Po pierwsze - okładka. Tym razem także doświadczymy zmian, ale dla odmiany na lepsze. Zamiast lichej jakości papierowej obwoluty jak w poprzednim tomiku dostaliśmy od wydawnictwa już typowo "mangową", błyszczącą i dobrej jakości.
Ponadto wyjaśnia się wreszcie w przypisku od autorów, czemu każdy rozdział ma własny wstęp - manga ukazywałą się cotygodniowo w odcinkach w "Shonen Magazine", więc autorzy niejako musieli przypominać czytelnikom skomplikowaną fabułę.
Ponownie mamy tu nieproporcjonalne długości obu historii - większość tomiku zajmuje, genialne zresztą, zakończenie pierwszej, a tylko ostatnie 40-parę stron zajmuje druga opowieść. Ta pierwsza zresztą ma swoje smaczki - jaki autor dopisuje tekst "a kuku! <3" przy szkielecie zamordowanej osoby i jeszcze dorysowywuje mu minki xD? No serio... Drugi "smaczek" to piękny art na str. 153 narysowany inną techniką niż normalnie stosuje się w mangach (przypomina bardziej fragment kredkowanego artboooka).
Jeśli chodzi o "Zabójstwa na wyspie Hiho", to te 40-parę stron w zasadzie zdążyło już bardzo dobrze zarysować fabułę. Opowieść zaczyna się zabawnym, krótkim podstępem matki w stosunku do swojego syna :> , potem z kolei jest krótka "wymiana zdań" między Kindaichim... a kurą. Generalnie mam wrażenie, że manga jest momentami nieco bardziej zabawna niż anime.
Szkoda, że w Polsce tytuł ten nie odniósł sukcesu i wydano tylko 7 tomików. Byłby to naprawdę świetny kąsek dla fanów mangi, tym bardziej że przez całe lata krymninał to chyba gatunek, który najrzadziej jest u nas wydawany...

Po pierwsze - okładka. Tym razem także doświadczymy zmian, ale dla odmiany na lepsze. Zamiast lichej jakości papierowej obwoluty jak w poprzednim tomiku dostaliśmy od wydawnictwa już typowo "mangową", błyszczącą i dobrej jakości.
Ponadto wyjaśnia się wreszcie w przypisku od autorów, czemu każdy rozdział ma własny wstęp - manga ukazywałą się cotygodniowo w odcinkach w...