Zazwyczaj nie czytam książek Europejczyków (w tym Polaków), którzy opisują swoje wrażenia z pobytu w tzw. egzotycznych (nie lubię tego słowa!) krajach. Nie czytam, bo wiem co będzie w środku. Traktowanie mieszkańców jako ciekawostek, odkrywanie tego, o czym ja już dawno wiem (np. Jarosław Kret ze zdumieniem "odkrył" trzecią płeć w Indiach), totalna ignorancja w temacie miejscowej muzyki, literatury czy filmu. Do tego polscy pseudopodróżnicy pokroju Cejrowskiego, "Dzidzi-Piernik" Pawlikowskiej czy Martyny Wojciechowskiej przede wszystkim przedstawiają SIEBIE. Totalny lans. Człowiek wzdycha do czasów Tony'ego Halika, Olgierda Budrewicza czy Arkadego Fiedlera. Te czasy już nie wrócą, ale na dowód, że i wtedy było sporo lanserów niech posłuży książka Jana Zakrzewskiego "Wiza do Indii".
Oj, zmęczyła mnie ta pozycja. Czytało się ciężko. Nie widziałem przed oczyma Indii, tylko dzielnego podróżnika, jego niewymienioną z imienia żonę i... Andrzeja W. Nienawidzę gdy w książkach podaje się, niczym w kronikach policyjnych, jedynie pierwszą literę nazwiska. W oczach autora Andrzej W. to jakiś nadczłowiek, superbohater, idol wszystkich Nepalczyków i połowy Hindusów. Ale nazwiska owego Jędrusia Zakrzewski nie podał. Takich zdziwień jest więcej. Ot choćby tytuł książki "Wiza do Indii" a aż 70 stron zajmuje opis "bajkowego Nepalu".
Ktoś napisał, że wędrował po Indiach z ww. dziełem. To gratuluję fantazji. Ja zabrałem "Wizę do Indii" na piknik do Powsina, by odpocząć przy lekturze. Nie odpocząłem, a już na pewno nie przy tej książce.
Nie polecam, chyba że jest się fanem Martyny albo Cejroszczaka.

Zazwyczaj nie czytam książek Europejczyków (w tym Polaków), którzy opisują swoje wrażenia z pobytu w tzw. egzotycznych (nie lubię tego słowa!) krajach. Nie czytam, bo wiem co będzie w środku. Traktowanie mieszkańców jako ciekawostek, odkrywanie tego, o czym ja już dawno wiem (np. Jarosław Kret ze zdumieniem "odkrył" trzecią płeć w Indiach), totalna ignorancja w temacie...