O ile Państwo Lisowscy są bardzo doświadczonymi podróżnikami, a przy tym wspaniałymi, wartościowymi ludźmi, o tyle książka mnie niestety rozczarowała.

Czytając Ogień i monsun, czytelnik próbuje zatopić się w wir wydarzeń, wciąga się w historie, po czym następuje niczym nie uzasadniona zmiana i chronologia jest gubiona. Ciężko było mi zrozumieć, w jakiej kolejności autorzy zwiedzali poszczególne miejsca, a opisywane wydarzenia skaczą po osi czasu w sposób niezrozumiały.

Dla osób, które samodzielnie podróżowały po Azji, wiele wątków wyda się zbyt tendencyjnych, jak gdyby na siłę pisanych w sposób, w który backpacker'si powinni pisać o Azji.

Bardzo doceniam umiejętność połączenia wątków prywatnych (bardzo osobistych i trudnych), z odkrywaniem Azji oraz z rolą Azji w życiu autorów. Trzymam kciuki za to, aby wszystko wróciło do normy (przy czym, co właściwie jest już normą?).

Myślę, że autorzy mają zdecydowanie więcej do opowiedzenia w kontekście Indochin - bo są niezwykle ciekawymi ludźmi, a książka niestety tego nie oddaje. Być może to było po prostu bardzo trudne wyzwanie.

Pomimo tego, nie żałuję przeczytania jej i zachęcam do wyrobienia sobie własnego zdania.

O ile Państwo Lisowscy są bardzo doświadczonymi podróżnikami, a przy tym wspaniałymi, wartościowymi ludźmi, o tyle książka mnie niestety rozczarowała.

Czytając Ogień i monsun, czytelnik próbuje zatopić się w wir wydarzeń, wciąga się w historie, po czym następuje niczym nie uzasadniona zmiana i chronologia jest gubiona. Ciężko było mi zrozumieć, w jakiej kolejności autorzy...