Książki Emily Henry nieodmiennie kojarzą nam się z latem i nieszablonowymi dialogami. W poprzednim roku autorka podbiła wakacyjne listy bestsellerów książką „Beach Read” i tam pozostała w glorii i chwale. Zanurzmy się w obietnicy słonecznej historii miłosnej wprost z gorącego Palm Springs w Kalifornii i sprawdźmy, czy autorce udało się utrzymać formę, która pozwoli, by również nowa książka stała się leżakowym hitem na nadmorskich plażach.

Poppy – energiczna, hałaśliwa dziennikarka ekskluzywnego magazynu podróżniczego, żądna przygód zabójczyni roślin, której podejście do higieny i finansów może przerażać, oraz Alex – uosobienie stoicyzmu, kupujący ubrania hurtem, hejter selfie, za to miłośnik starych książek. Czy tych dwoje mogło cokolwiek połączyć?

Wraz z podróżą przez strony jesteśmy obecni w Palm Springs, jednocześnie cofając się do każdych z 12 wspólnych wakacji Poppy i Alexa. Poznajemy ich niskobudżetowe wojaże, bogate w eksplorowanie przypadkowych knajp, zakurzonych księgarni oraz sklepów z ciuchami vintage. Książka ukazuje to, co najlepsze w podróżach: włóczenie się, poznawanie ludzi, których nie spodziewało się poznać, i robienie rzeczy, o których nigdy się nie pomyślało. Przypomina o tym, kim się stajemy, gdy zostawiamy za sobą codzienność, a w barze sączy się muzyka i delikatnie migają lampki.

Posługując się lekką formą i błyskotliwymi dialogami, autorka mierzy się z zagubieniem i melancholią stereotypowych milenialsów, na których lubi oburzać się cały świat. My, milenialsi, tak często boimy się nawet poprosić o to, czego chcemy, na wypadek gdybyśmy nie mogli tego dostać – autorka doskonale to rozumie i nie boi się pisać, że czasami czujemy się irracjonalnie starzy, wkurzeni i zwyczajnie zmęczeni. Pokazuje, że to nie powód do wstydu być zagubionym w codzienności, odczuwać dotkliwie samotność, cierpieć na chroniczny niedobór inspiracji, którego nie wyleczą proste rozwiązania.

Książka pisana jest w hołdzie filmowi „Kiedy Harry poznał Sally”, który w autorce zasiał ziarno fascynacji bohaterami, którzy drażnią, irytują i złoszczą, aż w końcu przestają. Nie tylko dlatego, że się zmienili, ale też dlatego, że to my zaczynamy dostrzegać, kim są w pełni.

I jest to właśnie książka o dwójce ludzi, którzy nie mają oczywistych powodów, by się polubić, a co dopiero pokochać. Oraz o domu. Bo tak naprawdę liczy się nie to, dokąd się wybierzemy, ale ludzie, których spotkamy po drodze. A nade wszystko liczą się ci, którzy zostają, którzy stają się domem.

Podróże, uczucie, motyw friends to lovers, one bed oraz zwrot akcji sponsorowany przez zepsutą klimatyzację – odłożenie na bok książki było awykonalne. Może to jakaś tradycja, ale mam nadzieję, że nie będziemy musieli czekać na polskie wydanie „Book Lovers” aż do kolejnych wakacji. I na Boga, niech ktoś wreszcie zekranizuje wszystkie książki Emily Henry!

Anna Gajewska