Bardzo to było złe. Sześćset stron pisaniny o niczym. Na kilkudziesięciu ledwie stronach miała miejsce jakakolwiek akcja. Niestety, ale opisy snów i posiłków to nie jest fabuła. Główna bohaterka miała chyba być jakąś twardzielką (w końcu jej profesja by na to wskazywała), a jest bojącą się wiatru, liści i snów dziewczęciem narzekającym na jedzenie i ludzi.
Te długaśne opisy, w co dokładnie ktoś jest ubrany i ile razy pogrzebał sobie w nosie też nic nie wnoszą. Po samym opisie z przeczytaniu tych pierwszych stron można łatwo stwierdzić o czym ta powieść będzie. Nie spodziewałam się jednak, że większość tych wypocin to będą koszmary głównej postaci.
Mało zaskakujące, nudne, przegadane. Dwa tysiące razy powtórzone słowo "słodziutka". Tak, droga autorko, zrozumieliśmy - bohater naprawdę nie musi tego powtarzać co drugie słowo. Postacie bez wyrazu i bez żadnego wpływu na akcję. Taki "spisek" był już w setce innych książek, więc nic nowego nikt w tej książce nie znajdzie. To już Mróz jest mniej przewidywalny i mniej absurdalny. Czytelnicy bronią tu autorki podkreślając, że to debiut. No cóż, bywały lepsze debiuty. Naprawdę nie każdy musi pisać książki.

Bardzo to było złe. Sześćset stron pisaniny o niczym. Na kilkudziesięciu ledwie stronach miała miejsce jakakolwiek akcja. Niestety, ale opisy snów i posiłków to nie jest fabuła. Główna bohaterka miała chyba być jakąś twardzielką (w końcu jej profesja by na to wskazywała), a jest bojącą się wiatru, liści i snów dziewczęciem narzekającym na jedzenie i ludzi.
Te długaśne...