Spacerujący po ziemi sudeckiej podmiot zawieszony jest między starym a obecnym, ale także między przyziemnym a metaforycznym, między rzeczywistością a magią i wyobraźnią. Wspomina dawny świat, znany głównie z czyichś opowieści (m.in. legend, biografii itp.) i konfrontuje go z tym, w jakim sam uczestniczy. Nie brakuje więc odniesień do wydarzeń ważnych i trudnych. To przez nie podmiot charakteryzuje nas dzisiejszych. Dostrzega przecież wyraźnie m.in. rozmaite podziały, nawet w obliczu dramatycznych sytuacji („ktoś ugodzony nożem umiera i kraj raz-dwa / dzieli się na pół”). Jednak podmiot nie ocenia, nie wartościuje. Raczej przygląda się, bada, szuka źródeł, wyobraża sobie.

Refleksje podmiotu skupione są na przestrzeniach – tych dosłownych, ale i poetyckich, filozoficznych, czy nawet metafizycznych. Mężczyzna zamyśla się właściwie nad wszystkim, co potem – w mniejszym lub większym stopniu – opisuje. A robi to w sposób bardzo ciekawy. Kamiński pisze wszak z wielką dbałością o formę, zwracając się ku klasycznym rozwiązaniom (z królującą przerzutnią jako głównym środkiem poetyckiego wyrazu).

Wiersze Miłosza Kamińskiego budzą sentyment, są tęsknotą (szczególnie za tym co dawne i już poza zasięgiem) i obietnicą. Są także swoistym nośnikiem prawdy i czasu. Przede wszystkim zaś tworzą liryczny rodowód podmiotu. Po lekturze Snów sudeckich jeszcze mocniej chciałoby się tam być, chciałoby się być stamtąd…

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/07/sny-sudeckie-miosz-kaminski.html

Spacerujący po ziemi sudeckiej podmiot zawieszony jest między starym a obecnym, ale także między przyziemnym a metaforycznym, między rzeczywistością a magią i wyobraźnią. Wspomina dawny świat, znany głównie z czyichś opowieści (m.in. legend, biografii itp.) i konfrontuje go z tym, w jakim sam uczestniczy. Nie brakuje więc odniesień do wydarzeń ważnych i trudnych. To przez...