Dawno nic mnie tak nie poruszyło, a już historia przedstawiona w formie komiksu - w ogóle nie pomnę. Oparta na doświadczeniach rodzinnych autora - kiedy się o tym wie, opowieść nabiera jeszcze ważniejszego wymiaru.
W pewnej miłej rodzinie rodzi się dziecko. Po pewnym czasie rodzice słyszą wyrok - dziecko jest niepełnosprawne. Czy w ogóle będzie miało jakiś kontakt ze światem? Jak żyć bez nadziei? To w gruncie rzeczy historia rodziców i siostry niepełnosprawnego chłopca - nie jego, bo to on paradoksalnie daje im chyba więcej niż oni jemu. Pełna humoru - tak, naprawdę! - i chwil, w których łzy same stają w oczach. Tak jak scenki rodzajowe, w których matka chłopca radzi sobie z przeszkodami w ich życiu albo razi sarkazmem głupotę postronnych. Scena w sklepie: czapki z głów.

Warstwa graficzna jest wspaniale powiązana z historią, udało się autorowi naprawdę stworzyć dzieło niesłychanie spójne, gdzie grafika aż tak bardzo współgra z dialogami i etapami opowieści. Wszystko jest tam na swoim miejscu, każdy element jest niezbędny. I tak, te symbolicznie fantastyczne elementy, o świecie, z którego pochodzi "mały astronauta" też są niezbędne - nadają poetycki czar opowieści, a jednocześnie są gorzkim przypomnieniem, że pewne sprawy są poza naszym zasięgiem, nie wszystko jesteśmy w stanie zrobić i naprawić, nie wszędzie dotrzemy, nie wszystko zrozumiemy. Możemy się tylko starać na co dzień i próbować żyć dobrym życiem, dla siebie i bliskich.

Dawno nic mnie tak nie poruszyło, a już historia przedstawiona w formie komiksu - w ogóle nie pomnę. Oparta na doświadczeniach rodzinnych autora - kiedy się o tym wie, opowieść nabiera jeszcze ważniejszego wymiaru.
W pewnej miłej rodzinie rodzi się dziecko. Po pewnym czasie rodzice słyszą wyrok - dziecko jest niepełnosprawne. Czy w ogóle będzie miało jakiś kontakt ze...