Ta książka powinna mieć podtytuł “Why Quentin Tarantino is so fucked up but we still love him.”, bo dokładnie tym jest. Quentin opowiada nam historię tego jak rodziła się w nim miłość do kina. Dowiadujemy się, jakie chore filmy oglądał jako młody chłopak, a później nastolatek w latach 70. Patrząc na spis treści, można ulec wrażeniu, że przecież wszystkie te filmy skądś kojarzymy i wcale nie są takie powalone. Owszem, ale poza nimi Tarantino wspomina jeszcze o dziesiątkach innych tytułów, które – jak wynika z jego barwnych opisów – są chyba najbardziej powalonymi filmami w historii kinematografii. Pokazuje jak filmy pełne brutalności, seksu, zemsty, a także kino blaxploitation ukształtowały w nim „dziwoląga” i pasjonata, który w przyszłości stał się jednym z najbardziej oryginalnych twórców w Hollywood, jednocześnie nie zapominając o obrazach późnych lat 60. i 70. składając im hołd we własnych filmach. Czytając tę książkę, zrozumiałem, dlaczego tak uwielbiam tego po*eba, a jego filmy sprawiają mi taką frajdę do dziś. Ale żeby nie było, książkę polecam wszystkim kinomanom, nie tylko fanom Quentina, choć ci zdecydowanie wyciągną z niej najwięcej.

Ta książka powinna mieć podtytuł “Why Quentin Tarantino is so fucked up but we still love him.”, bo dokładnie tym jest. Quentin opowiada nam historię tego jak rodziła się w nim miłość do kina. Dowiadujemy się, jakie chore filmy oglądał jako młody chłopak, a później nastolatek w latach 70. Patrząc na spis treści, można ulec wrażeniu, że przecież wszystkie te filmy skądś...