Trafienie za niewinność na ponad rok do więzienia, do warunków gdzie nawet zwierzę w zoo ma lepiej, jest oczywiście tak okropne, że nie mieści się to w głowie, ale jeżeli chodzi o kwestię samej książki...
Jest w niej mnóstwo, ale to mnóstwo niedopowiedzeń. Pierwsze rozdziały powinny być tak naprawdę pisane od myśliników, bo są spisanymi różnymi czynnościami, które zapisane w sposób ciągły są bardzo chaotyczne. Autor kilka razy sobie zaprzecza np. na wstępie pisze, że nigdy nie miał myśli samobójczych, a kilka stron później o nich pisze. Monotonia - rozumiem, że to pamiętnik i nie ma czego też wymagać od życia w więzieniu oraz, że rutyna miała pomóc w przetrwaniu, ale o wiele lepiej czytałoby się tę książkę gdyby myśli były uporządkowane i jakoś podsumowane. Pan Artur nie skupia się na opisach ciężkich i okropnych warunków więziennego życia, tylko sposobie na nie zwariowanie w nich. Pokazaniu że wiara i znalezienie sobie zajęcia pomaga przetrwać.

Oczywiście warto zapoznać się z historią Pana Ligęski, ale nie polecam tej formy.

Trafienie za niewinność na ponad rok do więzienia, do warunków gdzie nawet zwierzę w zoo ma lepiej, jest oczywiście tak okropne, że nie mieści się to w głowie, ale jeżeli chodzi o kwestię samej książki...
Jest w niej mnóstwo, ale to mnóstwo niedopowiedzeń. Pierwsze rozdziały powinny być tak naprawdę pisane od myśliników, bo są spisanymi różnymi czynnościami, które zapisane...