„Byliśmy najszczęśliwszym małżeństwem na świecie” pisze Andrzej Barańskie we wstępie swojej nietypowej książki, która de facto jest rodzajem zaskakującego kolażu z karteczek, wiadomości, pocztówek i liścików, które przez blisko czterdzieści lat pozostawiała mu żona.
Zbierał je pieczołowicie, te fiszki, skrawki zapisanego papieru pozostawione na szafce w przedpokoju, listy i telegramy przesłane pocztą, przekazane przez małżonkę. Z ich fotokopii powstała publikacja – eksperyment, rodzaj zaskakującej kontry wobec tradycyjnie definiowanego dokumentu biograficznego, z pogranicza epistolografii i szeroko rozumianej intymistyki.
Ta książka to miłośny hołd złożony przez autora ukochanej żonie, Albinie Barańskiej, wybitnej polskiej kostiumografce, dekoratorce i scenografce filmowej. Ciekawy, niebanalny i wzruszający zapis bliskości, intymności i miłości dwojga ludzi, pozbawiony dat, opisów, kontekstów interpretacyjnych i odautorskiego komentarza.
Fragmentaryczna fotokopia blisko czterdziestu lat słownej bliskości, w którym wiadomość „Andrzejku w lodówce jest karp w galarecie, ozorek i ciasto z agrestem” sąsiaduje i równocześnie jest ekwiwalentem wyznania „Jesteś moim ukochanym ukochaństwem” . Wzruszająca litania miłosnych wyznań, drobnych, słownych czułości i prozy życia, trywialnej codzienności, która redefiniuje pojęcie książki autograficznej, przesuwając punkt ciężkości z „czytam” na „oglądam”, a nawet „podglądam” - cudzą miłość, spisaną i zapisaną, zamieniona w słowa, rozmienioną na drobne… karteczki.
Przepiękne pożegnanie i podziękowanie. Za miłość. Za bliskość. Za obecność.
Niezwykły dowód, że taka miłość się zdarza. Gdzieś, komuś.

„Byliśmy najszczęśliwszym małżeństwem na świecie” pisze Andrzej Barańskie we wstępie swojej nietypowej książki, która de facto jest rodzajem zaskakującego kolażu z karteczek, wiadomości, pocztówek i liścików, które przez blisko czterdzieści lat pozostawiała mu żona.
Zbierał je pieczołowicie, te fiszki, skrawki zapisanego papieru pozostawione na szafce w przedpokoju, listy...