Z jednej strony całkiem gładko napisane, z drugiej – za bardzo sztampowe. Jest miejsce, do którego trzeba dotrzeć, i zadanie, żeby po próżnicy nie peregrynować, no i sztafaż do naparzania. Taki scenariuszowy tomiwystarczyzm. Jak ktoś trochę książek przeczytał, to będzie miał z czym konfrontować.

Pod sam koniec robi się trochę ciekawiej, bo jednak autorka miała kilka wyżników w rękawie; nie żeby to zaraz był jakiś wyrafinowany plan, ale zawsze to lepsze niż samo pójść i wrócić. Pierwsze trzy czwarte książki pozwalało trwać w strachu, że takiego planu nie ma. No ale jako się rzekło: w końcu był. Kilka napoczętych wątków pewnie dostanie szansę w kolejnych tomach.

Warsztatowo ten debiut (zob. Podziękowania) jest dojrzalszy niż niejeden średniak i niż parę bestsellerów, i choć trochę wyjechań poza linię w tej kolorowance się znajdzie, to w ferworze czytania można ich nawet nie policzyć. Niektóre fragmenty na taki ferwor pozwalają. Mam tylko wątpliwości, czy tak wysoka komunikatywność przystoi dziełu cyberpunkowemu. Czy nie za przystępnie?

A może to wcale nie cyberpunk? Mamy wprawdzie przeludnione miasto z jego slumsami i społecznościami, są stymulanty i degradacja środowiska, jest plastobeton, są granaty i glocki, bohaterowie mają implantowane kompasy i jedzą pro-substy, a dwa razy w tle coś otarło się o holografię, ale... nie ma tu ani krztyny cyberprzestrzeni. A najbardziej wyrafinowanym aktem hakerstwa jest skopiowanie danych z peceta na dyskietkę. Jakoś tak... głupio.

Z jednej strony całkiem gładko napisane, z drugiej – za bardzo sztampowe. Jest miejsce, do którego trzeba dotrzeć, i zadanie, żeby po próżnicy nie peregrynować, no i sztafaż do naparzania. Taki scenariuszowy tomiwystarczyzm. Jak ktoś trochę książek przeczytał, to będzie miał z czym konfrontować.

Pod sam koniec robi się trochę ciekawiej, bo jednak autorka miała kilka...