Książka „Niebezpieczne zabawy” Karina Obara dotarła do mnie w chwili, kiedy zaczynałam czytać inną. Ale ponieważ jest to mój pierwszy kontakt z Autorką, postanowiłam ją przekartować od razu , tak „czytnąć” ociupinkę i odłożyć, żeby poczekała na swoją kolej. Stało się jednak zupełnie inaczej. Zajrzałam, przeczytałam fragment i zostałam z nią na dwa , no może trzy wieczory.
Książka zaczyna się ostro – osiemnastoletnia Iga wraca ze szkoły do domu, gdzie zastaje ciało brutalnie zamordowanej matki. Zamieszkuje z ciotką, siostrą nieżyjącej, która jest małomówną, ekscentryczną malarką, a w zasadzie ilustratorką. Idze nie jest u ciotki łatwo, dużo niedomówień, dużo tajemnic, które z biegiem czasu zaczynają się odkrywać.
Po pierwszej cenie ( i wymownym tytule ) byłam przekonana, że to będzie kryminał. Ale nic z tego. To historia typowo obyczajowa, melancholijna, łagodnie prowadzona. To tak jakbym siadła z przyjaciółką przy kubku parującej herbaty z cytryną i słuchała opowieści, z pobocznymi historiami, dygresjami…
I mimo że Iga podczas całej tej powieści poszukiwała siebie, własnej tożsamości, przeżywała różne sytuacje, czuło się taki spokój, ale nie nudę
Bardzo przyjemnie spędziłam z nią czas

Książka „Niebezpieczne zabawy” Karina Obara dotarła do mnie w chwili, kiedy zaczynałam czytać inną. Ale ponieważ jest to mój pierwszy kontakt z Autorką, postanowiłam ją przekartować od razu , tak „czytnąć” ociupinkę i odłożyć, żeby poczekała na swoją kolej. Stało się jednak zupełnie inaczej. Zajrzałam, przeczytałam fragment i zostałam z nią na dwa , no może trzy...