W czasach gdy zdanie naukowców jest nieustannie lekceważone i podawane w wątpliwość, duet Christina Lauren napisał romans o sile danych naukowych, przyprawiając go w niezbędnych miejscach o naukowy bełkot i pikanterię. Czy dane mogą być romantyczne?

Żyjemy w świecie aplikacji randkowych. W ułamku sekundy decydujemy za pomocą jednego ruchu, czy damy komuś szansę, czy jednak jego profil przepadnie w odmętach aplikacji. Co z poczuciem, że odrzucamy kogoś, kto mógłby być tym jedynym? Co by się wydarzyło, gdyby nasz wybór był inny? A co jeśli coś, a dokładnie nauka, mogłoby decydować za nas? Nasza aplikacja bohaterka – DuetDNA, bada ponad 3 tysiące genów i daje wynik kompatybilności z drugą osobą, wyrażoną w procentach szansę na spędzenie z tą osobą reszty życia. Na ile procent ustawilibyście swoje wymagania? 20% Podstawowego Dopasowania czy może unikalne ponad 90% Diamentowego Dopasowania? Klikalibyście?

Właśnie takie Diamentowe Dopasowanie, 98%, ewenement, osiągnęli nasi bohaterowie. Jess – statystyk freelancerka, samotna mama, której życie toczy się w obrębie czterech przecznic, a jej seksowna zbroja składa się z T-shirtu z wizerunkiem Buffy i spodni do jogi, oraz River Nicholas Pena – badacz genów, pomysłodawca aplikacji, emanujący seksownością zepsutą przez humorzastą, antyspołeczną aurę.

Historia zyskuje przy bliższym poznaniu. Szczególnie gdy autorki piszące w trzeciej osobie wreszcie pozwalają nam poznać bliżej Rivera Nicholasa. Ukazują nam, że miłość zapisana w DNA może mieć sens, jeśli się nad tym zastanowić, jednocześnie pokazując, że aplikacja, owszem, może zbliżyć dwoje ludzi, ale nie może sprawić, że się w sobie zakochają. Algorytm nie może znać przyszłości, przewidzieć, co odstraszy drugą osobę, a co skłoni, aby być razem. Statystyka nie może powiedzieć nam, co się wydarzy, a jedynie co może się wydarzyć.

Chwilami można mieć lekkie poczucie chaosu w ludziach i miejscach. Autorki rzucają miejscami i nazwiskami, które dla osób spoza San Diego mogą nic nie mówić. Trzeba zaznaczyć trigger warning, jeśli ktoś ma złe wspomnienia dotyczące dziadków w szpitalu. Osobiście ciężko było mi przebrnąć przez te sceny. Prawdopodobnie w pewnej chwili niemiłosiernie zdenerwujecie się na wybory Jess, by za chwilę uświadomić sobie, jak bardzo sami przekraczamy granice dla tych, których kochamy. I co się dzieje, gdy ta granica zostanie przekroczona. I ten moment, kiedy „dość” oznacza ostateczne dość.

Muszę dodać, że relacje i bohaterowie drugoplanowi to złoto. Uwielbiam więź między Jess a jej siedmioletnią córeczką Juno, są one duetem, który rozgrzewa serce i zagrzewa do walki z codziennością. Kocham przedstawienie nieocenionej roli dziadków w naszym wychowaniu i życiu. Ubóstwiam Fizzy – przyjaciółkę Jess, autorkę romansów, nieświadomie trafiającą swoimi radami w dziesiątkę. Fizzy napędza akcję i uświadamia nam, że każdy z nas potrzebuje autorki romansów za przyjaciółkę.

Ta książka to miks niegrzecznych fragmentów, motywu slow burning romance, tatuaży z literówkami z piosenek Fleetwood Mac, naukowych żartów, rozdzierających serce wyborów, to historia o rollercoasterze – nie tylko tym uczuciowym – oraz oda do wszystkich wścibskich kobiet, które napędzają ten świat!

Anna Gajewska