Czy w XXI wieku wciąż można zniknąć? Zapaść się pod ziemię z kilkumiesięcznym dzieckiem? Ośmioletnia Finch całe swoje życie, z wyjątkiem pierwszych miesięcy, spędziła w leśnej chacie, u boku ojca. Tu Cooper i Finch znaleźli schronienie przed przeszłością, z dala od pośpiechu, tłoku, hałasu i przede wszystkim z dala od tych, którzy chcieliby ich rozdzielić. Ale nawet w tym spokojnym otoczeniu muszą pamiętać, żeby na dany znak szybko skryć się w schowku pod podłogą i żeby na noc podeprzeć łopatą drzwi, żyjąc w ciągłym lęku, że przeszłość ich dogoni. Nie takiego życia Cooper chciałby dla swojej córki, ale czy jest dla nich inne życie? Wkrótce może się okazać, że przyjdzie im stracić nawet to, co mają, bo w pobliżu chaty pojawiają się znaki, że był tu ktoś obcy, zapasy się kurczą, a sprawdzony przyjaciel po raz pierwszy zawodzi. Czy Cooperowi uda się ocalić życie, jakie zbudował sobie z córką, czy też w końcu przyjdzie mu zapłacić za to, co zrobił?

„Milczenie lasu” Kimi Cunningham Grant opowiada o życiu na łonie natury, wśród drzew, dzikich zwierząt i… książek. Cooper jest ojcem, który daje córce całą swoją miłość, czas, uwagę i troskę, ale ma też bolesną świadomość, że nie może jej dać wyprawy do sklepu, do biblioteki czy choćby do dentysty. To sam Cooper jest tu narratorem, opowiadając o radościach i troskach codzienności oraz, stopniowo, o tych fragmentach przeszłości, o których chciałby zapomnieć.

Książka zapewnia przyjemną lekturę z lekkim dreszczykiem, pozwalając przenieść się w klimat leśnej głuszy, oddalonej od ludzi (poza jednym zdziwaczałym sąsiadem). Jednak może jej zaszkodzić to, że jest promowana przede wszystkim jako thriller psychologiczny. Rzeczywiście, ma w sobie elementy thrillera, ale znacznie bliżej jej do powieści obyczajowej, przez co może rozczarować miłośników ciągłego napięcia, przemocy czy zawiłych kryminalnych zagadek. „Milczenie lasu” ma jednak wiele do zaoferowania: ukazuje wady i zalety życia z dala od ludzi, relację ojca i córki, a także piękny obraz poświęcenia (czy raczej ofiarowania komuś „łaski”). Książka porusza też trudniejsze tematy jak wykluczenie, powojenna trauma, żałoba, nieufność i z góry przegrana walka z systemem. Doskonale pokazuje, że relacje z bliskimi są ważniejsze niż to, co się posiada czy tak zwany „komfort” życia, każąc nam spojrzeć na to, co mamy i do czego dążymy z nieco innej perspektywy.

Agnieszka Kruk