Kolejna książka, która w znakomity sposób wprowadziła mnie w ten cudowny klimat telewizji czarnobiałej i jednoprogramowej lat 50. i 60. minionego stulecia...Niestety, te sielankę przerywa okropny rok 1968, a zaprezentowana tutaj historia Ryszarda Serafinowicza obnaża tę całą okropność w dosyć dosadny sposób...

Jasne, Telewizja okresu Gomułkowskiego miała swoje mankamenty, ale co tu dużo gadać, była tworzona przez ludzi wielkiej kultury, z ogromną pasją i zaangażowaniem. I co ważne - ludzie Ci "nie podlizywali się gustom publiczności, lecz te gusta wyznaczali" (jak to ktoś ładnie kiedyś powiedział). Do takich osób należał m.in. bohater książki. Przedwojenna elegancja, fachowość, styl, kultura...Ech, dziś takich ludzi już nie ma. Oczywiście, późniejsze "telewizyjne imperium propagandowo-rozrywkowe" Edwarda Gierka też miało swój niepowtarzalny styl i swoją jakość, ale ..to nie ten szczególny, kameralny klimat...

O Telewizji z czasów Serafinowicza można by mówić znacznie więcej, ale nie o to chodzi. Myślę, że osoby, które sięgają po tę opowieść sami są tego świadomi. Jest to na prawdę bardzo dobrze napisana książka. Ciekawym zabiegiem okazało się wplecenie do narracji pytań z Wielkiej Gry i różnych wątków jej dotyczących. Pewnie znajdą się głosy, którym się to nie spodobało, ale mnie osobiście bardzo. W ten sposób ten ponadczasowy teleturniej silniej związał mi się z osobą pana Ryszarda, bo co tu dużo ukrywać - do tej pory na hasło "Wielka gra" myślałam Stanisława Ryster.

I na koniec pytanie za 25 tysięcy - czy "Wielka gra jeszcze kiedyś powróci?" Jak przekonuje autor - prośby o to nie ustają...

Kolejna książka, która w znakomity sposób wprowadziła mnie w ten cudowny klimat telewizji czarnobiałej i jednoprogramowej lat 50. i 60. minionego stulecia...Niestety, te sielankę przerywa okropny rok 1968, a zaprezentowana tutaj historia Ryszarda Serafinowicza obnaża tę całą okropność w dosyć dosadny sposób...

Jasne, Telewizja okresu Gomułkowskiego miała swoje mankamenty,...