Tytułową „znalezioną” jest Aurora Jackson, która zaginęła latem w roku 1983. Trzydzieści lat później pewna dziewięcioletnia dziewczynka przypadkowo odkrywa jej szczątki. Śledztwem zajmuje się nadkomisarz Jonah Sheens, który pamięta Aurorę jeszcze z czasów szkolnych, a towarzyszy mu młoda, ambitna konstabl Hanson.

Policjanci muszą ustalić, co wydarzyło się na biwaku, gdzie po raz ostatni widziano zaginioną dziewczynę jako żywą. Wówczas grupka nastoletnich (piętnaście, szesnaście i osiemnaście lat) przyjaciół postanowiła się zabawić. W składzie paczki znaleźli się Topaz Jackson, Jojo Magos, Coralie Ribbans, Brett Parker, Connor Dooley oraz Daniel Benham. Dołączyła do nich czternastoletnia siostra Topaz, Aurora, choć wyraźnie nie pasowała do towarzystwa, które do dobrej zabawy potrzebowało alkoholu, narkotyków i doświadczeń seksualnych. Rano okazało się, że dziewczynka zniknęła i – mimo szeroko zakrojonej akcji poszukiwawczej – nie odnaleziono jej.

Po trzydziestu latach od tego tragicznego zdarzenia śledczy ponownie przesłuchują uczestników biwaku. Każdy z nich jest podejrzany, ale oczywiście policja musi zakładać, że zbrodni mógł dokonać ktoś spoza tego kręgu. W toku sprawy wychodzi na jaw wiele interesujących faktów, a niektóre z nich ujawniają potencjalne motywy pozbycia się Aurory. Komu i w czym mogła przeszkadzać spokojna, wycofana, poważna jak na swój wiek czternastolatka? Rozwiązanie zagadki wcale nie jest łatwe, a nazwisko mordercy zaskoczy niejednego czytelnika.

Narracja utworu podzielona jest na dwie części – wydarzenia współczesne przeplatane są z przeszłością. Dzięki temu możemy nie tylko obserwować poczynania policji, ale też prześledzić, co działo się w roku 1983, i wyciągać własne wnioski. A jest się nad czym zastanawiać! Pikanterii dodaje też informacja, że prowadzący śledztwo nadkomisarz Sheens w mniejszym lub większym stopniu znał lub przynajmniej kojarzył wszystkich biorących udział w tragicznej w skutkach imprezie. Czy on również może mieć jakikolwiek związek z zaginięciem Aurory?

Ta powieść wciąga i na dodatek czyta się ją szybko, choć trudno przywiązać się do któregokolwiek bohatera. Być może jednak Jonaha Sheensa i jego służbową partnerkę Hanson poznamy lepiej w kolejnych tomach serii. Warto jeszcze wspomnieć, że dla tropicieli polskich akcentów w zagranicznych dziełach, także się coś znajdzie w utworze Gythy Lodge. Jednym słowem: polecam.

Aleksandra Dolęga