Finał. Porządny, może nie wbijający w fotel, ale definitywny. Autorkom udało się zamknąć Księcia Piekieł sensownie, bez rushowania fabuły, aczkolwiek trochę chaosu się wdarło.

Po dłuższym czasie dokupiłam wreszcie ostatni tom w polskim wydaniu, które niestety bardzo się opóźniało. Całkiem szybko przypomniałam sobie o co chodziło, a zwroty akcji nie były aż tak konfundujące - może to zasługa porządneggo tłumaczenia, może już je znałam. Poniżej zostawiam wcześniejszą opinię, napisaną po pierwszym przeczytaniu tomu po angielsku:

Generalnie przez te wszystkie późniejsze, poważniejsze tomy miałam wrażenie, że narracja Księcia Piekieł jest zbyt chaotyczna. Kreska jest śliczna, ale w scenach statycznych - dynamicznie to generalnie artystyczny nieład, z którego nie zawsze idzie złapać co i jak. Nie tylko w niej rzecz; autorki trochę położyły elementy tajemnicy, nie sygnalizując wieku rzeczy dostatecznie. W efekcie zamiast oświecenia czy potwierdzenia podejrzeń czytelnik dostaje w twarz plottwistem, który wziął się znikąd. Brak sztywnych i klarownych zasad uniwersum też nie pomógł. Kto co może, a co nie, dowiadywaliśmy się w akcji. No i przeskoki - poprzedni rozdział skończył się cliffhangerem? To teraz zacznijmy od pova kogoś innego, trochę później, ale co tam. Widywałam takie podejście w serialach, ale chyba go nie lubię. (A do tego finał poznałam w anglojęzycznym fanowskim tłumaczeniu, co raczej tylko pogłębiło chaos.)

Te elementy widać jednak dopiero od około dziesiątego tomu - wcześniej seria meandrowała pomiędzy szkolno-komediowymi scenkami a wprowadzaniem bohaterów, którzy nabrali znaczenia dopiero w tych pięciu ostatnich tomach. Chociaż trochę się wtedy wymęczyłam, ostatecznie nie żałuję.

Bohaterów polubiłam, jednak wielu dopiero z czasem. William okazał się dużo mniej irytujący, niż sądziłam, że będzie. Dantalion, Sytry i Camio potrzebowali czasu, żeby pokazać charaktery, za to Uriel i Mathers spodobali mi się od razu. Im dalej, tym z bohaterami było lepiej; właściwie jak z całym Księciem Piekieł.

Nie jest to, moim zdaniem, topka polskiego rynku ani rzecz must-read, ale na jednorazową lekturę dla fanów bishów i odrobiny fantastyki w sam raz. Całość 7/10.

Finał. Porządny, może nie wbijający w fotel, ale definitywny. Autorkom udało się zamknąć Księcia Piekieł sensownie, bez rushowania fabuły, aczkolwiek trochę chaosu się wdarło.

Po dłuższym czasie dokupiłam wreszcie ostatni tom w polskim wydaniu, które niestety bardzo się opóźniało. Całkiem szybko przypomniałam sobie o co chodziło, a zwroty akcji nie były aż tak...