Trudno jest nie przyznać, że okładka „Toxycznych dziewczyn” jest po prostu piękna. Zatrzymujemy wzrok na obliczu młodej dziewczyny, której włosy cudownie okalają twarz, choć w taki sposób układają się zwykle włosy dobrze wymodelowane, a bohaterkom tej książki przecież nie w głowie było zajmowanie się lokówkami czy w ogóle własną urodą (ten, kto przeczyta, będzie wiedział o co mi chodzi). Okładka ta jest więc taka nie dla odzwierciedlenia treści książki, a najprawdopodobniej jedynie po to, by przyciągnąć ciekawskie spojrzenia. Mimo tego jawnego oszustwa wcale nie mam pretensji. Zaintrygowana tą niebrzydką dziewczyną, której wnętrze wypełnia jakaś roślina, również dość ładna, natrafiłam na coś zupełnie innego, niż się spodziewałam, co wcale nie oznacza, że jestem zawiedziona. Wręcz przeciwnie, dawno nie czytałam czegoś równie intrygującego.

„Toxyczne dziewczyny” to debiut Rory Power, który szybko wdarł się na listy bestsellerów w Stanach Zjednoczonych. Czy podobnie stanie się w Polsce? Nie jestem do końca przekonana. To nie jest o obozach koncentracyjnych, seryjnym zabójcy, alkoholizmie, tym bardziej o miłości. Nie wiadomo nawet, do kogo adresowano „Toxyczne dziewczyny”, bo z jednej strony bohaterki są nieletnie, co sugerowałoby literaturę młodzieżową, ale z drugiej brutalność niektórych scen skłania mnie do wysnucia teorii, że jednak jest to raczej książka dla dorosłych. Nie wiadomo również, czy jest to thriller, czy może jednak dramat, bo autorka lawiruje między tymi gatunkami dość swobodnie, a i elementy fantastyki goszczą w jej książce dość często. Jednym słowem, poplątanie z pomieszaniem, ale – o dziwo – podobało mi się i to bardzo.

Choć rozgrywająca się na pierwszym planie historia dziwnej choroby, która dotknęła odizolowaną od świata szkołę z internatem, jest dominująca, to autorka buduje również mocno rozbudowane tło dla głównych wydarzeń. Dotyka przy tym tak różnorodnych tematów, że pobudzone zostają nasze najbardziej uśpione emocje. Nie stroni przy tym od niedopowiedzeń. Jest zatem nieśmiały motyw miłości homoseksualnej, ale tak delikatnie zaakcentowany, że zastanawiamy się, czy na pewno dobrze zrozumieliśmy czytany tekst. Ja nawet cofnęłam się o kilka stron, by nabrać pewności co do swoich odczuć. Jest wiele smutku i cała masa samotności, bo przecież bohaterkami są bardzo młode dziewczyny, których może nie nazywa się tu dziećmi, ale trudno też potraktować je jako osoby dorosłe albo chociaż dojrzałe. Nic nie zostaje nam podane na tacy. Wiele trzeba będzie się domyślać, kreować brakujące elementy wedle własnego uznania, uzyskując taki obraz osobowości bohaterek, jaki zdołamy sobie sami stworzyć. Są one bowiem tak mocno niejednoznaczne, że dla każdego z nas mogą być kimś innym. Czyż to nie jest wspaniałe? Oto stajemy się współtwórcami tego, o czym czytamy. Trzeba być niezwykle dojrzałym pisarzem, by obdarzyć swoich czytelników aż tak dużym zaufaniem.

Świadoma faktu, że książka ta nie każdemu przypadnie do gustu, a może nawet większości zupełnie nie będzie się podobała, postanowiłam nie zachęcać nikogo. Celowo nie zdradziłam również właściwie niczego z fabuły tej książki. Gdybym to zrobiła, zepsułabym całą zabawę. Niech więc każdy zdecyduje sam, czy jest gotowy na podróż do krainy skażonej toxem, gdzie śmierć przybiera zupełnie nieznane dotąd oblicze.

Izabela Straszewska