Niniejsze Wprowadzenie do filozofii tym różni się od wielu różnych wprowadzeń czy wstępów, których jest bez liku, że wyrasta ono z tradycji filozofii klasycznej. Na tradycję tę złożyło się prawie dwa i pół tysiąca lat uprawiania filozofii. Nie oznacza to jednak, iż okres ten był równo wypełniony jakimś linearnym postępem lub że autorzy dokładnie powtarzali to, co już ktoś powiedział wcześniej. Tym, co ich łączyło, była afirmacja realnie istniejącego świata, a z punktu widzenia metody - próba ukazania realnych przyczyn-czynników tłumaczących realne fakty. Przy czym chodziło tu o przyczyny nie jakiekolwiek, ale ostateczne, czyli takie, które konstytuują dany fakt i których negacja równałaby się negacji samego faktu. W ten sposób starano się tłumaczyć fakt istnienia realnego bytu, fakt ludzkiej moralności, fakt religii, fakt bycia człowiekiem czy fakt ludzkiego poznania. Równocześnie filozofia ta nie była traktowana jako zamknięty w sobie system, ponieważ sama rzeczywistość jest złożona i wieloraka (pluralistyczna), a więc i trudna do filozoficznego ogarnięcia. Otwarta na rzeczywistość filozofia klasyczna zawsze była otwarta na dyskusję z innymi ujęciami, by zarówno skorzystać ze słusznych spostrzeżeń, jak i uniknąć popełnionych już błędów (historyzm). Dziś, gdy większość tzw. systemów filozoficznych przyjmuje za punkt wyjścia jakąś prekoncepcję w postaci pewnego a priori, realizm filozofii klasycznej zasługuje na tym większe uznanie. W filozofii chodzi bowiem o tłumaczenie realnego świata, a nie o jakąś modną dziś oryginalność - za cenę prawdy.