Ciekawa jest historia powstania tej opowieści. Codziennie Mark Twain opowiadał na dobranoc bajki swoim dwóm córkom, Clarze i Susy. Tę opowiadał przez pięć dni, przelał ją potem na papier, ale szesnaście stron później tekst w najbardziej emocjonującym momencie jest przerwany, historia zostaje niedokończona. Philip Stead wykorzystał znalezione w 2011 notatki, i podjął się próby dokończenia tej baśni. Jest to więc również forma dialogu między Tu, a Tam.
Historia opowiada o Johnnym i Zarazie i Głodzie(tak miała na imię jego przyjaciółka kura), o złym dziadku i pięknej staruszce. O magicznych nasionach i zwierzętach, które rozmawiały z chłopcem. O porwaniu księcia Margaryny i jego konsekwencjach. I o słowach, które gdyby ludzkość potrafiła je wypowiedzieć ze szczerego serca, mogłyby wydobyć ją ze wszystkich kłopotów.
Pełna humoru, groteskowej zmiany akcji, dygresji, pierza i uśmiechu opowieść o tym, co w życiu najważniejsze. Polecam, bo piękna to historia. I przepięknie zilustrowana. Ta książka to dar dla czytelniczej estetyki.
„Johny podniósł głowę i myśl o tym, jaki jest bogaty, ścisnęła go za gardło.(…) Potem otworzył ust i znalazł słowa, które mogłyby oszczędzić ludzkości całej tek niemądrej, nieustającej przemocy, gdyby ludzkość zechciała je od czasu do czasu wypowiedzieć:
-cieszę się ,że was poznałem”.

Ciekawa jest historia powstania tej opowieści. Codziennie Mark Twain opowiadał na dobranoc bajki swoim dwóm córkom, Clarze i Susy. Tę opowiadał przez pięć dni, przelał ją potem na papier, ale szesnaście stron później tekst w najbardziej emocjonującym momencie jest przerwany, historia zostaje niedokończona. Philip Stead wykorzystał znalezione w 2011 notatki, i podjął się...