Szwedzkie kryminały cieszą się dużą popularnością. Trudno odmówić autorom z tamtego rejonu niezwykłej umiejętności opowiadania historii. Nie chodzi tylko o sam wątek kryminalny, ale o całe tło społeczno-obyczajowe, które nadaje szwedzkim kryminałom niepowtarzalny klimat. Nic więc dziwnego, że również w Polsce nie brakuje miłośników takiej literatury. Sam się do nich zaliczam, chociaż ostatnio zdecydowanie mniej czasu poświęcam literaturze zagranicznej.

Kiedy jednak zobaczyłem zapowiedź powieści pod tytułem „Szczęśliwego Nowego Roku”, wiedziałem, że nie mogę przejść obok tego tytułu obojętnie. Coś mnie do niego przyciągało. Może to sugestywny opis wydawcy – Soni Dragi, a może fakt, że już dawno nie miałem w ręce szwedzkiego kryminału. Autorką recenzowanej książki jest Malin Stehn, znana w Szwecji z książek dla dzieci. „Szczęśliwego Nowego Roku” to jej pierwsza powieść napisana dla dorosłych. Jak zatem wypadł ten swojego rodzaju debiut? Czy jest to książka, po którą sięgnąłbym po raz drugi i polecił innym?

Akcja powieści rozpoczyna się w sylwestra 2018 roku. Nina wraz z mężem i dziećmi wybierają się na przyjęcie do swoich przyjaciół. W tym czasie ich najstarsza córka organizuje domówkę dla swoich kolegów i koleżanek. Co prawda Nina jest trochę zaniepokojona tym faktem, ostatecznie jednak wszyscy przekonują ją, że nic złego nie może się stać. Czy aby na pewno?

To właśnie tej szczególnej nocy znika Jennifer, córka najlepszej przyjaciółki Niny. Wyszła z domówki i ślad po niej zaginął. Mijają godziny, nadchodzi Nowy Rok, jednak nikt nie wie, gdzie jest Jennifer. Dlaczego zaginęła? Czy stało jej się coś złego? Rodzice zgłaszają zaginięcie córki na policję. Wkrótce rusza skrupulatne śledztwo. W jego trakcie na jaw wychodzą kolejne tajemnice. Tajemnice, które na zawsze zmienią życie trojga zaprzyjaźnionych rodzin. Gdy bowiem prawda wychodzi na jaw, dotychczasowe życie okazuje się iluzją. Jakie sekrety ujrzą światło dzienne? Czy uda się odnaleźć Jennifer?

„Szczęśliwego Nowego Roku” to według mnie naprawdę udana powieść, choć niepozbawiona wad. Przede wszystkim autorka udanie rysuje tło obyczajowe, tak ważne w szwedzkich kryminałach. Każda z trzech rodzin – na pozór idealna – ma swoje tajemnice i problemy, które zżerają ją od środka. Wydarzenia poznajemy z perspektywy różnych osób. Każda z nich na to, co się dzieje, patrzy swoimi oczami. Każda ma swoje przemyślenia i przypuszczenia dotyczące tego, co się stało. Jest to często stosowany zabieg przez pisarzy.

Styl i język powieści sprawiają, że czyta się ją naprawdę szybko. Niestety autorka pisze nierówno. Są takie fragmenty, które zaczynają nużyć czytelnika. Według mnie zbyt szybko dowiadujemy się też o pewnym wydarzeniu, które całkowicie zmienia nasz odbiór bohaterów i całej lektury. Szkoda, bo można było zdecydowanie dłużej potrzymać czytelników w niepewności.

Jednak książka prowokuje do pytań o kondycję naszych własnych rodzin i relacji w nich panujących. Co jest prawdą, a co iluzją? Czy jesteśmy prawdziwi na co dzień, czy raczej starannie zakładamy maskę i gramy swoją rolę?

Recenzowany tytuł polecam miłośnikom kryminałów i szwedzkiej literatury.

Wojciech Sobański