„Kogo księżyc pokocha, tego wnet obwiąże
Letargiem bądź snem wiecznym, a noc nakryje
Czarnym płaszczem kostuchy skroń jego i łoże
Śmierci i klątwą miejsce snu zabije.

Pod czarnym płaszczem zgonu rosną wiekowieczne
Księżycowe rośliny snów nieprzespanych,
Pokryte gęsto lisami jak ziele apteczne
Pomocne na nudę dni bez niespodzianek

Roślina tamtej duszy jest róży podobna:
Czarna, choć jej kwiecie anemicznie blade.
Kwieciem melancholii .stroi się w noc do dnia
I zażarcie walczy z monotonii jadem.

Ekstremalna roślina pachnie niby harfa
Wonią pieśni orfejskiej na wskroś przesiąknięta
I księżycowa mumia, choć, niestety, martwa,
Jak Eurydyka otwiera oczęta.

Wejrzenie ócz wygniłych marmurowe ciało
Skuwa jak stal rdzewna, żeby sen się nie śnił...
Ale im sen jest twardszy, tym słodsze się stało
Senne śnienie - miłości oś, a także pieśni.

I wirują jak gwiazdy wokół tamtej osi
Nierealne oczu stęsknionych wejrzenia,
Westchnienie, które niebo o to tylko prosi,
Aby zmarła we śnie ze mną, nie beze mnie.

Bo poświata miesięczna ciało w marmur wiąże
Letargiem bądź snami, które miłość śniły.
Działanie jadu róży, no cóż, odczuć możesz,
Lecz aby snom się oprzeć, braknie ci siły"

Mieżelaitis - Endymion

„Kogo księżyc pokocha, tego wnet obwiąże
Letargiem bądź snem wiecznym, a noc nakryje
Czarnym płaszczem kostuchy skroń jego i łoże
Śmierci i klątwą miejsce snu zabije.

Pod czarnym płaszczem zgonu rosną wiekowieczne
Księżycowe rośliny snów nieprzespanych,
Pokryte gęsto lisami jak ziele apteczne
Pomocne na nudę dni bez niespodzianek

Roślina tamtej duszy jest róży podobna:...