Kolejna z pozycji Bulatovicia, którą można wpisać w nurt realizmu magicznego. Poziom absurdu i fantastyki osiągnął w "Wojnie..." taki poziom, że cokolwiek napiszę, nie odda to charakteru tej powieści. Bo jest w niej wszystko: chora, wręcz grzeszna, miłość żołnierza do żółwicy, jeńcy wojenni urzekający swych oprawców śpiewem pieśni religijnych, radość ze zstępującego z nieba bohatera siedzącego na ośle, są umarli, którzy zmartwychwstają przerażeni tym, że mogą zostać niegodnie pochowani, jest burdel w centrum Rzymu, w którym generałowie szaleńczo szukają rozkoszy, są prostytutki monstrualnych wielkości, jest cyrk z biczującą się widownią, kloszard o imieniu François Villon mordujący prezydenta i jest ekipa filmowa, która na złamanie karku jeździ jeepem po śmietniku Europy i kręci cały ten surrealistyczny teatr. Jest absurdalność wojny i tragizm pokoju, a radość bohaterów jest radością błaznów, którzy nie zdają sobie sprawy, że żyją w więzieniu szaleństwa.

Kolejna z pozycji Bulatovicia, którą można wpisać w nurt realizmu magicznego. Poziom absurdu i fantastyki osiągnął w "Wojnie..." taki poziom, że cokolwiek napiszę, nie odda to charakteru tej powieści. Bo jest w niej wszystko: chora, wręcz grzeszna, miłość żołnierza do żółwicy, jeńcy wojenni urzekający swych oprawców śpiewem pieśni religijnych, radość ze zstępującego z nieba...