Czasem nie wiemy, czego mamy się spodziewać po danej książce. Sięgamy jednak po nią zachęceni opisem, reklamą, okładką bądź po prostu z ciekawości. Właśnie tak było w przypadku mojej przygody z „Pożegnaniem z Budapesztem”. Jej autorem jest Łukasz Błaszczyk. To dość młody pisarz, który parał się już w życiu wieloma zajęciami. Aktualnie „zajmuje się scenariuszami”.

„Pożegnanie z Budapesztem” ukazało się nakładem wydawnictwa Świat Książki. Jak zapewnia nas wydawca, jest to „słodko-gorzka opowieść o przykrawaniu marzeń do możliwości i o przekonaniu, że za wszelką cenę i w każdych okolicznościach należy się dobrze bawić”. Cóż, już to mogło mi dać do myślenia. Według mnie bowiem nie zawsze i nie każde okoliczności pasują do świetnej zabawy.

Powiem od razu, że książka zupełnie do mnie nie przemówiła. Czytałem bowiem dużo lepsze zarówno książki o emigracji i emigrantach, jak również tytuły podróżnicze czy powieści obyczajowe. Mam mgliste przeświadczenie, że Błaszczyk chciał napisać o tym wszystkim po trochu, jednak mnie jego dzieło nie zachwyciło.

Akcja toczy się wokół trojga przyjaciół z Wrocławia. W 2012 roku jadą oni do Budapesztu na angielsko-węgierskie wesele. Sama książka składa się z trzech części: „Pożegnania z Brighton”, „Pożegnania z Budapesztem” oraz „Początku”. Ostatni rozdział nosi tytuł „Walkower”.

Skumu, Wawer i Lucek to bohaterowie, z którymi nie potrafiłem się utożsamić. Nie do końca także potrafię powiedzieć, o czym jest ta książka. O poszukiwaniu sensu życia? Czy może o życiu bez celu, z nieodłącznym alkoholem i przygodnym seksem?

„Pożegnanie z Budapesztem” po prostu mi się nie podobało. Nie zainteresowała mnie ani opowiadana historia, ani bohaterowie, toteż niespecjalnie polecam wam ten tytuł. Czytałem dużo lepsze książki.

Wojciech Sobański