– To dla ciebie. Wiem, że będziesz płakała. Zawsze płaczesz, gdy podziwiasz sztukę. Popłakałaś się nawet, gdy pomogłem zawiesić Avie Lato Alfonsa Muchy w jej gabinecie.

Wyciągnęłam dłoń po materiał, ale Ian ją złapał tylko po to, żeby pocałować każdy z moich palców. Serce w mojej piersi zatrzepotało, a po plecach rozlało się dziwne ciepło.

– To ja będę ocierał twoje łzy, Ivy – oznajmił, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.

– Nie jestem małą dziewczynką – żachnęłam się.

– To prawda, nie jesteś. Ale jesteś moją dziewczyną… – I gdy już chciałam zaprzeczyć, zbliżył się do mnie i pocałował w usta, aby je uciszyć. Nie odrywając warg, dodał:

– …nawet jeśli tylko dzisiaj.

Odsunął się ode mnie, a jego mina wyrażała nie tylko pewność siebie, lecz także oczekiwanie.

Do rozpoczęcia przedstawienia nie odzywaliśmy się już ani słowem. Byłam zbyt przejęta, żeby cokolwiek z siebie wydusić, a Ian nieustannie rzucał mi ukradkowe spojrzenia, jakbyśmy poznali się wczoraj, a nie sypiali ze sobą od dwunastu lat przy akompaniamencie głośnych dramatów.

Kiedy usłyszałam pierwsze dźwięki muzyki, wzruszenie złapało mnie za gardło. Ian zobaczył, jak szeroko otwieram oczy, a mój oddech stał się krótki i urywany. Dlatego położył dłoń na odsłoniętym karku i muskał go delikatnie opuszkami palców.

Robił to aż do samego końca. Przez trzy godziny, nie licząc przerw.

– Wszystko w porządku? – wyszeptał czule.

Kiwnęłam głową, bo wiedziałam, że jeśli otworzę usta, to się rozkleję. Chyba duszenie mojej wrażliwości w zarodku i zgrywanie twardej suki nie do końca mi służyło.

W drugim akcie nie wytrzymałam. To wtedy Odetta zdradza księciu, że zaklęcie czarnoksiężnika można złamać wyznaniem prawdziwej miłości. Łzy zaczęły kapać na moją twarz, zwilżając nos, policzki, wargi, a nawet podbródek i szyję.

– W porządku, serduszko. – Ian uspokajał mnie delikatnym, ledwie słyszalnym głosem, przykładając mi niebieski jedwab do twarzy.

– Mój makijaż jest zrujnowany – jęknęłam, choć tak naprawdę zupełnie na to nie zważałam. Chciałam powiedzieć cokolwiek, więc wybrałam największą głupotę, bo tak zawsze jest łatwiej.

– Dla mnie i tak jesteś najpiękniejszą dziewczyną na sali – powiedział poważnym tonem, wpatrując się we mnie z taką czułością, że nie mogłam mu nie wierzyć. Dokładnie w momencie, gdy książę przyrzekał Odetcie wieczną miłość, wstałam ze swojego miejsca i bez uprzedzenia usiadłam Ianowi na kolanach.

– Wiesz, że to nie mecz, serduszko? Na meczu usiadłaś na innych kolanach i oboje wiemy, jak to się skończyło – zaśmiał się w mój obojczyk, a gdy obrażona chciałam wstać, objął mnie w pasie i przytrzymał mocniej.

– Zostań – warknął w moje plecy, drażniąc je zębami. – Chcę, żebyś była blisko.

„Ja też tego chcę” – odpowiedziałam w myślach, bo jeszcze nie potrafiłam się do tego głośno przyznać. Jeszcze się bałam.

Do ostatniej wybrzmiałej nuty, ostatniego obrotu i jeszcze chwilę po ukłonach baletnic i baletmistrzów siedzieliśmy w ten sposób. Byłam oparta plecami o jego twardy tors, a on obejmował mój brzuch i całował delikatnie plecy, zostawiając mokre ślady wzdłuż linii kręgosłupa. Odrywał się ode mnie tylko po to, żeby otrzeć łzy, które w akcie czwartym lały się strumieniami.

Kiedy po wszystkim wstałam, żeby skierować się do wyjścia, Ian położył rękę na moim ramieniu i delikatnie szarpnął.

Zanim zdążyłam zapytać, o co chodzi, wyjaśnił:

– Wybrałem ten balet nie bez powodu.

– Ian… – Mój ton był błagalny, a ja, Ivy Heart, nigdy nie błagam.

– Nawet jeżeli będę musiał umrzeć, żeby być z tobą na zawsze, zrobię to, Ivy. Choć oczywiście wolałbym, żebyśmy przeżyli oboje.

– Ian! – Mój głos już nie wyrażał błagania, tylko czyste przerażenie.

– Oczywiście, że tego chcę. Chcę być przy tobie, Ivy, zrozum to. Chcę ci pomóc.

Wiedziałam, że mówił szczerze, a jednak czułam strach.

– Jeżeli chcesz mi pomóc, to nie niszcz tej chwili – warknęłam, mając nadzieję, że mnie posłucha.

– Chodź, odwiozę cię do domu – odpowiedział, łapiąc mnie za rękę.

A jednak posłuchał. Do taksówki szliśmy w milczeniu. Stanęłam na chodniku i obserwowałam, jak Ian Green wyszedł na nowojorską ulicę, machając na taxi. Trwało to jakieś kilka minut, ale przez moją głowę zdążyło przelecieć miliard myśli. Oczywiście syzyfową pracą byłoby szukanie w nich jakiejkolwiek logiki.

– Przyznaj to! – wyzwałam go, gdy wreszcie wsiedliśmy do taksówki. – To część twojego planu.

– Nie musisz krzyczeć, serduszko. Oczywiście, że to część mojego planu, nie zamierzam tego ukrywać. – Wiesz, że jeszcze ci się nie udało?

– Ha! – Wycelował w moją stronę palcem, jakby złapał mnie na gorącym uczynku. – Sama to powiedziałaś: jeszcze! A ja nie kłamałem. Tym razem będę cierpliwy. To cholernie gorzka lekcja, ale odrobię ją.

– Zasłużyłeś – powiedziałam, a te słowa smakowały cierpko na moim języku.

– Dlatego właśnie nie zgłaszam sprzeciwu i robię wszystko tak, jak sobie życzysz.

Powiedział to tak teatralnie, robiąc przy tym zawijasy ręką w powietrzu, że choć nie chciałam dać mu tej satysfakcji, wybuchłam głośnym śmiechem.

– Tego Iana lubię znacznie bardziej, wiesz? Szkoda, że nie poznałeś mnie z nim wcześniej. – Uniosłam brew.

– Z chęcią bym to zrobił, ale sam go wtedy nie znałem. – Wygiął wargi w czymś, co przypominało uśmiech.

Ian nie śmiał się jak normalni ludzie. Tak, jakby jego ciało za wszelką cenę chciało zapobiec jakimkolwiek chwilom radości i nie pozwalało mu na uniesienie kącików ust wysoko, do góry. I choć jego wargi zawsze wyglądały dziwnie, ja dokładnie wiedziałam, kiedy czuje radość.

Jego usta się nie śmiały, ale oczy – już tak. Oparłam głowę o ramię mężczyzny i na chwilę przymknęłam oczy, wdychając mieszankę naszych zapachów. Byłam od niego uzależniona, choć znacznie bezpieczniejszą opcją były stare, dobre narkotyki.