Książka bogata w przypisy (wielki plus dla dzieła kandydującego do bycia tekstem "popularnym").
Styl: autor jawnie dąży do tego, by jego dzieło było "popularne" również formalnie. Moim zdaniem jednak fragmenty pisane językiem potocznym są zbędne przez to, że wulgaryzują formę tego przecież dążącego do powagi, naukowo zredagowanego dzieła. Szanowny autor niekiedy się jednak zapomina i rezygnuje z formy "popularnej". Jego styl nie wchodzi jednak w styl "ezoteryczny". Moim styl zdaniem styl popularny, ale nie wulgarny jest to najlepszy styl dla tego typu publikacji, sam odbieram go najlepiej.
Zakres materiału: autor raczej nie wychodzi poza treści, które już zbadał i przedstawił przed laty w formie e-wykładów lub artykułów naukowych - może poza jednym z podstawowych elementów corpusu książki - próby szczegółowego przedstawienia teorii Heideggera i Nietzschego w odniesieniu do filozofii klasycznej.
Nie jestem w stanie jednoznacznie uznać Wielomskiej interpretacji filozofii dwóch tytułowych "bohaterów" za słuszną. Jest tak dlatego, że się tym nie zajmuję. :) Po lekturze tekstów Heideggera odnoszę jednak wrażenie, że w tym zakresie A. Wielomski oddaje sens nauki niemieckiego filozofa.
Problemem może być zlekceważenie przez autora wpływu sceptyków i Kanta na współczesność. Pierwsi przecież głosili "abnegację" w dziedzinie nauk. Drugi zaś w swojej "Krytyce czystego rozumu" przygotował grunt pod dalsze zwalczanie tradycyjnej ontologii (teza o niepoznawalności bytu i zdeterminowaniu poznania ludzkiego przez czas i przestrzeń; poznawalność fenomenu, a nie bytu; Bóg jako postulat czystego praktycznego rozumu - tutaj autor jednak pochopnie zarzuca Kantowi ateizm...).
Zdarzają się sytuacje, gdzie A. Wielomski formułuje sądy pochopne, umownie twierdząc, że "coś się stało" zamiast, że coś "mogło się stać". Uważny, zorientowany czytelnik jednak to wychwyci i weźmie pod korektę w ramach własnych rozważań.
Konkretna uwaga: autor źle definiuje biowładzę. Abstrahując od tego, czy fragmentarycznie nie robi tego słusznie, pomija on tak istotne kwestie, jak to, że biowładza to władza nad ludźmi jako organizmami żywymi (czytelnicy niezaznajomieni z postmodernistami mogą tego nie wychwycić...). Nie pojawia się też w tym kontekście nader interesująca nauka Agambena o Arystotelesowskim rozróżnieniu na życie biologiczne i polityczne, bios i dzoe (autor zna Agambena).
Książka ta nie jest idealna, ale pomysł jest nader interesujący. Jest ona czymś bardzo atrakcyjnym dla każdego, kto interesuje się tzw. filozofią polityczną czy doktrynami politycznymi (tutaj raczej nie prawnymi). Jest to wspaniały wstęp do zgłębienia licznych "dziwacznych" nowoczesnych teorii: klimatyzmu, postmodernizmu, tradycjonalizmu integralnego (wspaniały i lapidarny wykład o Evoli), ekologizmu, transhumanizmu. Autor nie ukrywa swoich (konserwatywnych) poglądów politycznych - i ma do tego święte prawo.
Pozdrawiam i polecam!

Książka bogata w przypisy (wielki plus dla dzieła kandydującego do bycia tekstem "popularnym").
Styl: autor jawnie dąży do tego, by jego dzieło było "popularne" również formalnie. Moim zdaniem jednak fragmenty pisane językiem potocznym są zbędne przez to, że wulgaryzują formę tego przecież dążącego do powagi, naukowo zredagowanego dzieła. Szanowny autor niekiedy się jednak...