Tim to wspaniały, pełen życia chłopiec. To ciekawy świata i kochający przyrodę przyszły oceanograf, a dla Pauli – ukochany młodszy brat. Kiedy Paula otrzymała telefon z wiadomością, że jej brat utonął, zawalił się jej świat. O czym myślał przed śmiercią? Dlaczego nie było jej przy nim, kiedy najbardziej tego potrzebował? Podobne pytania już od dwóch lat dręczą Paulę, odbierając jej chęć do życia. Tim utonął, ale to życie Pauli utknęło na dnie Rowu Mariańskiego. Czy wystarczy jej sił, by znów się wynurzyć?

„Rów Mariański” Jasmin Schreiber to rodzaj listu młodej kobiety do zmarłego brata. To jej wędrówka przez kolejne etapy żałoby po wielkiej stracie. Stanowi również zapis jej znajomości ze starszym mężczyzną, którego poznała w czasie nocnej wyprawy na cmentarz. Frank, pogrążony we własnej zgryźliwości i żałobie, nie wydaje się najlepszym kandydatem na przyjaciela, ale może to właśnie kogoś takiego potrzeba Pauli: kogoś, kto już nieraz był na dnie i kto być może potrzebuje jej bardziej niż ona jego. Wprawdzie Rów Mariański ma głębokość ponad 11 kilometrów, ale przecież nawet tam można znaleźć ślady życia.

Powieści na temat śmierci, żałoby i depresji często ocierają się o nadmierną patetyczność i ckliwość, ale Jasmin Schreiber udało się tego uniknąć. Choć jest to historia pełna smutku, to równoważy go pasja i miłość do ludzi i do przyrody. I mimo wszystko jest tu też humor: od nocnego spotkania na cmentarzu przez rehabilitację kury po rozważania na temat kosmicznych ryb i górskich dinozaurów. Mimo trudnej tematyki książka jest równie barwna i oryginalna jak jej fantastyczna okładka. Wytchnienie w smutku przynoszą tu przyjaźń, szczerość wobec siebie i piękno gór. Jest tu też zagadka, którą Frank skrywa w swoim kamperze, a także podnosząca na duchu podróż przez góry i przez wspomnienia.

Historia Pauli zaczyna się na dnie Rowu Mariańskiego żałoby, a potem możemy obserwować jej powolne wynurzenie. Ale Jasmin Schreiber nie podaje nam gotowych odpowiedzi ani taniego lekarstwa na smutek. Może wcale nie chodzi o to, aby go przezwyciężyć i zostawić za sobą, ale aby się z nim pogodzić i go zaakceptować. Frank i Paula są dobrymi nauczycielami – zarówno życia ze smutkiem, jak i oswajania się ze śmiercią.

Agnieszka Kruk