„Nadzieja wcale nie umiera ostatnia, o czym przekonała się, kiedy w niekontrolowanym odruchu spróbowała zaczerpnąć powietrza. Jeszcze była świadoma, gdy woda zalała jej drogi oddechowe. Straciła wiarę w to, że nadejdzie ratunek. Marzyła już tylko o tym, żeby ten nieludzki ból, który rozrywał jej płuca, się skończył”.

Dom. Słowo to większości ludzi kojarzy się z poczuciem absolutnego bezpieczeństwa. Z reguły ciepło myślimy o rodzinnym domu, miejscu, gdzie dorastaliśmy i gdzie kształtowała się nasza osobowość. W domu, pod troskliwym okiem rodziców, nie może się stać nic złego. Dom to azyl, do którego każdy chętnie ucieka, gdy pojawiają się jakieś problemy. Czy jednak wszystkie domy są właśnie takie? Pachnące beztroską i bezpieczeństwem? Odpowiedź na to pytanie daje choćby regularne oglądanie programów informacyjnych. Czasem słowo dom dla kogoś może oznaczać koszmar.

Właśnie taką tematykę porusza Magdalena Majcher w swojej najnowszej książce pod tytułem „Najgorszy dom”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa W.A.B. Autorka jest już doskonale znana czytelnikom. Osobiście miałem przyjemność recenzować przejmujące „Małe zbrodnie”.

„Najgorszy dom” to książka, która przykuwa uwagę czytelnika już od pierwszej strony. Autorka ma niewątpliwy dar snucia opowieści. Opowieści mrocznych, pełnych tajemnic i rodzinnych zawiłości. Łucja Buchta pracuje jako prywatny detektyw. Kobieta kilka lat temu przyjechała do Warszawy i próbuje rozpocząć w stolicy nowe życie. Przy czym słowo „próbuje” wydaje się tu kluczowe. Kobieta skrywa bowiem bolesną przeszłość. Przeszłość, która rzutuje na jej samoocenę i dorosłe życie. Łucja od ośmiu lat nie była w domu. Nie miała w planie tam wracać. Wszystko zmieniła jedna wiadomość: zaginęła jej młodsza siostra Karolina. Kobieta postanawia pomóc w poszukiwaniach i jedzie do Namysłowa.

W tym miejscu mała dygresja. Słowa uznania dla Magdaleny Majcher za wnikliwy opis uczuć Łucji, która jest rozdarta między miejscem swego urodzenia a tym, gdzie żyje obecnie. Myślę, że uczucie to nieobce jest wielu ludziom, którzy wyjechali na studia ze swoich wsi i małych miasteczek do wielkich metropolii. Chociaż minęło już sporo czasu, ciągle czują się w nich obco. Jednak gdy przyjeżdżają w rodzinne strony, odkrywają, że do nich już także w jakiś sposób przestali pasować.

Łucja nie zatrzymuje się w domu. Panicznie boi się przekroczyć jego próg. Jednak w głębi serca tęskni za matką. Wyrzuca sobie także to, że nie pomogła Karolinie. Mimo złożonej obietnicy nie zabrała jej z najgorszego domu.

Właśnie, tytuł książki i zachowanie Łucji zdradzają, co takiego główna bohaterka przeżyła w swoim domu. Jednak nie jest to zarzut. Autorka umiejętnie pokazuje, jak trauma z przeszłości ukierunkowuje całe późniejsze życie. W końcu Łucja przełamuje lęk i angażuje się w poszukiwania siostry. W tym celu odświeża stare kontakty i znajomości. Czy zdaje sobie sprawę, do czego może ją to zaprowadzić?

Dlaczego Karolina zaginęła? Czy Łucji uda się odkryć, kim tak naprawdę była jej siostra? Czy zdoła ją odnaleźć?

„Najgorszy dom” to powieść, która przypadła mi do gustu. Autorka umiejętnie podsyca zainteresowanie czytelnika. Sam chciałem czytać jak najszybciej, aby dowiedzieć się, co stało się z Karoliną. Jednocześnie Magdalena Majcher dotyka trudnych tematów, o których na co dzień wolimy nie myśleć. Swoją książką prowokuje i zmusza do chwili refleksji. Najtrudniej bowiem usłyszeć nieme wołanie. Najtrudniej pomóc osobie, która wprost o pomoc nie prosi, chociaż najbardziej jej potrzebuje. Najtrudniej przerwać zaklęty krąg przemocy domowej. Polecam ten tytuł waszej uwadze.

Wojciech Sobański