I chociaż okładka nasuwać może myśl, że u Martina tylko kosmos i kosmos, to nie do końca tak jest. W próżni rozgrywa się akcja tylko dwóch opowiadań, a reszta rozsiana jest na różnych planetach. Mamy tu przekrój twórczości autora, różne style, różnych bohaterów i niestety mniej lub bardziej ciekawe fabuły.

Rozpoczynamy od kosmicznego statku, który wyrusza w odległą przestrzeń kosmiczną w poszukiwaniu mitycznych Wolkrynów. W kolejnym opowiadaniu odwiedzamy jaskinie i sterujemy trupami. Dalej przenosimy się do sztucznie zmilitaryzowanej przestrzeni, aby zabijać ludzi za pieniądze. Później poznajemy rasę Jaenshijczyków, która przegrywa starcie z ludźmi i wracamy w przestrzeń kosmiczną na spotkanie z tunelami czasoprzestrzennymi, a kończymy na planecie wśród Shkeenów, których religia łączy się z samobójczym oddaniem.

Opowiadania, choć tak różne, tak pełne różnorodnych myśli, idei, przesłań i problemów, łączy jeden wspólny mianownik. Jest nim śmierć. Głowy padają, a krew się leje. Może nie wszędzie i nie tak ostro, jak nas do tego przyzwyczajono w „Grze o tron”, jednak jest śmiertelnie.

Zdaje mi się – choć przecież co czytelnik, to inny gust literacki – że im dalej w las, tym mniej drzew. Coraz nudniej mi się robiło, coraz bardziej mdło. Może dlatego, że tytułowe opowiadanie z Wolkrynami w tle, czyli rasą, która była zawsze i od zawsze przemierzała kosmiczne pustkowia, jest na samym początku listy. To moim zdaniem najlepsze opowiadanie w tym zbiorze. I pewnie dlatego zachłyśnięty dynamiką, tajemnicą i akcją dalej oczekiwałem równie dobrych tekstów.

Obecnie na platformie Netflix można obejrzeć serial nakręcony na podstawie „Żeglarzy nocy”, jednak twórcy widowiska poszli znaczniej dalej, biorąc z opowiadania Martina jedynie szkielet fabularny.

Podsumowując, prezentowany zbiór opowiadań jest dobry, ale czytałem lepsze. Fani literatury science fiction będą zadowoleni, ale nie wpadną w ekscytację. Zanim obejrzycie serial, przeczytajcie o Żeglarzach, bo tu jest zupełnie inaczej i głowy tak jakoś piękniej wybuchają…

Grzegorz Śmiałek