną prędkością? Sprawdźcie koniecznie sami!

Uff, to była mocna jak spirytus i niesamowita lektura, z której trudno mi było wrócić do realnej, na szczęście już spokojnej rzeczywistości. Jej treść wciąż drzemie w mojej głowie i nie daje o sobie zapomnieć. Jodi Picoult jak zawsze spisała się genialnie. Niesamowicie mądrze skupiła się na istocie pandemicznej rzeczywistości i na przykładzie losów dwojga młodych ludzi udokumentowała to, co dosięgnęło miliony osób na całym globie. Z aptekarską precyzją pokazała gamę przeżyć, które wywołała covidowa rzeczywistość. Ludzi z różnych stron dotykały wtedy trudne i drastyczne doświadczenia. Utrata pracy, utrata wolności poprzez zamknięcie w domach, ograniczenia w poruszaniu się, w korzystaniu z uroków życia, ale i utrata bliskich wskutek śmierci, brak kontaktu z rodziną, a wreszcie konieczność pobytu w szpitalach i walka o życie, walka o każdy oddech.

Finn i jego dziewczyna doświadczają przewartościowania swojego związku. Wskutek przerażającej sytuacji ma miejsce weryfikacja łączących ich uczuć, które muszą przejść poważną próbę, a oni sami zdać egzamin z dojrzałości.

Powieść czyta się z atencją i ogromną ciekawością. Nie jest to lektura łatwa. Wymusza refleksję i budzi w nas także nasze osobiste wspomnienia. Autorka nie szczędzi czytelnikom emocji i niespodzianek. Jedna z nich, a mowa o niespodziewanym zwrocie akcji, jest niczym gigantyczne trzęsienie ziemi, niczym eksplozja wulkanu, niczym epidemia tajemniczego wirusa, który przewrócił świat do góry nogami. Książka jest oryginalna i nieschematyczna. To powieść nakreślona bardzo osobiście i z wrażliwością. Na jej kartach zawarty jest smutek, żałoba, ale i nieśmiała nadzieja na koniec koszmaru i lepsze jutro. Bohaterowie uwiecznieni w fabule są bardzo charakterystyczni i zagubieni. Próbują odnaleźć się w świecie, który jest szalony i pędzi niczym rozpędzony koński zaprzęg, nad którym nikt nie ma kontroli. Akcja książki wzrusza, dotyka najczulszych strun duszy wrażliwego czytelnika i jest hołdem dla ofiar, które zapłaciły najwyższą cenę. Nie wstydzę się łez wylanych w trakcie lektury, którą polecam każdemu, kto chce wyciągnąć jakiekolwiek wnioski z tej trudnej lekcji, którą tak niespodziewanie otrzymywała ludzkość przez trzy lata. Gorąco polecam.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik