Chociaż sam autor kilkakrotnie odżegnuje się od porównań z Herriotem, mam nieodparte wrażenie, że stara się go naśladować. Niestety, nie do końca mu się to udaje. Owszem, jest zabawny, wzruszający, przytacza urokliwe lub śmieszne anegdotki - a jednak nieustannie odnosiłam wrażenie, że to wszystko jest na siłę. Dodatkowo zupełnie niepotrzebne wydały mi się pseudofilozoficzne dywagacje na temat eutanazji - wydało mi się, iż Trout sam siebie próbuje usprawiedliwić. Abstrahując od poglądów, cała ta autoterapia nie pasuje do reszty książki, która ma być w założeniu lekka i co najwyżej rozczulająca. Niektóre dygresje, jak choćby te dotyczące własnej popularności w sieci :P w ogóle nie powinny się tam znaleźć. Mam wrażenie, że Trout po napisaniu ksiązki nie przeklarował jej odpowiednio i nie dokonał selekcji tego, co jest w niej naprawdę potrzebne, a co tylko ją zaśmieca i czyni dłuższą.
Zaniepokoił mnie obraz tego, jak w USA uczłowiecza się zwierzęta (przy jednoczesnym uzwierzęcaniu ludzi ;)). Nadawanie pupilom nazwisk, tatuowanie sobie ich podobizn na klacie czy przeprowadzanie im operacji plastycznych to zjawiska, które jednak u nas pozostają póki co w sferze absurdów, ewentualnie nieszkodliwych dziwactw. Brakowało mi jednak odniesienia się autora do tego szaleństwa, choćby przez ironię. Tymczasem momentami komentarz odautorski zaczyna sugerować, iż zwierzę może zastąpić nam człowieka, co więcej - relacja z psem jest lepsza i mniej "porażkogenna" niż relacja z drugą osobą... Żeby nie było, sama miałam w życiu całe stada psów i kotów, głównie tzw. wyrzutków społecznych, nigdy jednak nie miałam problemu z odróżnianiem uczuć międzyludzkich oraz "ludzko-zwięrzęcych". Od biedy można to wszystko wziąć za obrazek kulturoznawczy i przestrogę przed światem, gdzie psom maluje się paznokcie i który do nas powoli zbliża.
Ogólnie rzecz biorąc książka nie jest zła, chociaż dobra wybitnie też nie jest. Przeczytać ją można, jeżeli ktoś interesuje się tematyką "psio-kocią". No i muszę, po prostu muszę pochwalić okładkę :)

Chociaż sam autor kilkakrotnie odżegnuje się od porównań z Herriotem, mam nieodparte wrażenie, że stara się go naśladować. Niestety, nie do końca mu się to udaje. Owszem, jest zabawny, wzruszający, przytacza urokliwe lub śmieszne anegdotki - a jednak nieustannie odnosiłam wrażenie, że to wszystko jest na siłę. Dodatkowo zupełnie niepotrzebne wydały mi się pseudofilozoficzne...