„Miasto grzechu” to cudowna opowieść, w której zakochałam się bezpowrotnie. Zaczynając przygodę z nią nie sądziłam, że okaże się taka świetna oraz, że stanie się jedną z moich ulubionych książek. Sophie utrzymuje się ze spotkań z mężczyznami, jednak pewnego wieczoru dostaje tajemniczą wiadomość, która wywróci jej życie do góry nogami. Od tej pory przeżywa niesamowite przygody i staje się o wiele szczęśliwszą osobą, niż była do tej pory. Brzmi intrygująco, prawda? I właśnie taka była ta historia! Intrygująca, tajemniczna, zmysłowa i bolesna- to cztery słowa, które przychodzą mi na myśl, za każdym razem kiedy pomyślę, o tej książce. W tej powieści podobało mi się w zasadzie wszystko, jednak najpierw skupmy się na fabule, która według mnie była genialna. Wszystko zaczyna się bardzo niepozornie, ale im bardziej zagłębiałam się w świat stworzony przez Aleksandrę, tym bardziej przepadałam. Historia co prawda rozwija się dosyć szybko, tak samo jak relacja głównych bohaterów, natomiast w ogóle mi to nie przeszkadzało, a nawet dodawało uroku i czułam, że w tym przypadku takie tempo akcji pasuje idealnie. W końcu Sophie, zarówno jak i Adam byli nieco zagubieni w życiu i oboje potrzebowali szczerej miłości, więc nic dziwnego, że znaleźli ją w swoich ramionach. Naprawdę czułam się niesamowicie przeżywając te wszystkie chwile i emocje z głównymi bohaterami. Chciałabym również zwrócić uwagę na styl pisania autorki, który był naprawdę piękny! Dosłownie nie mogłam się oderwać od czytania i nieraz nie potrafiłam wyjść z podziwu jak cudownie napisana jest ta książka. Trudno mi to wyjaśnić, ale to jak Aleksandra pisze, jest dla mnie po prostu magiczne. Bardzo istotne są tutaj motywy, które się pojawiają, a mianowicie age gap, sponsoring, trauma z przeszłości, milioner x studentka. Myślę, że szczególnie ten pierwszy będzie dla wielu osób naprawdę zachęcający- ona ma 21 lat (jeśli dobrze pamietam), a on około 40, w teorii całkiem spora różnica, jednak jest to opisane ze smakiem i nie odczuwamy, aż tak dużej rozbieżności w mentalności bohaterów. Zapomniałabym jeszcze wspomnień o motywie sztuki, który był idealnym dopełnieniem dla historii. Sophie już od najmłodszych lat jest w niej zakochana i kiedy jej życie wraca na właściwie tory, wraca ona również do swojej pasji. A dodatkowo dzięki temu, że nasza główna bohaterka interesuje się sztuką, mamy mnóstwo fajnych scen, w których przeżywa brak weny, albo zachwyt i podziw nad dziełami sztuki (co jest naprawdę świetną sprawą, ponieważ nie jest to wyidealizowane, tak jak czasami bywa w powieściach) oraz jest jeszcze jedna scena w muzeum, która szczególnie zapadła mi w pamięć, ale o niej musicie dowiedzieć się sami… Jednym z ważniejszych aspektów tej książki są trudne tematy, które one porusza, a mianowicie stratę bliskiej osoby i radzenie sobie z nią. Sama nie raz wzruszyłam się, po wielu opisach uczuć Sophie, które towarzyszyły jej w przeszłości, zarówno jak i tych, które towarzyszą jej aż do tej pory. Aleksandra zadbała, o to by jak najlepiej oddać te wszystkie emocje, co jako czytelnik naprawdę doceniam. Co do samych bohaterów nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń. Zarówno Sophie jak i Adam są dla mnie cudowni i bez wątpienia ich ubóstwiam. Pomimo, że żadne z nich nie jest idealne i każde ma swoje mniejsze lub większe wady, to jednak jest to tak pięknie i naturalnie opisane, że nie sposób nie zakochać się w ich niedoskonałościach. Jak możecie się domyślać Adam ma specjalne miejsce w moim sercu. Jego sposób bycia mnie oczarował i dalej często powracam myślami do jego szarmanckiego zachowania. Po mojej recenzji chyba sami się domyślacie jak bardzo pokochałam tę książkę i zapewne jesteście świadomi, że będę ją wam polecać tak długo jak tylko będę działać w bookmediach. Naprawdę nie mogę się doczekać drugiego tomu, bo po tej końcówce, która złamała mi serce, złożyła je, a później ponownie złamała, koniecznie potrzebuje więcej i muszę się dowiedzieć, o co chodzi, bo przyznam rozwaliło mi to głowę. A wy koniecznie czytajcie „Miasto grzechu” (inaczej was do tego zmuszę), bo naprawdę jest warto!