Zbiór pism, wydany pod intrygującym tytułem „Kant a dziobak”, to jedno z najważniejszych dzieł Eco-uczonego. Jest to dzieło wydane względnie niedawno, pojęte przez samego autora jako korekta do jego „Teorii semiotyki”. Piszący niniejsze miał sposobność czytać fragmenty „Teorii semiotyki”, której lektura często zawieszała się na jednej stronniczce, nad którą wypalało się paczkę papierosów, więc prawie się mdlało, a egzamin zeń i tak zaliczało się w sposób zgoła żenujący. Nic podobnego nie ma miejsca przy lekturze Dziobaka, dlatego w pełni potwierdzam opinie wydawców, że nie mamy tutaj do czynienia z żadnym ecoheideggeryzmem: styl jest lekki, felietonistyczny wręcz. Książkę wypełniają po mistrzowsku prowadzone, stymulujące rozważania epistemologiczne, semiotyczne, nawet quasi-ontologiczne (znakomity tekst "O byciu") gęsto ilustrowane np. biblijnymi apokryfami i historią autora "Opisania świata", Lakoffem i Wittgensteinem, Sherlockiem Holmesem i imaginatywnym tworem Carlo Callodiego, Hobbesem i Millem, zoologią fantastyczną i tą niefantastyczną, przedmiotami możliwymi i niemożliwymi czy światami alternatywnymi (ale nie w sensie newage'owym, lecz logicznym). Rzecz jasna nie ma co rozpisywać się nad tym, że czytelnik Kanta a Dziobaka przy każdej stronicy boki ze śmiechu zrywa i pada rażony, prawie martwy przed ogromem wiedzy Włocha, bo jest to rzecz oczywista.

Tomasz Wiśniewski